Eigenlijk had ik al zo'n twee uur op bed moeten liggen. Het is tenslotte donderdagavond; morgen wacht het werk gewoon weer. Maar ik heb online in m'n agenda gezet dat ik wat later ben, dus dat geeft me een beetje ruimte. Al moet ik ervoor oppassen dat niet te vaak te doen; de verleiding bestaat nogal eens helaas.

De titel heb ik als eerste geschreven; 'onsamenhangend'. Ik denk omdat mijn gedachten onsamenhangend zijn. Ik ben verdrietig, maar me ervan bewust dat ik wellicht ook niet (meer) goed in staat ben om onder woorden te brengen waarom.

Desalniettemin wilde ik een stukje schrijven hier, vanavond, vanwege die gevoelens.

Met de rest van mijn over mijn ldvd gaande blogs heeft het niet eens zoveel te maken. Sterker nog, ik heb al een poos het gevoel dat het verleden niet meer zo speelt, niet meer actueel is. Dat lijkt op dit moment niet echt een rol te spelen.

Het is meer het hier en nu, en de toekomst. Het besef dat ik heb dat ik eigenlijk heel graag weer iemand tegen zou willen komen met wie ik de juiste aantrekking en klik heb, dat het weer ergens naartoe kan gaan. Een besef dat niet echt nieuw is; het is latent al een lange tijd aanwezig. Dat, gecombineerd met de realisatie dat het allemaal niet bepaald van een leien dakje verloopt.

Vanavond had ik afgesproken met een meisje dat ik nu een paar maanden ken. Ik heb haar leren kennen terwijl ik op stap was met een goede vriend. We raakten aan de praat en het was hartstikke gezellig. In een ludieke bui besloot ik haar mee te vragen als mijn date naar de bruiloft van een andere goede vriend van me, waar ze ja op zei. Ze is ook meegegaan, was wederom gezellig. Voor die tijd hadden we ook nog een keertje afgesproken. Ook na de bruiloft hebben we elkaar nog een aantal keer gezien; op haar verjaardagsborrel waarvoor ze me had uitgenodigd, een keer een avond spelletjes spelen bij mij thuis met vrienden van mij en ook gewoon een op een. Vanavond dus weer.

Op dit meisje ben ik niet verliefd, maar ze heeft wel een sterke aantrekking op me. Anders gezegd: ik zou het wel naar een 'hoger niveau' willen tillen, maar met de manier waarop we tot dusver met elkaar zijn omgegaan, is dat lastig. Kort gezegd heb ik de indruk dat ik al in de 'friend zone' geparkeerd ben. Waarschijnlijk omdat ik te weinig 'op jacht' geweest ben, te weinig flirterig, te aardig, te begripvol. Het is ook moeilijk om dat dan ineens 'bij te stellen'. Of: ik vind dat moeilijk. Of: ik zie er al weinig heil meer in.

Daar heb ik vaker last van, als ik interesse in iemand heb. Dan blijf ik liever dichtbij mezelf en ga ik niet 'spelen'. Maar dat lijkt voor geen meter (meer) te werken. Het is dat ik toen nog niet leefde, maar wat dat betreft verlang ik af en toe terug naar de Renaissance, of beter nog, de periode daarna: de tijd van de romantiek. Waar we ons allang niet meer in bevinden.

Het lijkt bij mij een beetje zo te zijn dat als ik niet echt interesse in iemand heb, ik van alles en nogwat wel voor elkaar kan krijgen, door te 'spelen' in mijn woorden. Minder dicht bij mezelf te blijven, meer uit te dagen, meer te flirten, noem maar op. Maar het wordt lastig als ik oprecht interesse in iemand heb. Natuurlijk dringt de gedachte zich ook aan me op dat het juist goed is wat ik doe, dicht bij mezelf blijven, zodat als er wederzijdse interesse is, dat dat niet is vanwege een karakter dat ik heb neergezet. Maar het lijkt nergens toe te leiden. Slechts spaarzaam kom ik tegenwoordig nog meisjes tegen waarvan ik denk: hé, leuk! En als dat dan een keer gebeurt, vind ik mijzelf regelmatig in dezelfde situatie terug. Te bang, denk ik, om te 'spelen'. Het gevoel dat er iets 'op het spel staat'. Ik weet het niet.

