Ongewilde stopzetting van relatie

afbeelding van Airwave

Hallo mensen,
Ik heb een maand geleden een relatie met mijn vriendin verbroken omdat het echt niet langer ging. Het rare is, en dat besefte ik op die moment zelf ook, dat mijn hart niet koos voor de verbreking, maar mijn verstand wel. Het ging uiteindelijk almaar bergaf. Het zou kunnen uitmonden in een situatie dat we elkaar zelfs geen vriendschap meer zouden kunnen gegeven hebben. Daarvoor zag ik haar te graag, daarvoor was alles me teveel waard geweest na alles wat we hadden en deden samen. Om dat te voorkomen, en gedeeltelijk uit zelfbescherming, heb ik het punt voor de eerste keer eens zelf gezet, ook al stond mijn hart er niet volledig achter.

De reden: mijn vriendin kwam uit een depressie, ik heb er weer wat leven kunnen inblazen en haar terug wat recht kunnen trekken. Alleen het moeilijke is dat ze steeds weer hervalt, of de neiging daartoe, en me gebruikte om alle frustraties af te reageren. Ik heb heel veel verdragen, maar uiteraad kan ik ook niet alles over me heen laten gaan. En dan botste het wel eens.

Zo waren er ups en downs; ze heeft een erg verleden, kort samengevat was ik, haar lief, de enige waarde in haar leven die ze nog had. En we vochten voor elkaar. Met ups en downs. Ik had het volste vertrouwen in onze toekomst, en heb mijn ziel gegeven aan haar, het uiterste uit me zelf, wat ik nooit voor iemand deed, of het gevoel had dat voor iemand te kunnen doen of voelen. Ze zit dus enorm diep.

De uiteindelijke reden van stopzetting is wanneer ik haar een derde keer betrapte op zware leugens. Na ons lange tijd samen. Mijn vertrouwen werd wantrouwen, ik wist soms niet meer wat ik nog moest denken, en was verward. Die laatste keer ik erop uitkwam was me teveel, het deed pijn en gaf me een heel slecht gevoel. Het vertrouwen tussen ons was er niet meer zoals voorheen..Nooit meer... Uiteindelijk met veel tranen en slikken heb ik de relatie verbroken. Deels ter bescherming dat we toch nog onze vriendschap zouden kunnen houden, deels ter zelfbescherming om mezelf niet volledig te laten kraken, en het allemaal liet gebeuren, voor mijn ogen.

Haar reactie was eerst kwaad, maar ik kon wel afleiden dat zij dacht, wat ik deed. Ik had de laatste weken al langer het gevoel dat ze er een einde aan wilde maken, maar ze het door mij wilde laten doen, zoday ze er zelf geen schuldgevoel aan overhield of zo?

Zoals ik al schreef was ik de enige, ze heeft geen familie meer en een zéér beperkte vriendenkring.
Ik bleef haar dus na onze verbreking nog opvangen. We belden elkaar nog dagelijks, hielden nog contact, ik ging regelmatig nog eens langs.

Het lukte ons toen wel, al was het niet zo simpel en zwaar, we wisten allebei dat het beter was zo. Voorlopig toch alleszinds.

Ik hoop er nog altijd op dat het ooit goedkomt. En dacht dat van haar kant ook.

Ze verjaarde vorige week, en traditioneel ging we een lang weekend weg. Ook dit keer hebben we dat gedaan, en we zijn overal goed doorgekomen, ook al lijkt dat voor sommigen heel raar te zijn. Het was een weekend zonder spanningen, en we maakten nog plezier samen, zoals zoveel, maar toch, het voelde 'anders'.

Het moeilijke is dat ik net voordat we vertrokken ben te weten gekomen dat ze terug contact heeft gezocht met een ex vriend van ons. Eentje die alles heeft gedaan ons uit elkaar te krijgen, maar waar zij voor onze relatie een hechte band mee had. Een vriend van mij, maar met veel leugens en achterbaksme.
Ik las chatlogs, dat zij schreef dat ze me enkel nog wel ziet zitten als vriend, maar nooit nog een relatie.
Ik snap het echt niet.

Er zijn vele details die ik bespaar; maar in mijn gezicht doet ze net het omgekeerde, alsof ze nog wel toekomst ziet en alsof ze nog wel iets voor me voelt.

