Ik zit nu op dag zes sinds het uit is. Na vier jaar relatie (en samenwonen) is het echt alsof de hele wereld kapot is. De zekerheid van een vriendin die van me houdt, een eigen huisje en een gezamelijke toekomst was in één klap aan diggelen. Helemaal nu ik vandaag de stap heb gemaakt om (een deel van) mijn spullen uit 'ons' huis te halen doet vreselijk pijn. Het maakt het zo definitief ineens.. Tot vanochtend was er nog steeds het idee in mijn hoofd dat als ik daadwerkelijk met de auto het spul op kwam halen, we er om zouden lachen en bij elkaar zouden blijven. Dit is (natuurlijk) niet gebeurd.

Wat het extra naar maakt is dat we allebei nog steeds heel erg gek op elkaar zijn. We hebben vanochtend ook bijna twee uur zitten praten, grapjes maken, dingen doorgesproken etc. Mijn ex vertelde me dat ze zichzelf enorm in moest houden om niet tegen me aan te gaan liggen. Ik moest me van de andere kant enorm inhouden om haar niet te zoenen.. Dan heb je helemaal een waardeloos gevoel; als je nog steeds zo gek op elkaar bent dan moet je toch gewoon samen de toekomst aan gaan? Helaas gaat dat niet.. TIjdens onze relatie waren we volledig op elkaar gefocust, waardoor we de verbinding met onszelf kwijt zijn geraakt. Mijn exvriendin heeft hierdoor bijvoorbeeld een erg slecht zelfbeeld gekregen en is langzaam uit mijn handen geglipt.

Morgen er weer naartoe, om de kasten uit te zoeken de spullen te verdelen. Ik zit nu op mijn 25e weer bij mijn ouders thuis, op een zolderkamer. Ze doen écht hun best om het me zo makkelijk mogelijk te maken, maar ik krijg dat vreselijke gevoel niet weg. Ik heb ook manisch depressieve trekjes sinds vorige week. Het ene moment lacht de wereld me tegemoet met nieuwe kansen en mogelijkheden, het andere moment wil dezelfde wereld mij lachend de keel afsnijden. Mijn stemming wisselt tussen positief en verschrikkelijk negatief een keer of acht per dag. Ik word er echt helemaal gek van.. En ik mis haar zo ontzettend! Wat is liefde ook een kloteconcept.