Hallo Mucha,

Allereerst wil ik even zeggen dat het helemaal niet zo vreemd is dat je na bijna anderhalf jaar nog aan het worstelen bent met je verdriet; zeker niet als je kijkt naar de tijd die jullie samen zijn geweest. Dat krijg je echt niet zomaar uit je systeem; al zijn er mensen die ogenschijnlijk gewoon van de ene op de andere dag weer de draad op kunnen pakken alsof er niets is gebeurd.

Wat ik heel erg herken in jouw situatie is dat jij en je ex nooit alles goed hebben uitgepraat. Zeker als je dingen niet uitpraat kan zo'n breuk voor een zeer lange tijd voor naweeen zorgen. Bij mij is het nu bijna 2 jaar geleden dat mijn ex via de telefoon te kennen gaf geen energie meer te willen steken in onze relatie. Ik was toen zo boos (vanwege de manier waarop ze dat bracht) dat ik haar duidelijk heb gemaakt dat het beter was voor haar om mij verder met rust te laten. Dingen uitpraten hebben we dus nooit gedaan en dat heeft bij mij zo zijn sporen achtergelaten. Na bijna 2 jaar heb ik nog altijd niet het gevoel dat er plaats is voor een nieuwe liefde in mijn leven; en dat terwijl ik daar toch echt wel behoefte aan heb. Vreemd he..., ik snap het zelf ook niet helemaal, maar het heeft vast iets te maken met die eeuwige tweestrijd tussen het hart en het verstand.

Ik heb er zelf een tijdje over nagedacht om contact met mijn ex op te nemen om alles alsnog uit te praten. Echter, omdat het al zo lang geleden is dat ik haar gezien of gesproken heb heb ik ervoor gekozen om dat toch maar niet te doen. Zo'n gesprek zal uiteindelijk volgens mij toch niets meer opleveren. Het enige 'probleem' daarbij is dat al die vragen van "waarom" en 'wat als" door je hoofd blijven spoken. En hoewel het heel erg verleidelijk is om zelf naar antwoorden te gissen, moet je jezelf daartoe echt nooit laten verleiden. Je kunt nu eenmaal niet in iemand anders zijn hoofd kijken en zo maak je jezelf alleen maar gek door de (onbewust) de schuld bij jezelf te leggen. Een tip die ik van een mede ldvd'er heb gekregen is dat je soms gewoon moet accepteren dat de dingen niet altijd gaan zoals jij wil; dat je niet altijd alles onder controle kunt hebben.

Ik hoop dat de blogs en reacties van je mede ldvd'ers je kunnen helpen met het vinden dat beetje innerlijke rust waar je volgens mij erg veel behoefte aan hebt op dit moment.

Gr. Dinges

Hallo, wat fijn! Mijn hart springt op bij het lezen van jullie reacties.

Ster, dank je wel! Ik kijk er nooit zo naar. Denk altijd dat het normaal is dat ik afstand heb gehouden. Maar dat is inderdaad ook wel krachtig.

Dinges, die mensen die de draad zo snel weer oppakken, dat maakt me onzeker. Ik kan dat bijna niet geloven maar ze lijken zo ijzersterk. Is het iets om jaloers op te zijn denk je? Of zouden die het later nog wel op hun bord krijgen?
Ik vind hoe mijn ex het heeft aangepakt te absurd voor woorden. Maar toen ik las dat jij het via de telefoon hebt moeten vernemen, viel mijn mond open. Het is natuurlijk wel heel idealistisch dat je samen alles geweldig fijn uitpraat. Maar waarom moet het soms zo bot? Alsof het allemaal geen waarde heeft gehad wat je samen hebt gedeeld. Maar dat is natuurlijk niet zo. En inderdaad, hoe het dan wel zit, dat weet je dus niet. Maar als je het niet invult, zit je met een open vraag. Dat knaagt dan toch alleen maar? Totdat het antwoord je niet meer kan interesseren misschien?¢‚Ǩ¬¶ Ik vul dus van alles en nog wat in:

