Radeloos.... Nu echt voorbij

afbeelding van Trustinangels

Een nachtmerrie die werkelijkheid is geworden. Een tweede keer over. Nu echt voorbij. Hij twijfelde al langer en daarom weet ik dat er geen kans meer is. De eerste keer wist ik dat het een beslissing was die hij moest maken. Omdat hij niet anders kon. Maar een beslissing die hij eigenlijk niet wou maken. Eigenlijk niet achter stond. Nu heeft hij de beslissing genomen met zekerheid, met tijd, hij staat erachter. Het is gewoon over. Hij kan zijn liefde niet meer aan mij geven zoals hij dat zelf zei. Hij heeft het al een tweede kans gegeven en doet dat echt niet meer. Hij had het zo graag gewild maar hij kan en wil niet meer. Echt over dus. Op dit moment kan ik er niet tegen en ga ik kapot aan het verlies. Ik wil mijn woning niet zonder hem, mijn toekomst niet zonder hem, mijn dieren niet zonder hem. Met Nick kon ik het nog verwerken omdat hij slecht voor me was. Echt slecht. Dat was geen liefde. Maar Frank heeft alles wat ik ooit wou. Dus daarom is het zo moeilijk te accepteren. Hoe moet ik nu opstaan sochtends als ik dat zelf niet meer wil? M'n hoofd en m'n lijf op zijn? En iedereen zegt je wordt wel weer gelukkig, je vind echt wel degene voor jou. Maar ik weet als enige dat dat niet zo is, ik zal wel weer gelukkig zijn, maar elk moment dat ik weer bijna verliefd zal worden zal dat zijn omdat ik iets van hem in die ander herken. Ik zal niet opnieuw kunnen zeggen jij bent mijn tweelingziel, omdat dat een leugen zou zijn. Ik weer dat deze breuk nodig is en was voor hem en mijzelf ook. Maar ik kan hef niet loslaten in mijn hoofd, de hoop dat het gewoon goed komt en ik over een jaar gewoon tegen hem aanzit.

Ik heb hen tot deze keuze gedwongen, heb hem geen ruimte gegeven terwijl dat is wat hij zo erg nodig had. Heb hem tegen de muur gedwongen, een keuze te maken en waarom? Uit zelfzucht, uit egoïsme omdat ik het niet aankon zelf allemaal. Omdat ik het niet kon opbrengen hem te geven wat hij nodig had. Zoals hij zelf zegt, het moet altijd precies zoals ik het wil en niet anders en daar is hij zo zo klaar mee. En nu deed ik dat weer. En daarom is hij er zo klaar mee. Hij kan dingen uit het verleden niet vergeten en vergeven. Dat ik oude foto's op fb had, dat ik veel uitging, dat ik me niet durfde te binden, geen relatie wou. Mijn schuld dus allemaal. Als ik het toen niet verpest had waren we nu super gelukkig, woonde we wellicht samen. Hingen we op vakantie en reizen. Hij zegt me alles te hadden kunnen geven m'n hele leven lang, ik had alles met hem kunnen doen , maar omdat ik het zelf verpest heb kan hij dat niet meer. Ik maak stomme fouten uit egoïsme. Echt stomme fouten die ik niet eens zo bedoel.

Ik wil hem gewoon terug.
Zelf heb ik altijd geloofd dat mijn leven een wonder zou hebben, een geluk wat niet iedereen meemaakt. Iets speciaals, een uitzondering op de regel. En ik kan er niets aan doen dan hopen dat dit het is. Hoe moeilijk nu ook.

Het was pas twee maanden uit met *** toen ik Hem tegen kwam. Ik was er nog niet klaar voor. Ik heb dit ook aangegeven en hij zei dat dat oké was omdat ik was wat hij wilde. Ik was de ware en dat wist hij meteen en zei hij zelfs tegen zijn vrienden, dit is der. Ik geloofde hem en durfde hem daarom toch toe te laten. Na een jaar durfde ik me pas te binden opnieuw. Maar toen was het al te laat. Hoe kon ik dan echt de ware zijn. Ik zou hem ook alles vergeven, ik vergeef dat die me snachts buitensloot. Ik vergeef dat hij me snachts alleen naar huis liet lopen van duiven naar Huissen met mijn telefoon leeg, wellicht ook omdat het mijn eigen schuld was, ik liep zelf weg, ik vroeg er zelf om. En daarvoor haat ik mezelf zo. Dat ik hem zoveel pijn heb gedaan eigenlijk, hem zo hard heb gekwetst, zijn kwetsbare hart zo hard heb gekwetst. Dat haat ik. En dan kun je denken je hebt ervan geleerd en weet nu dat je het nooit meer zo moet aanpakken, maar wat heb ik daaraan als ik geen andere relatie wil of mogelijkheid wil in de toekomst om het anders aan te pakken. Niet met een andere man in ieder geval. Ik wil mijn kans met hem. Een oprechte kans. Waarin eerst gepraat is, en mensen eerst gegroeid zijn. En ja eerlijk is eerlijk. Ik twijfelde zelf al een week heel erg, zo erg dat ik er paniek van kreeg, maar ik wist dat het over zou gaan, omdat als ik hem zag het goed was, de chemie was er, ergens onder alle druk van alles en iedereen en de stress. En als hij me aankijkt zie ik dat hij hetzelfde voelde en zag. Ik weet dat ik het moet laten gaan. Voor mezelf, voor de mensen om me heen, die van me houden en me willen helpen. Maar het is zo lastig als je voor je eigen gevoel je andere deel kwijt bent, iets wat je je leven al zocht en toen vond en nu weer zomaar ineens kwijt bent. Jou niet meer wilt, weg. En je wikt niets liever dan dat het goedkomt al is het over een lange tijd.