En ja mijn gevoelens zijn zeker nog altijd niet verdwenen, het verdwijnt gewoon niet. En dat is net het pijnlijke; ik wéét dat zij zo denkt, ook al doet ze zich anders voor tov mij.

Soms ben ik ten einde raad. Zoals nu ook vandaag. We hebben een super verlengd weekend gehad, ik heb er alles aan gedaan om haar goed te doen voelen dit weekend, want het ging tenslotte om haar verjaardag, en ben daar in geslaagd. En nu kom ik thuis..en dat is het dan..
Niemand meer..alleen..en een eenzaam gevoel.

Ik mis haar, ik mis alles was we hadden en deden. Ik zie haar graag, en wil dat blijven doen.
Waarom is er geen duidelijkheid? Waarom zegt ze me niet rechtuit wat zij over alles denkt. Of hoe zij alles verder ziet. Waarom doet ze me uitschijnen dat ze nog iets met me wilt, maar houd ze toch steeds voldoende afstand. Speelt ze met me ? Waarom gingen die gevoelens over ?

Ik heb altijd geloofd dat die oprecht waren. Maar de laatste maanden voelde ik geen oprechtheid meer.
Toch bleef ze steeds bij me en het tegendeel beweren. Ze was bezitterig, en kon niet loslaten. Ze beweerde het niet te overleven als we uit elkaar zouden zijn. Nu leeft ze meer dan ik nog doe..... Het voelt soms alsof ze gewoon 'iemand' nodig had. En ik was die iemand. Gewoon. Ze was verliefd op iemand. en niet op MIJ. Ze moest iemand hebben, en niet specifiek mij. En vandaar ook dat ze bij me bleef ? Gewoon om niet alleen te zijn en iemand te hebben? Maar niet uit liefde zoals ze me deed geloven?

Ik kan haar mss maar beter loslaten. Maar het lukt me niet. We houden nog steeds contact. En zolang we dat blijven doet gaat dat nooit lukken denk ik. Maar ik heb geen reden dit contact te verbreken; het zou alleen maar in mijn nadeel spelen, al zou het mss beter zijn even enkele dagen te "stoppen".

Iemand die zich herkend in een gelijksoortige situatie?
Sommige beweren symtomen van Borderline of Manische depressie in haar te zien.
Na veel informeren merk ik ook veel van borderline in haar te herkennen. Mss is het dat wat het tss ons zo moeilijk maakte.

Het doet alleen erg pijn dat ze die ex vriend altijd maar in ere houd. En ze geloofd me nog altijd niet voor 100% dat ik de waarheid over alles sprak. Die gast heeft het met haar gedaan tegen haar wil, ik heb altijd respect gehad voor haar lichaam en problemen. Kheb het beste uit mezelf gehaald, en vraag me af wat ik ermee bereikt heb. En waarom ik niet een klein beetje 'dank' of dat 'eergevoel' verdien wat ze aan hem geeft. Het had een roman kunnen zijn zoals het was tussen ons. En het was allemaal zo gemeend en oprecht. Ik snap niet dat ze me nu zwart maakt tegen hem, terwijl die kerel de eer van zijn naam te noemen gewoon niet waard is. Maar mij behandeld ze zo wel..alsof ik niet beter verdien.. Dat is vreselijk daar achter te komen. En nog stop ik niet, nog blijf ik er voor haar zijn en dingen doen voor haar zodat ze het toch wat beter heeft. Ze zou me echt moeten kwetsen, hard moeten kwetsen, voordat dit stopt denk ik. Normaal zou iemand hetgeen zij doet totaal geen aandacht meer van me moeten verwachten. Bij haar lukt dat niet. Ik blijf haar maar graag zien....

