Het ging (en gaat eigenlijk nogsteeds wel) zo lekker met me.
Ben weer helemaal mezelf, lach weer, ben weer bijdehand op z'n tijd, heb overal weer zin in, denk niet de hele tijd meer aan hem/ons.

Het contact tussen hem en mij is weer goed, minder regelmatig en vaak als we gewend waren. Maar het is er nog, en het is goed zo.

De dagen dat ik hem niet spreek, dan kan ik het laten rusten.. accepteer ik het, heb ik rust in mezelf. Maar nu heeft hij vakantie en daardoor meer tijd om contact te zoeken. En dat verwart me toch weer. Van die kleine dingetjes, daar ga je dan weer iets achter zoeken.. Kan het nog goed komen?

Ik wil me niet meer laten beinvloeden door die gedachten, ik wil gewoon echt verder gaan. Denk dat voor mij de makkelijkste manier zou zijn het contact te verbreken voor een tijdje.. Even geen impulsen van hem, geen "aanwijzingen" waardoor ik weer een beetje hoop krijg.
Maar ik wil dat niet, ik kan het niet. Zoals nu gaat het weer zo lekker tussen ons. We praten over alles, behalve dan over haar. Hij noemt haar wel, als ze wat leuks gedaan hebben of gaan doen, maar het echt over haar hebben... dat gebeurt niet..

Had me zo stellig voorgenomen, om alles zijn beloop te laten, kijken hoe het gaat, het contact onderhouden maar me er verder niet meer druk om maken...
Het lijkt wel of ik na elke stap vooruit weer een kleine tegenslag krijg. Ik lag gisteravond in bed, niet eens aan hem te denken, maar aan van alles en nog wat... en ineens kreeg ik een raar warm gevoel over me, en meteen waren mn gedachten weer bij hem, net alsof hij op dat moment aan mij dacht ofzo.
Was het overdag weer vergeten eigenlijk, maar had net weer zo'n moment... een soort heimwee gevoel. Moet weer aan hem denken, mis hem weer erger dan ik de laatste tijd gedaan heb..
Misschien een psychische reactie op mn besluit, dat ik er toch nog niet helemaal klaar mee ben... Dat ik het niet zo makkelijk aan de kant kan schuiven.. En dat hoeft ook niet, ik wil alleen niet meer dat het nog zo'n invloed kan hebben op mijn gemoedstoestand..

Ik ga maar wat afleiding zoeken, lekker muziekje opzetten..
En ik blijf bij mijn besluit, ik wil me niet meer laten beinvloeden door hem, of hij nu wel of geen contact op neemt, wat hij wel en niet zegt... Ik wil mezelf weer zijn, weer lekker in mn vel zitten...

Mocht het ooit weer zover komen dat hij het weer wil proberen, dan is daar over te praten, maar voor nu zijn we gewoon goeie vriendjes, niks meer en niks minder, dus dat moet ik zelf ook niet vergeten en er vooral niks bij fantaseren