Online gebruikers
- William135
Onder verdoving
De kerstdagen waren niet slecht, maar toch taaier dan ik dacht. Ontzettend veel geslapen en veel te veel gegeten (comfort food!). Maar tussendoor vooral bij mijn ouders thuis onder een dekentje op de bank gelegen, met een stapel kranten en tijdschriften. Veel televisie ook. Nooit gedacht dat ik Lord of the Rings zou uitzitten 
En tussendoor toch twintig keer mijn mail checken, en mijn mobiel... Niks natuurlijk. Ik ben sterk geweest, ik heb ook niks van me laten horen. Ik zou je zo graag zien, maar ik weet niet wat ik nog tegen je zou kunnen zeggen... Misschien heb jij hetzelfde. Misschien ook niet. Ik zal het nooit weten.
Je vond het altijd vreselijk om naar je familie te moeten in deze dagen... Maar wie weet ging het dit jaar beter. Zou je alleen thuis zitten? Ik denk dat je je vrienden hebt opgezocht, als het kon. Of je vriendin, als je die alweer hebt.
Als ik nog een kans had, zou ik die nemen. Heel voorzichtig weliswaar, maar toch. Maar voor een kans ben jij nu veel te ver weg van mij.
Ik hou nog steeds van hem, zie hem zo voor me in de deuropening staan. Maar ik durf niet meer te vragen of er nog iets van hem in jou zit. Want waarschijnlijk ben jij nu heel iemand anders. Wie weet een beter iemand, alleen iemand voor wie ik niets meer kan betekenen.
In de trein terug dacht ik: ik kan blijven zitten, doorreizen naar wat vroeger ons huis was. Aanbellen. Vragen of ik boven mag komen... Nee. Beter van niet. Alles wat ik zou kunnen doen, vergroot de pijn alleen maar. Maakt alleen maar nog meer stuk. Ik blijf bang voor de harde werkelijkheid. Leef nog steeds onder verdoving. Maar ik doe mijn best.
Welterusten, waar je ook bent. Ik hou je vast, tegen beter weten in.
- Akemi's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Akemi
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Lieve Akemi, Het gevoel dat
Lieve Akemi,
Het gevoel dat je hier omschrijft, komt me erg bekend voor. De dingen die je je over hem afvraagt, het idee dat dingen weten of dingen doen alleen de pijn maar zou kunnen vergroten. Fantasieen die je je even in je hoofd haalt, terwijl je op dat moment al weet dat je ze toch niet uit gaat voeren. En het bij je ouders zitten en weinig activiteiten ontplooien...
"Ik hou je vast, tegen beter weten in.". Dat heb ik ook heel lang gedaan en af en toe heb ik nog steeds wel het gevoel dat ik dat nog een beetje doe. Inderdaad, tegen beter weten in, want je weet dat je juist moet loslaten om het rotte gevoel kwijt te kunnen raken. Maar ja, dat zal met de tijd steeds beter lukken, als het goed is.
Stel me de situatie heel erg voor in ieder geval en wil je dan bij dezen ook even een virtuele knuffel geven.
't Komt wel weer goed. Duurt misschien even, maar toch
. 2007 gaat vast genoeg veranderingen bieden om 2006 onder te sneeuwen.
Hee Unre,
Knuffel terug, aangezien jij het ook allemaal doormaakt!
Uiteindelijk komt het wel los, dat voel ik wel. Het gaat alleen heel traag... Hij moest eens weten wat er nog allemaal door me heengaat, wat ik nog voor hem over heb!
Maar beetje bij beetje komen we er wel. It's been a long december and there's reason to believe / maybe this year will be better than the last... (bah, ook zo'n hartverscheurend liedje nu
Oww, ik trek het bijna niet meer
Jemig, ik lijk wel verslaafd. Herstel: ik *ben* verslaafd. Zit hier gewoon met buikpijn en zenuwen aan m'n bureau... Weer idiote plannen om vanavond naar zijn huis te gaan... Nee. Een mailtje sturen dan? Nee. Een smsje? Nee! Volhouden!
Kom nou meid, als hij jou nog nodig had, had hij het inmiddels echt wel laten weten. Hij was altijd de slapjanus van ons twee?ɬ´n. Hij heeft het blijkbaar goed zonder jou.
Grom. Als ik contact met hem zoek, zal ik me beroerd voelen. Als ik geen contact met hem zoek, voel ik me minstens zo beroerd. Kijk mij eens sterk zijn, al een maand geen contact... maar verder doe ik ook niks zinnigs met mijn tijd. Afkicken is een fulltime job
Daar ga ik weer.
Opnieuw even afreageren. Misschien komt het omdat er nu niet zoveel te doen is op kantoor, mijn hoofd dwaalt voortdurend af.
Het gemis begint weer fysiek te worden, net zoals in het begin. Buikpijn, misselijk, brok in m'n keel. Hoe kan dat nou? Ik krabbelde net weer een beetje overeind! Het definitieve besef dat het nooit meer goedkomt? Dat jij geen enkele behoefte aan mijn gezelschap hebt? Dat ik je misschien de rest van m'n leven nooit meer zal zien?