En in theorie, observeren en analyseren ben ik best goed. Vanaf de zijlijn zie ik het ook zo vaak gebeuren, dat de grootste klootzakken met het grootste gemak met enige regelmaat (naar het lijkt) wie dan ook om hun vinger kunnen winden. En ik begrijp waarom dat gebeurt en waarom dat lukt. Maar je kunt er niet voor kiezen om ineens een klootzak te worden, om ineens buiten je eigen karakter te gaan staan. Je bokst wel weer een beetje op tegen 'liefde is niet rechtvaardig'. Want zo'n lul de behanger, die zo'n meisje een nacht mee naar bed neemt en daarna dumpt, heeft meestal ook weinig te bieden. Ik heb het gevoel dat ik van alles te bieden heb, maar ik blijf aan de zijlijn staan kijken.

En nee, het is niet dat ik timide of introvert ben. Of dat ik geen flair heb of kan hebben, of whatever. Maar op de een of andere manier geraak ik in een modus als ik iemand echt leuk vind die niet lijkt te helpen. Die me in die fucking 'friend zone' doet belanden, waar ik niet in wil zitten. Het gáát me verdomme niet om vriendschap op zo'n moment. En zelfs al maak je dat vanuit de 'friend zone' duidelijk, dat heeft doorgaans weinig zin.

Dus, ik zoek dat in mezelf. Doe iets 'fout', voor mijn gevoel, wat moeilijk te corrigeren lijkt. En voel me daar kut over, zelfs gefrustreerd. En ik denk dat ik vanavond in die stemming beland ben (waar ik wel vaker in zit) doordat ik met dat meisje vanavond er een gesprekje over had. Niet heel diepzinnig, maar het ging eer zijdelings een beetje over. Vooral in de context 'goede mannen' en 'foute mannen', waarbij wij het met elkaar eens waren dat 'foute mannen' op veel vrouwen aantrekkingskracht hebben (waarbij ik wederom voor mezelf wil opmerken dat ik geen saaie lul ben en ook heus zo m'n ondeugende kanten heb). En dat zij observeerde dat ik inderdaad niet zo flirterig overkwam. Waarop ik denk: dat pak ik dus weer niet goed aan. Weggeparkeerd in de categorie goede mannen. Heel fijn, daar wil een vrouw graag vrienden mee zijn, om vervolgens een hete nacht te beleven met een man van de foute categorie. Ik schiet er geen flikker mee op.

Licht fatalistisch denk ik dan ook na zo'n avond: laat ook maar zitten. Het hoeft voor mij al niet meer. Als ik weer de man kan zijn met het luisterend oor, het 'gezellige vriendje', bij wie je idealiter uithuilt omdat zo'n lul van een vent je kwetst, ik heb daar geen zin in. Me ondertussen realiserend dat dat ook wat kort door de bocht is, want ook vriendschap is wat waard. Maar het is, eerlijk is eerlijk, niet de gedachte waarmee ik liep toen ik haar aanvankelijk uitnodigde voor die bruiloft. Waarover ze overigens vanavond nog opmerkte dat ze waarschijnlijk meegegaan was, wie het ook was geweest die haar had meegevraagd, gezien het gemoed waar ze zich in bevond. Dat doet een 'goede man' geen goed.

Nou, dat dus. Ik loop er vaker tegenaan en ik word er wat moedeloos van. Het maakt dat ik me als man soms wat incapabel voel. Soms, want ik weet dat ik het heus kan, die rol aannemen van 'spannend zijn' of whatever, maar dat komt alleen uit de verf als ik eigenlijk geen speciale interesse heb. Ik weet dat dit schijnbaar een probleem is waar veel mannen tegenaan lopen. Maar nu, na al 4,5 jaar single te zijn, moet ik eerlijk zeggen dat ik er wel wat moe van word.

Ik heb verdomme weer eens behoefte aan romantiek, na al die tijd. En dat is slecht, want hoe groter de behoefte, hoe kleiner de kans dat het wat wordt. De frustrerende cyclus van 'als je op zoek bent, vind je het niet; het moet je overkomen'. Maar hoe kun je ophouden met graag iets te willen?

Blegh.