Vier weken lang heb ik als een dood vogeltje in de hoek gezeten, aldoor maar huilend en huilend en tot niets meer in staat. Langzamerhand begin ik echter wel zo ontzettend kwaad te worden op mijn man. Hij begint steeds erger te drammen dat ik liefst gisteren een beslissing moet nemen over wat we doen met het huis. Een maand geleden wist ik nog nergens van. Zaten we samen op de bank, geen vuiltje aan de lucht. Meneer vernietigt met een paar woorden mijn hele leven, mijn hele toekomst ligt aan duigen. Twee weken geleden heeft hij het huis verlaten, maar nu moet ik hals over kop een beslissing nemen, want meneer is het zat om bij zijn ouders te zitten en elke dag een veel langere reistijd dan normaal te hebben. Hij wil verder met zijn leven en weer aan de toekomst werken. Mijn toekomst is helemaal aan diggels, maar dat doet er niet toe. Het gaat om ZIJN toekomst. Ik heb 15 jaar in de veronderstelling geleefd dat we samen oud zouden worden. Het is nog maar nauwelijks tot me doorgedrongen dat dat niet gaat gebeuren en nu verwacht hij van mij dat ik beslissingen neem over dit soort belangrijke zaken. Het is toch te gek voor woorden: hij is pas twee weken weg! Hij begint nu ook te dreigen: als ik morgen beslis dan wil hij het nog fatsoenlijk regelen en anders wordt het oorlog. Ben ik nu 15 jaar blind geweest? Wat is dit voor een egoistisch, drammerig monster waar ik mee heb samengeleefd?