Er zijn momenteel 0 gebruikers en 4 gasten online.
Nog steeds snap ik iets niet...
Een maand is het nu alweer dat de vader van mijn aanstaande kindje, mijn (nu ex-) geliefde er een punt achter zette....voor mij zonder enige uitleg of reden....die kan ik alleen maar zelf invullen. Vorige week met zijn ouders gesproken, die overigens volledig achter mij staan en me steunen waar mogelijk. Tegen hen heeft hij gezegd dat hij nog stapelgek op me is, dat hij alles had geregeld om onze beiden gezinnen bij elkaar te brengen. En dat hij dolgraag samen verder wilde. Maar waarom communiceert hij dan niet met mij? Wat speelt er toch? Ik heb hem in een zwak moment, en natuurlijk met de wetenschap van de gevoelens die hij bij zijn ouders heeft geuit, nog eens laten weten dat ik nog steeds opensta voor hem....maar geen reactie! Dat is nu 5 dagen geleden.....hebben zijn ouders het verkeerd begrepen???
Toch maar gewoon verder gaan en dit hoofdstuk sluiten? Denk dat dit het beste is....ik kan namelijk niet in die afwachtende, onzekere positie blijven zitten! Ik wil de regie over mijn eigen leven in eigen handen houden!
We zien wel wat de toekomst brengt.....in iedergeval een heel lief klein dochtertje, that's for sure!
- Jada's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Wat een rare situatie, zeg!
Wat een rare situatie, zeg! Heb je de mogelijkheid om hem face to face te confronteren? Vind dit wel een heel vreemd verhaal...
En een dochtertje, wat heerlijk! Wordt ze je eerste kindje? Ik hoop iig wel dat je nog van je zwangerschap kunt genieten, ondanks alles!!!
@Moerbei
Hoi Moerbei,
Face to face...pffff....ja natuurlijk is die mogelijkheid er altijd, al woont hij een uur bij mij vandaan. Maar iets houdt mij tegen. Waarom hem opzoeken als hij niet fatsoenlijk kan reageren op een sms/mail? Al had hij maar terug gestuurd "laat me met rust". Dat is in iedergeval een vorm van communicatie. Maar nu...helemaal niets! En ja dus bang dat als ik voor de deur sta, die ongeopend blijft of erger zelfs weer wordt gesloten voor ik iets kan zeggen. Dus ja onzekerheid houdt mij tegen!
En wat mijn zwangerschap betreft....ik geniet volop! Ik kijk echt uit naar dit nieuwe leventje en dat verzacht denk ik ook wel mijn verdriet om het gemis van haar vader. Het is overigens mijn 3de kindje. Wat me brengt bij mijn andere 2 kinderen, die missen mijn ex (niet hun vader) ook, hebben geen afscheid kunnen nemen en snappen niet wat er is gebeurd!
Moeilijk allemaal, wat speelt er nu bij hem???? En ja dat houdt me wel weer wat bezig....hopelijk niet al te lang!
Ja, ik begrijp je angst om de
Ja, ik begrijp je angst om de deur in gezicht dicht gesmeten te krijgen, máár, is dat nu feitelijk niet hetzelfde?
Ik vind dat je werkelijk elk recht hebt om verhaal te halen. Als/wanneer je daar klaar voor bent zou ik toch trachten om een ontmoeting in te plannen, al is het maar om te bespreken hoe jullie dat gaan doen als je dochtertje er is. Kunnen zijn ouders daar misschien in bemiddelen? Dat jullie elkaar bijvoorbeeld zien in hun huis?
Sterkte!
@moerbei
Hij heeft een week nadat hij heeft aangegeven met de relatie "klaar" te zijn, dat ons kindje naar alle waarschijnlijkheid geen deel van zijn leven gaat uitmaken. Dus ja ook dat houdt me tegen. Waarom vechten voor deze relatie? Dat ik nog een laatste poging heb ondernomen is oa door wat zijn ouders mij over zijn gevoelens voor mij hebben verteld. En ja ik weet zeker dat zijn ouders bereidt zijn een rol te spelen in een eventueel bemiddeld gesprek. Maar mijn vraag.....waar doe ik het voor?