En daadoor..heb ik er wel goed aan gedaan zelf de knoop door te hakken? Had ik de toestand niet beter zodanig laten escaleren dat zij er toch zelf een einde aan maakte en me nu ook niet dat schuldgevoel kan laten geven? Ergens heb ik wel spijt dat ik heb "opgegeven". Maar dat was ook met het oog dat het ooit nog zou kunnen goedkomen. Zij denkt daar nu duidelijk anders over terwijl ik haar nooit iets misdaan heb. Integendeel, dus daaruit concludeer ik dan dat zij er meer achterstond dan ikzelf....

afbeelding van Goodfella

Ja

Het zuigt, het zuigt reteveel dit gedrag. Ik had het ook moeten uitmaken maar deed het niet. En ik werd beloond met meerdere affaires van haar kant en uiteindelijk ook met het volgende geconfronteerd* i just needed u back than and now i dont cuz i feel better, so i wanted to end it, didnt know how without hurting ur sanity* en dus bedroog ze me meerdere keren en voegde er ook nog ook* it was the best sex i ever had, dont feel really guilty actually* aan toe

Kerel, we kunnen niet iedereen redden. Het maakt echt geen klote uit how graag we het willen of hoe graag we het nodig hebben. Net als bij zwemmen, als iemand te hard spartelt moet je gewoon wegzwemmen, anders trekken ze je onder en ga je eraan. Ik had het waarschijnlijk in het begin moeten uitmaken. Hoe triest het ook is en wreed om je rug te moeten keren, maar in the end none of us is a Superman, dus waarom die verantwoordelijkheid dan dragen. Terwijl de ander niet eens een grammetje waarde aan ons toekent.

Escalatie doet veel meer pijn,geloof me hier op, het scheurt je uiteen. Je verhaal en relatie vertoont zoveel gelijkenis met de mijne, tot het gedrag van de vriendin toe en het stelt me op een wrede manier ook gerust, want ik dacht aan wat je hebt gedaan. Of ik het ook had moeten uitmaken, zo te zien loopt die weg ook met doornen en pijn.

Er rest geen keus behalve borst vooruit,gedachten op de horizon en er wat van leren.

afbeelding van eefje

depressie is een sluipmoordenaar

Zo'n herkenbaar verhaal,het lijkt erg op het mijne. Behalve dat ik wou dat ik eerder dit jaar zo sterk was geweest het uit te maken, toen hij em ook peerde. Mensen in een depressie, en vooral chronisch depressieve mensen hebben vaak veel moeite met beseffen wat ze nou écht voelen en wat een ander nou echt voelt. Daarom veinzen ze veel en kunnen dat vaak als geen ander. Omdat je wil helpen en steunen, maar ook omdat je je juist zo aan mensen hecht die je nodig hebben, ben je daar als partner vaak blind voor. Verder is het als mens zónder een depressie moeilijk voor te stellen dat de ander die diepe liefde niet als zodanig herkent, eng vindt of gewoon niet kan voelen uit zelfbescherming.
Ik vind het op dit moment zeer pijnlijk om te horen hoe mijn partner trots is op zijn beslissing. Gister las ik dat besluiteloze mensen vaak als ze leren beslissen hele radicale stappen nemen, met name in hun relatie.
En zo wordt het slachtoffer dader en de partner slachtoffer. In onze situatie word ik zelfs als dader, veroorzaker, bestempeld. AU! dat doet pas echt pijn!
Ik weet van depressies, heb zelf een moeder die hiermee kampt en waarover ik vaak ongewild moet moederen. Het is niet anders, je kiest je ouders niet uit en dat geeft ook niet.
Toch kies je je partner op de een of andere manier wel uit. Ik had eerst alarmbellen maar die werden al snel vervangen door; Ik kan dit, ik heb eerder met dit bijltje gehakt, ik open hem wel zijn ogen etcetc. Hoe je je daar zo snel door laat opslokken, en zo lang! Ik hoorde laatst van iemand dat ik hier lering uit moet trekken, maar wel trots mag zijn dat ik het zo lang heb volgehouden.
Ach ja, schrale troost.
Mijn lering moet nog komen, ik kijk heus al wel wat om me heen maar zie dat ik automatisch naar dezelfde (ex - achtige Knipoog) types kijk, pff.. te vroeg dus.
Omdat je soms als dader wordt gezien moet je ook jezelf afleren om dat te geloven. Het enige dat je jezelf moet vertellen is dat je zelf ook bent veranderd gedurende relatie, om de relatie leven in te blazen en dat je dat niet als een speerpunt in je nieuwe relaties (of dat nou vrienden of nieuwe partners zijn) hoeft te hebben.
In principe is het niet nodig om jezelf zo opzij te zetten, als de combinatie klopt. Dan groei je samen en neem je de hobbels samen in plaats van dat een van tweeën eromheen loopt.