afbeelding van chelle

@Trust: stap voor stap

TrustInAngels schreef:

“Ik heb hen tot deze keuze gedwongen, heb hem geen ruimte gegeven terwijl dat is wat hij zo erg nodig had. Heb hem tegen de muur gedwongen, een keuze te maken en waarom? Uit zelfzucht, uit egoïsme omdat ik het niet aankon zelf allemaal. Omdat ik het niet kon opbrengen hem te geven wat hij nodig had.”

Mijn schuld dus allemaal. Als ik het toen niet verpest had waren we nu super gelukkig, woonde we wellicht samen….”

“…maar omdat ik het zelf verpest heb kan hij dat niet meer. Ik maak stomme fouten uit egoïsme. Echt stomme fouten die ik niet eens zo bedoel.”

Vraag me af of je dit ‘stomme fouten’ moet noemen. De dingen die je deed en de keuzes die je hebt gemaakt, zijn gebeurd zoals jij op dát moment kennelijk ‘nodig had en nodig vond.’ En de dingen die je niet hebt gedaan, voltrokken zich omdat jij er op dat moment niet toe in staat was. Dingen zijn gebeurd zoals het op dat moment voor jou voelde of ‘behoorde te zijn’. En voor hem idem dito.

Zelfinzicht komt voort uit keuzes die je hebt gemaakt en waar je pas achteraf de resultaten en gevolgen van kunt ‘beoordelen’.

Denken dat jij het alleen aan jezelf ‘te danken hebt’ dat het romantische plaatje van een gelukkig leven samen met hem door jouw toedoen in rook is opgegaan, is wel een harde stok om jezelf mee te blijven slaan. Je bent jezelf nu aan het geselen en je mag best wat milder voor jezelf zijn.

Het is vruchtbaar dat je verantwoordelijkheid wenst te nemen voor jouw eigen gedrag in de relatie, maar dat heeft niets met ‘schuld’ te maken. Jullie hebben beiden deze relatie vorm gegeven op de wijze zoals jullie op dat moment ‘in elkaar zaten’. Ook al heb jij dan wellicht, al probeerde je dit niet te doen, een grote claim op hem gelegd wat voor hem als een zware belemmering is gaan voelen, ook hij bleek zo te lezen nogal wat problemen in zijn leven leek te hebben. Wat zich dan weer uitte in zijn negeer-gedrag ten opzichte van jou. Zich dus emotioneel onbereikbaar voor jou maakte. Dus twee partners, die beiden – ieder voor zich - te kampen hebben met persoonlijke issues. En de relatie heeft zich voltrokken vanuit die toestand & vorm.

TrustInAngels schreef:

“24/7 was ik er ook mee bezig in mijn hoofd. Continue. Ik keek er alleen maar naar uit hem te zien en nog voor hij dan weg was maakte ik me alweer druk wanneer ik hem daarna weer zou zien.
Desondanks zocht ik hier wel al hulp voor en zag ik het wel al zelf in.”

Gelukkig ben je in staat het één en ander van jezelf te erkennen. Als je ook in staat bent eerlijk naar jezelf te kijken in bovenstaande omschrijving van je gedrag, wellicht besef je uiteindelijk dat de kans dat jij hier vrijwillig zelf uit zou zijn gestapt, waarschijnlijk zeer nihil was. Had hij de relatie niet beëindigd, dan was jij vermoedelijk in dit gedrag vast blijven zitten. Alleen met hem bezig. Uitkijken naar het moment dat je hem weer zou zien, terwijl al ‘het andere’ dat een meerwaarde in je leven oplevert (qua zingeving, ontwikkeling, zelfvertrouwen, ambities), daardoor dus steeds lager blijft ingeschaald.

Als je zegt ‘al je hele leven te vechten om overeind te blijven staan’, dan krijg ik het beeld voor me van iemand die alleen maar bezig is om ‘te overleven’. In die beeldvorming past ook het gevolg dat partners dan, wellicht onbewust en niet allereerst met die intentie, toch als een reddingboei, vangnet of strohalm in jouw leven gaan fungeren. Schept zeer ongelijkwaardige relaties.

