Hoi Jelle.
Het is een beetje raar van mij om het zo te zeggen maar ik bedoel eigenlijk.
Als je kind bent dan zie je geen gevaren, Je leventje is zo veilig, je denkt niet zoveel na over de gevolgen van de keuzes die je maakt. En veel beslissingen worden voor je gemaakt.
Ik merkte dat toen ik steed ouder werd, er steeds meer onzekerheid kwam met keuzes maken(iets te veel naar mijn zin). Overal leg ik de gevolgen steeds van wat er kan gebeuren naast elkaar en als het me iets te angstig maakt bouw ik een muur om mij heen.
Ik vind het erg moeilijk om nieuwe dingen te ondernemen of om als eerste een stap te zetten. Zoals in mijn relaties.
Ik trek juist de mooiste meisjes aan omdat ik niet gelijk hap. In het begin van die relaties houdt ik mij juist ietwat afzijdig en geef ik mij niet zomaar bloot. ( wel letterlijk maar niet figuurlijk....... Grapje! ) Ik merk dat dat juist wel spannend is maar zodra ze mij beter leren kennen ben ik denk ik niet spannend genoeg . Ik ben erg gauw tevreden en kan ( kon) van de kleinste dingen genieten. Ik heb niet echt dromen van wat ik wil bereiken en leef eigenlijk van dag tot dag. Het is voor vrouwen juist belangrijk denk ik dat ze een partner hebben die weet wat hij wilt en die ergens voor gaat ( en dus niet te onzeker is). Door mijn onzekerheid en mijn angstgevoelens ben ik dus niet de juiste persoon voor mijn laatste ex. En dat doet mij erg veel pijn omdat ik gewoon weet dat wij elkaar gelukkig konden maken. Zij mij wel teminste maar dat is niet genoeg.
Nu het dus uit is leef ik weer met een gevoel dat mij toch best weer onzeker maakt. De manier hoe het gegaan is is erg vervelend voor mij. Ze vroeg mij altijd zo veel bevestiging dat ik haar niet in de steek zou laten. Ze toonde altijd zo duidelijk dat ze mij echt heel erg leuk vond en dat ik veel beter bij haar paste dan wie dan ook, dat ze nu juist besefte wat voor verkeerde partners ze in het verleden heeft gehad. Ze gaf mij zekerheid en een ow zo veilig gevoel. Ik maakte mij totaal geen zorgen ik wist gewoon zeker dat zij het niet zo maar uit zou maken. En dan plots in een week tijd paf klaar over en uit. Het gebeurde achteraf in een periode alsof al het verkeerde wat kon gebeuren juist in die week GEBEURDE. Echt in die tijd net voor onze vakantie zat ik omdat mijn hond ziek was en omdat ik dus erg weinig geslapen had in een super onzekere stemming, dat heeft onze vakantie denk ik redelijk beinvloed. Vooral achteraf besef ik dat het een druppel is geweest die haar lege watertoren deed overlopen. ( zo zie ik het, er was totaal niets om aan te nemen dat ze het uit zou maken) Ik kan en mag niets doen het is haar keuze. Ik kan hoog of laag springen dat veranderd er allemaal niets aan. Maar wel dus in mijn gevoel. pijn angsten verdriet onbegrip wantrouwen jarloersie soms boos het niet kunnen aanvaarden maar het moeten aanvaarden.
Die gevoelens worden met de tijd steeds minder maar om een of andere manier maak ik mijzelf er soms gek mee. Ik dwing mijzelf erg vaak terug te blikken naar onze fijne tijd samen. De manier hoe ze dingen zei en hoe ze zo super grappig kon zijn, hoe lief ze was en al haar belangstelling voor mij. Ik snap echt wel dat iedereen dit heeft maar om een of andere manier houdt het mij vast en blijf ik die gevoelens opwekken. Ik blijf er eigenlijk maar in hangen. (hoewel ik wel iets meer innelijke rust heb doordat ik met de tijd missch wel realistisch begin te worden?)
Ik denk inderdaad dat je met soort van meditatie of hoe je het ook wil noemen een innerlijke rust kan opbouwen wanneer je het nodig hebt.
Ik heb het nog nooit gedaan en het ook nooit willen proberen maar deze laatste 8 maanden wil ik veel aangrijpen om mijzelf maar weer wat beter te voelen.
Het is een supppppppppppper lang verhaal geworden maar ik wilde het er even uitgooien. Het zat me even dwars.
Ik hoop dat je het een beetje begrijpt over dat kindertijd gedoe.
In ieder geval sterkte aan allen hier.
Gr. Preco!