Ik moet nu echt alles kwijt, alles vertellen. Zodat ik er een punt achter kan zetten.
De harde waarheid over mijn leeftijd: ben 16 jaar oud.
Maar smoorverliefd geworden (klaverliefde???).

Het begon eerst bij een andere jongen, durfde niet te vertellen dat ik verliefd was. Mijn vriendinnen werden ook verliefd op hem en heb het altijd stil gehouden, heb ze zelfs geholpen om hun aan hem te koppelen! Het voelde kut, hij vond mij niet leuk.
Toen zei ik: nee, verliefd worden is niks voor mij.
2 jaar later kwam mijn huidige ex in mijn leven gesprongen.
De 1ste x dat ik hem ontmoette was op een filmavondje bij een vriendin van mij. Die avond gebeurde er niks tussen ons en hoorde weken later dat hij een vriendin had gekregen, een meisje dat ik kende. Ongeveer anderhalve maand later was het uit gegaan. Ze had het uitgemaakt en hem veel pijn gedaan. Toen vond hij een ander meisje leuk, die ik ook wel ken. Ze hebben gekust en ze heeft hem ook weer afgewezen. Toen kwam ik.

Ik mag nooit drinken thuis en die avond was de perfecte avond om eens een gokje te wagen (er was weer een filmavondje). Ben verlegen en onzeker type dus zo los kom ik nou ook nooit. behalve als ik me echt op mn gemak voel, dan ben ik lekker mezelf. Zoals verwacht, ik werd aangeshoten (want had nog nooit zoveel op), en was moe. Zat versuft op de bank. Hij zat naast me en al snel zaten we zoenend in elkaars armen op de bank. Al onze vrienden waren verbaasd. Ik hoorde dat hij de rest van de avond toen ik weg was er maar zielig bij zat en met zn gedachten alleen maar bij mij was. Al snel kregen we wat met elkaar en was hij niet bij me weg te slaan. Mn vriendin zei: hij is erg trouw en verliefd op je, dit gaat nog heeel lang duren! Hij smste me elk half uur over wat ik aan het doen was en dat hij niet kon wachten om mij te zien. Hij is ook wel onzeker over zichzelf dus steeds vragen: vind je het niet erg dat ik zing? Vond jij ons avondje uit ook net zo leuk als ik? Maar het verhaal over trouw klopte dus niet, na anderhalve maand was het sprookje over.

Hij sloeg opeens om. Nadat ik een week met school op reis was geweest gingen we met 2 vrienden naar een pretpark. Hij moest niks van me weten. Wou zelfs niet naast me zitten! Deed daar heel moeilijk over. Hij flirtte ook met andere meisjes waar ik naast stond! Voelde me echt kut. Maar omdat hij zo liet blijken dat hij niks van me moest weten durfde ik niks bij hem te doen. Rotverlegenheid!

Die avond hadden we er een einde aan gemaakt. Ik vroeg: wat hebben we nou precies met elkaar? Hij zo: ik weet het niet. Dus ik vroeg hoe we nou verder moesten. Hij zei dat hij niet verliefd meer was maar we wel nog steeds een leuke meid vond en nog steeds lol met mij wou maken en of we het bij vriendschap konden houden. Ik zei dat het goed was, want wou hem niet kwijt. Verdrietig en voelde me klote. Voor mijn vrienden gedaan alsof het niks was. Heb wel tegen ze gezegd toen het nog goed ging tussen ons dat ik verliefd was. Durf nooit voor mijn gevoelens uit te komen eigenlijk. Maarja, net gedaan alsof het niks was, alsof het me geen pijn deed. Maar ze moesten eens weten!!! Hoeveel nachten ik gehuild heb, hoevaak de tranen over mijn wangen rollen van verdriet. De enige jongen die me koesterde heb ik weggejaagd. Mijn verlegenheid heeft hem weggejaagd. Soms denk ik dat hij bang is: hij is zo vaak afgewezen dat hij zich misschien niet aan durft. Omdat hij misschien weer door mij word afgewezen.

