Wat moet ik doen

afbeelding van anani

Hye ik heb 2,5 een relatie gehad met een jongen van dezelfde leeftijd. Heel onze relatie lang is hij de drijfveer geweest, en was ik steeds degene die niet echt veel energie in onze relatie stopte. ER zijn nog momenten geweest dat hij me al wenend belde en zei dat ' hij niet zonder me kan en dan hij dacht dat ik hem niet graag zag en dat ik heel te wereld was voor hem ' Het laatste jaar was dit totaal veranderd, ik was hem echt graag beginnen zien en zat echt zot van hem. Het was allemaal zo leuk, samen thuis zitten, weggaan, .. Ondanks we toch ook wat af kibbelden, we zijn allebei geen gemakkelijke karakters ...

Nu de laatste maanden hoorde ik minder van hem, hij had te veel andere dingen te doen zei hij. Toch voelde ik het enorm raar aan, hij had steeds een uitvlucht en telkens als ik hem confronteerde zei hij dat ik niet moest zagen. Hij was niet meer de lieve en tedere jongen die hij er voor was ... IK heb een maand met de onzekerheid geleefd, maar ik kon het niet meer aan ... Elke dag moest ik leven met de onzekerheid ...

Op een dag heb ik hem gezegd, 'hoe zit het ' en hij reageerde hier niet echt op ... Ik heb gezegd dat we mss beter even uit elkaar gingen, ondanks ik dit hellemaal niet wou, ik wou gwn een bevestiging horen ... Dat hij zou zeggen dat hij dat niet wou en dat we voortbestemd zijn voor elkaar ... Maar dat deed hij niet, ... Hij zei dat ik gelijk had en dat we te veel ruzie maakten ...

Nu 1 maand later, we horen nog veel van elkaar... Hij stuurt me nog en belt af en toe en doet alsof er niets anders is ... buiten het feit dat we geen hartjes meer sturen of niet meer zeggen tegen elkaar dat we mekaar nog graag zien ... We praten over gewone alledaagse dingen .. maar telkens wanneer ik begin over 'ons' zegt hij, " ik weet het niet ... of het ooit nog iets word, misschien wel, misschien ook niet ... stel me zo geen vragen " . Zelf vraagt hij constant of ik al contact heb met andere jongens en dat hij dat niet wil ... dat hij er kapot van zou zijn ...

Ondanks ik mijn emoties aan hem niet laat zien, ween ik continu, ik stel me de vraag wat er met me scheelt, waarom ? , hoe dit kon gebeuren , ik mis hem zo hard, telkens wanneer hij belt heb ik zin om te beginnen huilen en hem te beginnen overtuigen dat hij terug moet komen... sommige momenten ben ik echt depressief ! Mijn omgeving zegt dat ik er een punt achter moet zetten en moet stoppen met de contact met hem te hebben dat het niets zal bijdragen tot mijn verwerkingsproces

maar hij is zoo vaag ?? wil hij me nu nog of wil hij me niet meer ? Kan ik wel zomaar verder gaan ? ik wel hem niet verliezen aan iemand anders, als ik hem zie met iemand anders word ik zot ! Ik mis hem zo ... hebben jullie raad , ik heb het gevoel dat ik zo alleen sta Verdrietig

afbeelding van Bedumcity

@ anani

hey!

njah ik weet niet of het een avies is wat goed werkt, en waardoor alles ged komt. maar ik zou echt even geen contact met hem opnemen. en niet reageren op zijn telefoontjes of smsjes... hij weet nog steeds niet wat hij nou wel of niet wil! ik krijg het gevoel dat hij je aan het lijntje houdt en dat hij je achter de hand houdt. hij wil niet alleen overblijven en blijft contact met jou houden zodat als er niemand anders in zijn leven komt hij altijd nog op jou terug kan vallen!

zo makkelijk moet je het hem niet maken denk ik.. je moet hem de kans geven om jou ECHT te gaan missen. dus ook het contact met jou missen! daarom denk ik dat het verstandig is om af te spreken dat jullie elkaar een maand niet spreken.. zo geef je hem de kans om jou te missen en om hem misschien in te laten zien dat jij toch alles voor hem bent! en zo niet? dan weet jij waar je aan toe bent! dan kan je verder met je leven, zonder hem welliswaar.. maar leven tussen hoop en vrees hou je niet lang vol anani!

sterkte!

afbeelding van anani

Bedankt voor de reactie! ik

Bedankt voor de reactie! ik geloof er in dat je gelijk hebt.

Ik voel mezelf constant redeneren van ' wat moet of kan ik doen , zodat hij het terug zou zien zitten ' Maar even geen contact is misschien ook beter voor mezelf ... dat besef ik wel. Ik moet mezelf ook de kans geven om over hem te geraken, met wekelijks nog contact ... gaat dit natuurlijk niet .

Toch heb ik een enorme schrik dat hij me niet zal missen, en dat hij het gevoel heeft dat het nu juist beter gaat in zijn leven , zonder me ... Ook het feit dat ik hem zowiezo terug zal zien en we elkaar moeten confronteren of 'facen' ... En dat dit dan zo een 'akward' gesprek gaat worden van ' Hey, alles goed ? ja hoor en met jou , ja hoor ... ' en dat dat het dan is geweest... Terwijl ik nog steeds blijf hopen dat hij zijn liefde aan me verklaart ...
Het is zo moeilijk eh, was liefde toch maar eens wat gemakkelijker