Hallo Quila1,

Ik zat 3 jaar terug met hetzelde probleem. Ik heb toen gekozen om op mezelf te gaan wonen, tijdelijk. Daar zitten zowel positieve als negatieve kanten aan. Positief omdat je tijd en rust hebt om na te denken.
Bij mij was het negatieve (achteraf gezien) dat ik meer aan mijn nieuwe liefde ging denken en de toenmalige situatie met het thuisfront begon te "vergeten". We hebben nog wel huwelijkstherapie gehad maar dat was al veel te laat. Jaren heb ik er om gevraagd en wilde hij niet. Toen hij ging beseffen dat het me ernst was, wilde hij opeens wel.
Wat ik eigenlijk mis in jouw verhaal.. wat voel je nog voor je vrouw?
Verder verlies je ongelovelijk veel vrienden. Mensen waarvan je dacht dat je ze tot je vriendenkring behoorden. Weet je wat het is ? Ik ben 49 jaar, ik word afgerekend op 1 ding wat ik volgens velen, fout heb gedaan nl. scheiden. Wat ik in al die jaren goed heb gedaan, telt niet mee. Je wordt uitgekotst en bij mij heeft dat veel verdriet veroorzaakt. Ik ben 3 jaar geleden gescheiden. Ik heb werk (altijd gehad) en ik kan voor mezelf zorgen, alleen... het is vreselijk eenzaam. Ook dat is een probleem van mij. Ik heb mijn hele leven voor anderen gezorgd en moet nu voor mezelf zorgen. Mezelf ook aandacht geven, en dat is zo vreselijk moeilijk, dat heb ik nooit gedaan, ik weet niet eens hoe dat voelt, ik heb het nooit geleerd.
Het voelt zo egoistisch om dingen voor mezelf te doen.
Ik ben nu weer single en ik moet opnieuw leren om mzelf aardig te vinden.
In het algemen ben ik erg cynisch geworden door alle ervaringen.
Ik wil je niet bang maken maar denk heeeeel goed na voordat je beslissingen neemt.
Ik wens je moed en kracht om je leven te veranderen, ongeacht of je voor je gezin of voor je nieuwe vriendin kiest.

Ik reageer vanuit de andere partij. Even in het kort: mijn man werd destijds verliefd op een collega. Zij was het helemaal, gaf hem ook aandacht enz enz. Hij dacht dat het alles was, heeft een tijdje alleen gewoond, terug gekomen, weer twijfelen en uiteindelijk zijn we samen gebleven. Wat hij heeft verteld is dat hij zijn situatie ging idealiseren. Praatte op zich zelf in dat het met haar helemaal geweldig was en thuis helemaal niets. Daar ging hij ook in geloven. Nu zegt hij: ik DACHT dat het geweldig was, maar uiteindelijk was het een grote chaos en ik was helemaal niet gelukkig. (nou ja, het staat in m'n blogs).

Bij ons was het jaren samen zijn, wat wij beiden als 'gewoon' ervaarden, de sleur in de relatie, het niet meer goed met elkaar communiceren de grootste factor. Nu weten we dat je voor je relatie moet werken, het onderhouden. Doe je niets, dan komt er weer sleur. Dan is die andere kant altijd leuker en heeft aandacht voor jou.

Denk echt goed na, voordat je stappen gaat zetten. Je kunt er heel veel mee kapot maken. Die ander is nu leuk, maar ook nog over 14 jaar? En als je de tijd wilt laten werken beslis dan ook dat je dan met beiden geen contact hebt. Zowel je vrouw als die ander. Want blijf je wel contact houden met die ander, dan verliest je vrouw altijd.

Heel veel wijsheid wens ik je toe.