Eeffie, wat je zelf al zei, dat je veel herkent in mijn verhaal, ik herken dus ook heel veel in het jouwe. Ik las het en ik dacht: hebben we het over de zelfde man? Het is zo herkenbaar. Het enige echt grote verschil is dat jij w?ɬ©l iets weet over zijn leven nu, en ik niet. Ik wilde het niet meer weten. Kon het niet verdragen als hij maar happy zou zitten zijn terwijl ik me zo rot voelde. Ik kwel mijzelf door te denken dat hij zich niet meer laat afleiden door drank of drugs of sex of uitgaan. Dat het een fase was en dat hij tot inkeer is gekomen. Ik bedoel, hij had ook wel iets dat aanleiding geeft om te denken dat hij een beetje na kan denken en aan zichzelf wil werken. En dan denk ik dat hij gelijk heeft dat hij vertrokken is omdat ik zo negatief was. En ik was ook negatief. Mijn zelfvertrouwen was tot het totale minimum gezakt. Dat vergt veel werk om weer op te bouwen. En ja, hij wilde alleen maar sterke vrouwen. Hij kon het niet goed handelen als ik met emoties zat. Dus moest ik sterk zijn. Maar aan de andere kant voelde hij zich klein. Heeft ie zelfs gezegd. Zou hij een ander ook zo breken? Ik denk dan toch dat ik het zelf heb gedaan. Mijzelf breken. Hm, je zet me aan het denken.

Die vrouw waar hij uiteindelijk mee ging (of nog gaat) was dus getrouwd. Die vroeg dus inderdaad ook niks. Alleen lol trappen. Ik heb haar eerder wel eens ontmoet. Vond haar niet erg sympathiek. Blijkbaar vind hij het prettig als alles wat oppervlakkiger is. Inderdaad, omdat hij gevoelig is en het gewoon niet aankan om iemand toe te laten in zich zelf. (Of kan hij het toch en wil ik dit alleen geloven omdat het anders te veel pijn doet?) Maar hij heeft het zelf nog gezegd: ik voel me oppervlakkig naast jou. Maar wat betekend dat eigenlijk? H?ɬ?j heeft er de potentie ook voor, voor diepgang. Maar dat ziet hij zelf dan niet. Het is inderdaad zonde. Maar om van hem te verlangen dat hij w?ɬ©l die diepte in zou gaan, dat is verwachten dat hij verandert. Ben ik te veel eisend geweest? In zijn beleving misschien? Ik dacht dat hij veel eisend was. Hij voelde zich denk ik heel klein en heeft zich enorm opgeblazen. En heeft uiteindelijk mij de schuld er van gegeven dat hij zich rottig voelde. En ik voelde me ook heel klein en heb een tegenovergestelde beweging gemaakt als hij. Misschien waardeerde hij mijn eigenschappen heel erg, en mijn drang tot diepgang, maar kon hij er niets mee. Maakte het hem onzeker. Net zoals zijn drukke leven en behoefte tot feesten enz. mij onzeker maakte. Jee, we paste eigenlijk voor geen meter bij elkaar dus. Tenzij we allebei zouden veranderen, wat dus niet mogelijk bleek.

Ik geloof die arrogantie van hem vaak. Maar ik vrees dat hij aardig is. Maar hij is dus ook aardig. Alleen hij kan het niet met me delen. Kijkend naar de relatie is het gewoon een illusie dat hij de diepte in zou kunnen gaan met me. En ook dat ik altijd maar vrolijk zou zijn en precies weet wat ik wil en me nooit onzeker voel. Maar dat maakt ons geen van beide slecht.

Weet je, wat ik zei, dat ik me ?¢‚ǨÀúanders?¢‚Ǩ‚Ñ¢ voel, ik ben heel erg gevoelig. En ik ben niet zo?¢‚Ǩ‚Ñ¢n drukke, snelle meid. Ik denk veel, ik haal vreugde uit kleine dingen, een schoonheid in simpelheid. Ik ben afgestudeerd fotografe en zat in de knoei met mijzelf qua kunst/ werk, alles. Dus daar ben ik druk mee aan de slag. Dat ik onzeker was over wat ik maakte, dat maakte mijn ex gek. Wat ik eigenlijk nodig heb is dat iemand me steunt. Ik begrijp het proces nu in ieder geval zelf. Dat was eerst ook niet. Ben ik anders? Ik ben een kunstenaar die niet zo hoeft te provoceren. Ik vind de wereld soms zo hard. Ik houd meer van tederheid. En ik kom het om me heen niet zo veel tegen. Dat was wat ik bedoelde.

Goed zeg, zo wat lezen en schrijven. Het verheldert de zaak toch enorm. Hopelijk dat dit inderdaad helpt om wat innerlijke rust te krijgen. Dank voor de steun en jullie openheid!