In die zin, en het klinkt hard, was deze breuk wellicht het offer dat hard nodig was om jou wakker te schudden. Het voelt misschien niet zo en het is waarschijnlijk tegen de gevestigde adviezen hier in (blijf overeind, hé?! Hou je staande, hoor!), maar omvallen kan ook eens goed zijn. Kan heel functioneel zijn om jezelf eens niet 'vechtend overeind te blijven houden', maar ondergaan wat er gebeurd als je gewoon eens valt. Of er even bij gaat zitten. Je bent flexibeler en buigzamer dan je denkt. Je laten vallen en ophouden met 'overeind blijven staan', kan je weleens een frisse, nieuwe blik geven op oude patronen. Ander point-of-view. Kan je helpen om anders in het leven te gaan staan. Meer vanuit de instelling 'dingen aangaan & ervaren', dan vanuit die constante overlevingsmodus dat je koste-wat-kost, 'staande moet blijven!'.

Ik doe even voorzichtig de aanname, dat je uitspraak ‘niet meer verder te willen’ vooral voortkomt uit jouw verzet en weerstand tegen de pijn en hulpeloosheid die je nu ervaart. Een handvol pillen willen innemen, illustreert in feite vooral het radeloze verlangen ‘om maar van deze ellende af te kunnen zijn’. In slaap vallen en pas wakker worden als ‘alles weer goed is’.

Ook al is deze reactie extreem te noemen, het is een passende en haast logische reactie voor iemand die zichzelf volledig heeft verloren in een partner en relatie. Wanneer je alles in je leven op (de aanwezigheid van) een partner inzet en je hele functioneren, levensgeluk en zingeving van 1 persoon afhankelijk is geworden, dan blijft er van je wereld niet zo heel veel meer over op het moment dat diegene uit je leven verdwijnt. Je wereld lijkt uitzichtloos, doelloos en levenloos. En vermoedelijk, er vanuit gaande dat je Die Ander alle zin, smaak en kleur aan jouw leven liet geven, is er momenteel, begrijpelijk, ook niet zoveel meer over.

Dat is waar je NU dus staat.

Op dit moment, zoals je zelf al schreef, ‘helpt niets’. Logisch, want je ‘alles’ is weg.

De breuk is vers en er komt emotioneel veel op je af. Sta jezelf toe om je ellendig te voelen. Je mag je machteloos voelen en het momenteel ‘even niet zien zitten’. Mijn ervaring is, dat de goedbedoelde adviezen ‘dat je goed voor jezelf moet gaan zorgen’ en ‘jezelf weer op de eerste plaats moet zetten’, in deze fase meestal niets voor mij deden. Uitgeholde termen die krachteloos zijn, omdat het draait om het vlammetje in jezelf die alleen jij weer kan aansteken. Het is helemaal niet erg dat je je er momenteel niet toe kan zetten om ‘goed voor jezelf zorgen’. Hoe geef je dat tenslotte vorm, wanneer je jezelf zo nietig voelt?

Liefdesverdriet, hoe ellendig dan ook, is te behapstukken wanneer je een balans weet te vinden tussen momenten van afleiding en momenten van misère (‘lijden’). De eenzaamheid en troosteloosheid die je na een breuk ten deel vallen, daar kun je niet om heen. Die zijn er, die gaan komen en die zul je hoe dan ook moeten ondergaan.

Ik weet niet of je een lezer bent, maar wat mij enorm heeft geholpen in een periode na een breuk, is mijzelf toeleggen op het lezen over specifieke onderwerpen en thema’s die op mijn gedrag en psyche van toepassing waren (leesvoer dat iets verder gaat dan de Mars-Venus theorie). In plaats van mijzelf gek maken met gedachten over die ex en allerlei betekenissen proberen te vinden voor de gebeurtenissen, probeerde ik meer inzichten te krijgen in mijzelf. Ik voelde me nog steeds ellendig, maar het lezen gaf enig houvast en ook nut, omdat het me toch een excuus gaf om, zij het observerend, ‘met de breuk bezig te zijn’. Alleen vanuit een andere invalshoek, namelijk in nabeschouwing over eigen gedrag.

Als lezen me geen afleiding wist te geven, begroef ik mijzelf in series, documentaires en filmmarathons. Schilderen en tekenen kan ook therapeutisch werken. Maar ik hoor ook dat sommigen de voorkeur hebben om te gaan sporten, wandelen of dansen. Voor een ieder verschillend, met wel als gezamenlijk doel: afleiding vinden, zodat je af en toe die scherpe kantjes van het verdriet niet hoeft te voelen…

Fijn dat je op dit forum je hart kan luchten, er naar je wordt geluisterd en je steun & troost ontvangt. Toch denk ik dat de support die jij nodig hebt, iets dieper en verder zal moeten gaan dan je vertellen ‘goed voor jezelf te zorgen’ en ‘de kracht uit jezelf te gaan halen’. Ik hoop voor jou dat je naast het schrijven hier, ook professionele, kundige begeleiding zal kunnen gaan krijgen om je te gaan helpen helderheid te scheppen in de problematiek waar jij systematisch steeds weer ‘tegenaan loopt’.

Zoals ik Nienke ook al ergens zag schrijven: deze relatie(breuk) is een katalysator voor persoonlijke kwesties die veel en veel dieper liggen en waarschijnlijk naar eerdere ellendige en onverwerkte ervaringen terugvoeren.