Ja, ik herlees wat je schrijft over de afgrond die nog dieper lijkt. Dat is zo! Ik ben nu al bijna een jaar (wéér) alleen en ja, deze keer was het (gek genoeg) nog pijnlijker. Zo iemand die jou in de steek laat als het moeilijk wordt, kan natuurlijk nooit de goede persoon voor je zijn. Maar toch blijft je hart koppig verlangen naar wat had kunnen zijn. Maar niet is dus. Ik heb dat ook allemaal doorgemaakt. Vandaar mijn verhaal bij "Verhalen" (zie hierboven), het heet Catharsis, toegevoegd op 21 maart. En ik moet zeggen, het helpt wel als je het van je af schrijft. Ik kan je aanraden zo concreet mogelijk met haar naam (als die niet al te bijzonder is) en allerlei narigheid de site op te gooien, dan heb je het idee dat je gehoord wordt, je hoeft niet een Grote Vent te zijn, je kunt je eerlijk uiten. Ik ben wel een heel stuk rustiger nu. Maar ik vraag me wel steeds vaker af of ik ooit nog ECHT mijn hart open kan stellen. Want nóg zo'n desillusie kan ik me niet voorstellen te overleven, emotioneel in elk geval niet. Misschien ligt er wat dat betreft al figuurlijk een lijk in mijn wezen. De tijd zal het leren. Hou je haaks! Liefs van Désirée, een grote meid van 46 die niet altijd groot wil zijn, maar dat helaas (of misschien gelukkig) wel telkens moet.