Voor jezelf!!! Hij komt er
Voor jezelf!!! Hij komt er écht te gemakkelijk van af zo! Al is het maar om antwoorden te krijgen, lijkt me erg moeilijk om hier zomaar vrede mee te hebben.
Heel veel kracht Jada, je klinkt erg sterk!!!
@Jada
Als je kinderen krijgt met elkaar, dan neem je een enorme veantwoording op je.
Daar mag geen enkel mannelijk/vrouwelijk wezen lichtzinnig mee omgaan!
Als mensen hier geen verantwoording voor nemen dan zijn kinderen de dupe!
Waarom wil je kinderen om te beginnen?
Utopisch ideaal?
Maar als ze er zijn dan moet je er wat mee.
Want dan geboort ook de liefde...
Dit is redelijk stompzinnig gedoe.
De man krijgt kinderen, en is opeens weg?
Bang voor de liefde die de aanblik van de eerstgeborene oproept?
Liefs Sunmoon
@sunmoon
Helaas ligt het iets ingewikkelder.....mij is 8 jaar geleden gezegd dat ik geen kinderen meer kon krijgen...dus nooit geen rekening gehouden dat ik wel plots zwanger zou zijn. Maar dan nog....geeft de vader gelijk aan hier niet mee te kunnen of willen leven, dan snap ik het nog.....maar niet als ik 5 maanden zwanger ben. Daarnaast heeft hij al een dochtertje die hij aanbidt. Daarom snap ik de situatie niet....wat gaat er om in zijn hoofd?
Verder, dank je wel voor jouw mooie woorden en opmerkingen....mooi omschreven!
@Jada
Ik heb me niet verdiept in jouw blogs.
Ik heb net even gekeken, maar wordt er niet in minute wijs uit.
Dus dat moet ik misschien even gaan doen.
Maar jij hebt een kind met hem die net zoveel aandacht van hem nodig heeft als die andere!
Dit even los van jou persoonlijke liefdesrelatie tot hem.
Hij mag geen verschil maken maken tussen het een of andere kind!
Hij heeft ze zelf gecreeerd!
Hij heeft de volledige verantwoording voor dit kind!
Dat moet hij gaan beseffen!
Het is gestoord dat mensen denken dat een vrijpartij uit liefde? geen consequenties heeft.
Jouw kind heeft net zoveel recht op de vader als het andere kind!
Liefs Sunmoon
@sunmoon
Ben ik zeker met je eens.....maar leg me er bij neer als het er niet is......ik kan alleen mijn eigen verantwoording nemen voor deze kleine....wat nog steeds niet uitsluit dat ik er geen snars van snap! En ja wat doe ik in de toekomst....als hij ineens besluit dit meisje wel toe te laten in zijn leven? Daar ligt mijn issue.....natuurlijk naast het feit dat ik hem mis en een stuk liefdesverdriet te verwerken heb. En het niet snappen van de totale radiostilte!
Liefs
Jada
@Jada
Dat snap ik!
Ik vind het sowiezo gestoord dat vrouwen kennelijk deze verantwoording op zich moeten nemen!
Het wordt hoog tijd dat mannen zich bewust worden.
En dan bedoel ik niet de mannen die blij zijn met hun kinderen...
Maar wees blij met dit wezentje!
Dit kind is hier dus gekomen ondanks alles!
En misschien wel om jou te dienste te zijn:
Mijn ervaring is dat kinderen geboren worden om hun ouders verder te helpen...
Dus voel je niet bezwaard: sta open voor dit kind!
Liefs Sunmoon
@Jada
En lieve schat, ga voor jouw kind!
Alle kinderen verdienen de beste ouders omdat ze van god afkomstig zijn.