Ik ga eindelijk mijn bed eens zoeken,

Veel sterkte allemaal

afbeelding van roaldus

Hoi, Wat komt je verhaal

Hoi,

Wat komt je verhaal bekend voor. 3 weken geleden is mijn relatie na 5.5 jaar ten einde gelopen. Al een hele tijd ging het bergafwaards. Dat moet en kan ik na alles wel erkennen. En de beslissing om er tijdelijk een putn achter te zetten heb ik bij haar geforceerd. Dus daar ben ik misschien wel het meest schuldig aan. De gebeurtenissen zoals je in mn blog kan lezen zijn zoals ze zijn en die leg ik naast me neer. Al heb ik daar als ik met haar praat wel regelmatig moeite mee om het nog ff naar voren te halen. Waarom mijn verhaal in mijn ogen veel lijkt op dat van jou is het volgende. Zij was meteen na de breuk twee weken naar het buitenland. Dat maakte het verwerken voor mij erg moeilijk maar ook weer mekkelijker omdat ik haar niet constant kon benaderen. Nu is ze ruim een week terug en heb ik haar zo goed als iedere dag gezien en zeker iedere dag gesproken. De avond dat ze thuis kwam ben ik meteen naar haar toe gegaan. En ik moet zeggen ondanks alles hebben we heel goed kunnen praten en is de avond in zijn geheel heel speciaal geweest voor ons beide. Diep van binnen hoop ik misschien ook dat het wer goed komt. Al zal dat vanuit mijn omgeving moeilijk worden na wat ze heeft gedaan. Maar ik kan het contact niet missen. Mensen om mij heen zeggen vaak dat je het moet laten rusten en afstand moet nemen. Maar dat zal ik je zeker niet adviseren. En niet omdat ik denk dat het niet de goede manier is. Maar simpelweg omdat ik dat zelf ook niet kan.
Ik heb mij in die jaren ook altijd voor haar gegeven. Wij hebben in die tijd veel meegemaakt vanuit haar familie. Daarin ben ik er altijd voor haar geweest en heb ik haar gesteund. Ik weet dat veel contact met haar uiteindelijk slechter voor mij is. Maar ik kan het simpelweg niet stopzetten omdat misschien nog wel slechter is. Ook ben ik er dit weekend achter dat bij haar zijn met onze vrienden erbij ook niet erg leuk is. Ik voel me niet erg op mn gemak. Maar dan denk ik er niet bij zijn is misschien nog wel erger omdat ik er dan steeds aan denk. Dan kan ik er maar beter tegen mn zin in bij zijn. Mijn ex is dan zaker niet depressief en daar kan ik dus niets zinnigs over zeggen. Daar zijn jammergenoeg weer andere mensen voor hier die daar verstand of ervaring in hebben.

We steunen elkaar allemaal en ik ben blij te lezen dat er meer mensen zijn die moeite hebben met het loslaten. Jij hebt je best gedaan en het heeft niet zo mogen zijn. Dan wil ik nog iets zeggen over die vriend waar ze weer contact mee heeft. Bij mij is dat ook vergelijkbaar. Mn ex is dezelfde avond nog met een vriend van ons in het bed beland. Laat duidelijk zijn dat daar niets van sexuele handelingen zijn verricht. Maar dat op zich gaat voor mij al te ver. Natuurlijk zou ik het liefste zien dat zij het contact met hem verbreekt. maar dat zal ze natuurlijk niet doen. Hij was ook een vriend van mij en de vraag is of dat was nog gaat veranderen. Het knaagt ook aan mij dat zij nog altijd contact hebben. En ik denk ook nog altijd dat er iets tussen hen gaat gebeuren. Maar dan is voor mij de vriendschap met haar ook over. Ik zou uit het geheel graag een vriendschap met haar over houden. Want ik wil niet alles verliezen. Maar dat zal moeten blijken.
Vandaag heeft zij eigenlijk besloten dat we minder contact moeten hebben. En dat heb ik dan maar goed te vinden. Nog altijd probeer ik contact met haar te krijgen al weet ik dat het beter is van niet. Maar ik kan mijn gevoel niet uitschakelen.

Sterkte