M'n ogen branden nog na van gisteren... Het begint weer helemaal opnieuw. Wekenlang gevochten, vermoeid, en dan overstelpt het me weer, lijkt het wel.
Heeft iemand misschien tips om je 'batterijtjes' weer op te laden?
Tot nu toe haal ik telkens energie uit het idee van 'hij belt me wel. vroeg of laat zal hij iets van zich laten horen.' En eens in de zoveel tijd raakt die energie weer op, want hij belt natuurlijk niet. En dan belde ik hem. Vervolgens begon het hele circus opnieuw. Met langere tussenpozen, dat wel, maar de crisis lijkt ook iedere keer weer zwaarder te zijn. Ik wil de cirkel het liefst doorbreken.
Ik hing mijn hele zelfbeeld, mijn hele identiteit aan hem op. En eigenlijk doe ik dat nog steeds. Haal mijn energie uit hem, niet uit mezelf. Stiekem voel ik me nog steeds waardeloos zonder hem, ook al heb ik de afgelopen maanden meer in mijn eentje voor elkaar gekregen dan ooit tevoren. Vergeleken met zijn leven stelt het allemaal niets voor, zegt een stemmetje dan. En het zeurt ook: het is allemaal geen donder waard als hij niets voor je voelt. Gadver.
Ik wil zo graag veranderen. Ook al kan ik niemand anders zijn dan mezelf. Tevreden zijn. Rustig, geduldig zijn.
Toevallig!
Toevallig, jij liet net ook een berichtje achter. Daar herken ik ook zoveel in...Ik hing ook mijn zelfbeeld aan hem op enzo. Hij liet me voelen dat ik wat waard was, en nu?! Alles was ook leuker met hem...niks is leuk zonder hem. Nu moet ik mezelf vermaken...Net als wat jij zegt herken ik zo goed 'het is allemaal geen donderd waard als hij niks meer voor je voelt'. Precies hetzelfde heb ik...Waarom niet meer?! Het was toch zo geweldig?!
En mijn ex belt me ook niet hoor...volgens mij geen haar op zn hoofd die erbij nadenkt. Of misschien fijne feestdagen wensen?! nee doet hij ook niet aan...Terwijl we het vorig jaar nog zo super hadden. Ik wil er ook uitkomen...maar het liefst wil ik hem :$. Ik wil weer het fijne gevoel hebben dat we samen waren en zo gelukkig waren bij elkaar...
Sterkte!!!
Wat een worsteling he?
Eye Ris, bedankt voor al die woorden. Jullie hebben het nog meerdere keren met elkaar geprobeerd he? Wij eigenlijk ook wel: in het begin is het na een paar weken even uitgeweest, tot dat hij me weer belde. En anderhalf jaar geleden probeerde hij het een tweede keer, maar kwam er de volgende dag op terug. Misschien dat het daarom ook zo lastig is om er in je hoofd een definitief einde van te maken.
Maar niets horen met de feestdagen wil niet zeggen dat hij er niet mee bezig is. Het is gewoon moeilijk, misschien wil hij geen valse hoop geven. Mijn moeder zei: als het hem echt niks kan schelen, zou hij een kaartje sturen want dat kost dan geen moeite.
Gisteren keek ik voor het eerst in maanden op zijn weblog. Heb een kritische reactie achtergelaten bij een stukje waar ik het niet mee eens was, in de hoop dat we een discussie konden hebben die niet over onze relatie ging. Hij is er niet op ingegaan. Dat hoeft hij ook niet, en ik moet er eigenlijk ook niet meer mee willen dan even mijn mening geven. Nogmaals mijn moeder: 'als je motief niet zuiver is (als je iets van hem wil dat hij niet kan/wil/hoeft te geven), moet je ook geen contact zoeken.' Ik zou nergens zijn zonder haar
Ik herken t...
Hey meis, Kom op he!!! Hoe is het nu?
. Dat wil ik helemaal niet!!!
Je eerste berichtje herken ik zo...Ik lijk ook wel onder verdoving. Ik denk aan hoe het met hem gaat, wat hij doet, heb ook al 4 weken ofzo geen contact. Misschien heeft hij wel een ander
Het is zeker een fulltime job. Bij mij is ook al meerdere malen door mn hoofd gegaan of ik hem zal smsen of bellen...Of een kaartje sturen met oud en nieuw. Maar als ik nou niks terugkrijg??? Ik zal zo zenuwachtig zijn al wat! Dus zou ik hem willen bellen, dan kan ik hem ook horen...Kunnen we wat uitgebreider praten. Maar WAAROM?! Het is over...Het kan niet meer...Maar moet ik me dan de hele tijd zo blijven voelen?!
Denkt hij ook aan hoe het was met Kerst vorig jaar? En met oud en nieuw? En dat ik vandaag ook daar was ivm de verjaardag van zijn vader? Hoe gelukkig we samen waren? Of doet hij al die dingen nu met een ander?
. Pff ik wil hem!
Sterkte!! We komen er echt wel!! (hou ik mezelf voor
)