Dit is mijn opvatting, daar hoef je het niet mee eens te zijn lieverd.
Maar ik denk dat als je kinderen krijgt, en zeker in jouw geval, dat je wel snapt wat ik bedoel.
Liefs Sunmoon
@Jada
En...
Ik ben jaloers op jou!
Ik heb ook graag kinderen gewild.
Men ex liet me vallen op mijn 41e.
Wij kregen geen kinderen.
Heel veel onderzoeken: niets aan de hand!
Bij mij inwendig wel Jada!
Dus wees blij met dit geschenk, want dat is het!
Liefs Sunmoon
Quasimodo@Jada
Lieve @Jada,
Ben even verbijsterd en zit derhalve met een mond vol tanden. Maar ergens vaag herinner ik me een omslagpunt in jullie relatie …….. dat was het moment dat jij je niet meer afhankelijk van hem opstelde …… ehh ….. op dat moment verloor hij zijn knuffeltje! Hij verloor zijn identiteit zoals hij was en wilde blijven te zijn. Ik zie slechts het moment en de redenen erachter zijn voor mij ook een groot raadsel……??? Wat gebeurde er in zijn hoofd?
Liefs & Sterkte, Quasi.
Where there is great love, there are always miracles.
--Willa Cather (1876-1947)
PS. Er is nog van alles mogelijk!
@Quasimodo
Goedemorgen Quasi....dank je wel voor jouw reactie!
Inderdaad dat is toch hetgeen me bezig houdt.....Wat gebeurde er in zijn hoofd????
Ik kan het puzzeltje gewoon niet rond krijgen.....de meeste tijd denk ik.....wil ik dat wel? Schiet ik er iets mee op? Misschien hooguit helpt het iets voor mijn eigen ego, er achter te komen dat het niets met mij als persoon te maken heeft! En dan volgen jouw woorden, uit een prive bericht....waarom zou ik het nu willen snappen? Elk muisje heeft een staartje. En wie weet komt het antwoord later? Maar ja soms, op de wat zwakkere momenten, dan is die drang groot en het onbegrip sterk aanwezig.
Ik kom er wel, dat weet ik zeker....het is even zoeken naar de juiste weg!
Nogmaals thanks!
Liefs,
Jada
@ Jada
Net zolang bestoken met emails, smsjes, tweets, telefoontjes et cetera (naar voorkeur) tot hij met zijn botte kop eens uitleg geeft! Dan kan hij tenminste ook niet meer ontkennen dat hij opzettelijk niet reageert en tegen zijn eigen ouders liegt!
@Poemlover
Misschien ben ik al die tijd wel te soft en te lief geweest, bang de onderlinge verhouding kapot te maken....tot gisteravond! Ja een impulsieve reactie, maar zeker geen spijt van....
Ik heb hem eens flink de waarheid gezegd.....ik vind zijn handelen ronduit respectloos! Hij denkt dat hij er makkelijk van afkomt zo.....door stil te zwijgen, weg te rennen voor zijn "problemen", mij te laten stikken, zijn kop in het zand te steken.
Heb hem gezegd dat hij er niet zo heel makkelijk vanaf gaat komen. Of hij gaat reageren, of het resulteert in een onverwachts bezoek van mijn kant. Ik heb recht op duidelijkheid en antwoorden. Daarbuiten heb ik hem nog even duidelijk op zijn hart gedrukt dat dit ook zijn kindje is en dat ik verwacht dat hij daar verantwoordelijkheid voor gaat nemen....of hij wil of niet....er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Hij heeft de keuze het nu nog op de best mogelijke manier voor ons allen (incl de baby) op te pakken. Ik wacht nog even af en anders zal ik maatregelen moeten nemen. Ik ben blij dat ik deze stap heb genomen, de regie over mijn eigen leven in eigen handen heb genomen!
Poemlover, dank je wel voor jouw reactie!!!
Liefs,
Jada