We zijn nog niet uit elkaar. Ik klamp mij vast aan haar; zij wil meer afstand. Samen hebben we besloten, dat het beter is om een "time out" te nemen: ik huur sinds twee maanden een flatje dicht bij mijn werk. In het weekend kom ik thuis.

Jarenlang ging het bergafwaarts. Liefde tussen ons? Alleen in woord, heel soms in daad, maar nooit meer in gevoel. Dacht ik. Min of meer bewust dreef ik haar door mijn afstandelijkheid en trots tot het doorhakken van de knoop: na twee dieptepunten in de laatste drie jaar liep zij op zaterdagavond, nu zes weken geleden, naar zolder, waar ik slaap. Het was beter als het over zou zijn, deelde zij mij mee....

Niet verrast, wel nog meer down dan in de tijd daaraan voorafgaand, hoorde ik haar mededeling uiterlijk onbewogen aan. Zij hoopte dat wij goed uit elkaar zouden gaan; ook omwille van de kids. Al onze ruzies en onenigheden van de laatste jaren overziend, reageerde ik negatief: goede afspraken konden we nooit maken, zelfs niet normaal communiceren, dus nu zeker niet.

De volgende dag gingen we “gezellig” met dochtertje+vriendinnetje naar Ballorig, waar we ingetogen verdrietig, maar vriendelijk en lief met elkaar omgingen. De dagen erna ervoer ik als een roes. Ik werd allengs verdrietiger en huilde de nacht van dinsdag op woensdag onafgebroken. Dat verdriet was zo intens en allesoverheersend. De pijn werd steeds groter. Wat was mijn gevoel eigenlijk, heel diep van binnen? Langzaam drong het tot mij door, dat ik zielsveel van haar houd. De afstandelijkheid en niet-liefhebben waren niet meer dan het opbouwen van een muur om mij heen, ter zelfbescherming. Het zou toch een keertje uit zijn tussen haar en mij, dus dan moet je sterk zijn en niet je gevoel de overhand laten krijgen. En sterk zijn, dat wilde ik wel. Ik, stoere man. En leuk toch, al die dames? Dat biedt mogelijkheden! Hoezeer heb ik mij vergist.

In die nacht slechtte ik willens en wetens de muur om mij heen. Ik koos er voor om mijn gevoel mij te laten leiden in mijn handelen. Ik ging mij steeds meer beseffen, dat zij alles voor mij is. Alle momenten, dat ik weg van haar keek als zij onder de douche stond, mijn adem inhield als zij langsliep om haar niet te willen ruiken, de aanraking vermeed, al deze momenten waren niet meer dan het niet willen toegeven aan mijn genegenheid voor haar. En sinds deze nacht weet ik zonder een greintje twijfel: een leven zonder haar kan er niet zijn! Ik ben mij ervan bewust hoe dramatisch dat klinkt en zo voel ik dat ook.

Sindsdien hebben wij veel en intens gepraat en gehuild (ik). Wij zijn nu veel dichter bij elkaar gekomen, maar haar gevoelens voor mij als partner zijn weg en komen niet meer terug. Ik leef tussen voortdurende hoop en vrees. De hoop op “ons” houdt mij levend. Maar mijn grote vrees is dat zij er definitief een punt achter zet. Elke dag kan de laatste zijn.

Deze weken zijn heel zwaar voor mij. Alles zal ik doen om haar bij mij te houden.

Het doet mij goed om dit op te schrijven voor jullie. Maar mijn leven blijft een hel, zolang ik haar niet in mijn armen heb...