Ik zit vaak te fantaseren over hoe het zou zijn geweest als we nog met elkaar hadden, sommige situaties opnieuw herdacht: wat als ik dat gedaan zou hebben? Zou hij dan nog bij me zijn geweest? Ben niet gewend om liefde te krijgen van een jongen, werd altijd afgewezen. Hij was de eerste die me in zijn armen hield, het voelde geweldig! Ik snap niet waarom hij zo omgeslagen is. Voelde hij dan helemaal niks voor mij? In het begin was ik heel voorzichtig, opende mijn hart niet. Maar toen ik dacht dat ik veilig bij hem zou zijn heb ik het gedaan. Werd ik smoorverliefd, maar als snel bleek dit verkeerd te zijn geweest.

Hij heeft mn hart gebroken. Als ik in de stad loop hoop ik hem altijd tegen te komen, zodat ik hem kan zien. Alleen maar zien.
Word er gek van: want elke jongen die bruin haar heeft en zo'n soort jas aan heeft zie ik al snel voor hem aan.
Hij vind nu al een ander leuk, maar zij liet niet echt interesse tonen, dus is er niks gebeurd tussen hun tweetjes.
Schaam me ervoor dat ik nog dingen voor hem voel. Maar soms denk ik: hij is een enorme l*l. Elke maand weer een ander. In dit jaar heeft hij er nu al zeker 3 op zitten. Was ik één van zijn pleziertjes? Betekende ik dan helemaal niks voor hem? Hij was eerst boos geworden dat ik hem niet vertrouwde toen het net uit was. Ik had een vriendin op hem afgestuurd via msn. Ze haalde me over, dat ze het goed zou praten zonder ook mijn naam te zeggen. Ik vertrouwde haar en hij zette een heel lul verhaal op. Over dat hij nog met 5 anderen had gezoend enzo. Ik was boos. Dat kon toch niet??? Hij bleek boos te zijn op mij en heeft een verhaal lopen verzinnen, razend op mij dat ik hem niet vertrouwde: hij zei tegen zn vriend: ze weet toch dat ze me kan vertrouwen!!! Beledigd als hij was. Als snel hadden we het goed gemaakt.

Als we elkaar zien, word er niet veel gezegd. Durven niet eens naast elkaar te staan! Durven niks tegen elkaar te zeggen. Verlegen als we zijn. Maar het doet me pijn dat hij nu al achter anderen aan zit. Hij is bijna 20 en ik 16.

Is verlegenheid erg??? Jaag ik daarmee mensen weg? Zelf ben ik geen ervaren persoon op uitgaan en erg onzeker. Gelukkig word het de laatste tijd wat minder op school. Is verlegenheid zo'n nare eigenschap??? Ik ben altijd aardig tegen mensen en help iedereen altijd. Mensen kunnen altijd hun verhaal bij mij kwijt!
Kunnen mensen mij advies geven??? Wat moet ik hier nou mee?
Hij zou eens moeten weten hoeveel ik voor hem over heb.
Maar durf niet met hem te praten omdat ik me schaam. Gevoelens zeggen me dat het goed zal komen, helaas zeggen ze ook dat hij bij me terug komt. Ben radeloos! Telkens als ik denk dat hij uit me hoofd is komt hij terug. En contact verbreken kan niet, hij is de beste vriend van mijn beste vriendin en we zien elkaar als we uitgaan met de vriendenclub en op filmavondjes etc.

Durf nu niet meer verliefd te worden. Zin om andeeren hun harten te breken. Zodat mn ego gestreeld word ofzo. Het slechte komt nu in me naar boven. Vertouw ook geen mensen meer, vroeger vertrouwde ik iedereen heel snel, maar nu geloof ik niks meer wat er over mij word gezegd, als ze zeggen je bent een schat denk ik: slijmbal.
Help me!!!

Liefs,
Dearest...