Ik voel ook met je mee, ik heb zelf lange tijd een relatie met een Portugese gehad, ik heb toen gemerkt dat grote afstanden relaties altijd slopen op lange termijn

Ik heb overigens nu ook een 'je bent een lieve jongen, maar verder niks...' probleem. Een klein jaar geleden kwam ik dus terug uit Portugal van een stage (het was net uit), en ik had even helemaal geen zin iets serieus.

Nu woonde er sinds mijn terugkomst op mijn oude studentenafdeling een knap meisje van 19 jaar. Op zich had ik in het begin weinig aandacht voor haar, ze leek me nogal anders en was bovendien een stuk jonger (ik ben 26). Ze was een vrij verlegen, ingetogen meisje, en ik zou niet echt trots op mezelf zijn als ik haar zou versieren, vond ik toen. Na een aantal maanden merkte ik echter dat ik, zonder dat ik het zelf meteen doorhad, behoorlijk aan het flirten was. Ik merkte ook dat zij wel graag terugflirtte. Op een gegeven moment werd het zo erg dat andere huisgenoten aan mij vroegen wanneer wij nou eens een relatie begonnen, want ze vonden ons bijna irritant klef worden.

Natuurlijk ging dat een keer fout toen we allebei dronken waren, en voor ik het wist had ik een paar keer met haar staan zoenen. Elke keer nadat dat gebeurde zei ik dat we er mee moesten ophouden, maar dat lukte niet zo. Dat ging een tijdje zo door, maar op een dag stond zij met een vriend van mij te praten, en ze vonden elkaar overduidelijk wel leuk, ik zei toen eerlijk dat zoiets best pijn deed en dat ik eigenlijk verliefd op haar aan het worden was. Zij vond dat we toen maar moesten stoppen met ons gerommel, omdat zij mij alleen maar een 'lieve jongen' vond.

Die vriend van mij heeft ze toen laten staan om mij geen pijn te doen, maar intussen zijn we al bijna twee maanden verder en ik voel me doodongelukkig. Op zich trek ik vrij veel op met mijn huisgenoten (feestjes, dagjes uit, vakanties) en het is bijna onmogelijk om haar te vermijden. Tegelijkertijd merk ik dat zij een hele rits aanbidders heeft en dat die waarschijnlijk alleen maar niet hier over de vloer komen om mij niet te kwetsen. En als ze er bij is met het uitgaan drink ik veels te grote hoeveelheden bier uit frustratie.

Wat moet ik in hemelsnaam doen ????? Ik weet dat ik als ex-student ooit een keer weg ga hier, maar dat kan nog wel even duren Intussen word ik gek van de gedachte dat zij slechts een kamer verderop slaapt en dat er horden jongens ongeveer net zo over haar denken als ik. Ik werk inmiddels en ik wil eigenlijk na het werken in een stressloze, kalmerende omgeving thuiskomen, maar dat is dus voor geen meter het geval

groeten,
een vrij wanhopige jongen

Christus wat verwonder ik me er toch af en toe over dat een gevoel zo ongelofelijk puur en herkenbaar kan zijn.

Een verleden naaste,
Verlangen naar de apocalypse (zover gaat t inmiddels)
Niet eten
Geen zin hebben
Betwijfelen of het wel slijt
Verzekerd zijn van het nooit meer zullen vinden van dit gevoel, en al helemaal niet beter...
Voor altijd alleen met alle herinneringen...
En alles voelt als je eigen schuld...

Tijd dat ze hartjeslijm uitvinden...

Ik heb geen antwoord voor je over de duur hiervan.
Eens deed ik er een jaar over, andermaal een maand, en altijd deed t gruwelijk pijn.
Herinnering vertekent, maar zo hartverscheurend en comatiserend als nu achtte ik nooit mogelijk.

> Van dit soort dingen word je niet echt vrouwvriendelijk ...

Tsja, ik geloof dat ik het hele mannelijke geslacht (en eentje in het bijzonder) zulke slechte dingen heb toegewenst de afgelopen twee dagen dat het me verbaasde dat ik er niet groen van zag.

Ik ben blij dat ik van mijn impulsen om zeer onaardige brieven te schrijven heb afgezien en ik hoop dat ik er niet veel meer zal krijgen. Ik probeer me af te reageren op mijn dagboek maar ik kan met geen mogelijkheid lezen wat ik geschreven heb.

Ook voelde ik voor het eerst in mijn leven een behoefte om met dingen te gaan gooien (wees niet bang, dat heb ik niet gedaan, alles is nog heel) of hem heel hard uit te schelden desnoods of misschien wel het liefst in een openbare ruimte (heb ik gelukkig ook niet gedaan.)

Ik wou dat ik in slaap kon vallen en dat morgen als ik wakker werd alles goed was. Dat hij stiekem eerder was op gestaan en broodjes in de oven had gedaan en thee had gezet en voordat ik wakker was geworden weer terug in bed was gekropen. Dat hij me dan heel voorzichtig strelend zou maken en dat we dan nog lang en gelukkig zouden leven.