Ontkenning, woede, hoop, verdriet en berusting, in welke fase zit ik?

afbeelding van mrbean

Ontkenning, woede, hoop, verdriet en berusting, de bekende 5 fasen? Allemaal heel wetenschappelijk, maakt dat mijn pijn of onzekerheid minder? Nee, dat niet, sterker, middenin wil ik dit helemaal niet weten, alsof een stukje menselijk verdriet in cijfers, feiten uitgedrukt kan worden. Maar als hulpmiddel, wel handig, wetend dat ook woede goed is voor de verwerking. Ik herken die fasen wel, maar doorloop ze keer op keer, val weer terug, in golven heen en weer, soms al die fasen in 1 keer! Zo verwarrend soms, telkens als ik denk berusting te hebben gevonden, val ik weer terug in verdriet.
Wat me wel geruststelt is dat ik vrijwel niet meer terugval op hoop, die o zo pijnlijke valse hoop. Hoop is een soort troost, om verdriet tijdelijk te ontwijken? En ja, stap verder, naar verdriet, waar ik nu in zit, die pijn durven voelen, de confrontatie aan durven gaan, niet willen blijven hangen in hoop. Ben ik dan een stap verder? Ik wil het niet eens weten, klinkt zo wetenschappelijk, zo kil. Ik wil niet weten of ik zo snel erdoorheen ben gestapt, die ontkenning, woede heb ik al gehad. Maar dit is al eerder begonnen, voordat ze deze relatie een maand geleden begon, is ze een half jaar geleden al vreemdgegaan, dus heb ik die ontkenning, woede, hoop en verdriet al voor grootste deel al gehad, nu voor de 2e keer door die hel, misschien is het nu gemakkelijker.
Ik weet het niet, ik hoop dat jullie in die fasen herkennen, en dat dat niet de bedoeling is om dit wetenschappelijk, kil te maken, maar misschien als houvast? Weten waar je staat?
Maar als je zelf die fasen doormaakt, eigenlijk ken je ze al, die gevoelens, alleen heb je ze nu op volgorde, hangt daar nu een naampje bij, hopelijk geeft dat meer troost, wetend dat dit bij vrijwel iedereen geldt.

Groetjes, en sterkte allemaal

Mr Bean

afbeelding van verloren woorden

5 fasen

Velen studies zijn er verricht, onderzoeken gepleegd en al zo meer. Leuk om dan inderdaad ergens getallen aan te plakken of labels toe te kennen, maar wat als je er zelf midden in zit. Dan heb je daar niets aan. Want nergens is vervolgens af te leiden hoelang welke fase ook zou duren. Was het maar zo eenvoudig, dan wisten we waar we aan toe waren. Maar in dit soort situaties weten we niet waar we aan toe zijn.

Dat je de hoop hebt los kunnen laten is een grote en soms misschien wel een pijnlijke stap. Die we ook moeten zetten. En het is mooi dat we verdriet en pijn hebben en dat ook durven toe te laten en te tonen. Soms een opluchting, maar ook wel eens de gevreesde terugval. Wees daar niet bang voor, maar juist trots dat we het durven te tonen. Maakt je uiteindelijk sterker. En dat is blijkbaar niet voor een ieder weggelegd!

Ook ik herken die fasen en heb soms even het idee dat ik in de berusting zit. Alleen hielp haar laatste brief dan weer niet echt en viel daardoor terug in woede en verdriet. Omhoog krabbelen maar weer. Valt niet mee, maar we moeten wel.

Ook jij sterkte...

verloren woorden

afbeelding van panic

herkenbare fases

Hoi Bean,
Ja, die fases zijn herkenbaar. Na iedere breuk heb ik ze wel meegemaakt. De ene keer duurt de hoop langer, de andere keer het verdriet... En ja, mijn ervaring is dat die af en toe ook weer door elkaar heen lopen.
Het lijkt echt wel een achtbaan te zijn, en ook "des te hoger de pieken des te dieper de dalen". Des te verder je in het proces zit, des te minder loopt alles door elkaar heen.
Ik zit nu wel in de fase van berusting. Niet dat dat altijd makkelijk is. Mijn recente breuk is wel makkelijker voor mij door wat er allemaal gebeurd is. Dat maakt dat ik blij ben dat ik uit die relatie ben.
Maar echt, ook ik voel nog wel eens verdriet. Hoop echter totaal niet. Maar soms, heel soms heb ik nog wel het gevoel van ontkenning, maar dan meer in de zin van "het kan toch niet echt waar zijn dat dat allemaal gebeurd is? Of waar zijn dat hij echt zo ontzettend gelogen en bedonderd heeft?". Gelukkig weet ik mezelf dan weer snel met feiten te confronteren.

Ik weet niet of jij veel droomt. Maar ik doe dat vaak wel. En dan merk ik ook in wat voor fase ik zit. Na een breuk kan je bijvoorbeeld nog een tijd dromen hebben over happy tijden met een ex. Volgens mij zit je dan nog in een ontkenningsfase. Of halve nachtmerries over ruzies met ex, of dat je hem ergens op betrapte of met die ander ziet... dat is dan die woede.
Momenteel heb ik totaal niet meer van die dromen. Ik droom over totaal andere dingen. Betekent dat ik hem redelijk uit mijn systeem heb, en dat zal dan die berusting zijn denk ik.

Gevoelens feitelijk onderbouwen, kan je helpen bij de verwerking. Puur omdat je dan ook weet dat het niet aan jou ligt, dat het in die zin "normaal" is.
Ik denk trouwens niet dat je er snel overheen stapt. Volgens mij zit jij al langer in een proces dan je misschien zelf durft toe te geven. Wellicht waren er al langer dingen tussen jullie aan de hand? Zeker het laatste half jaar, maar waarschijnlijk ook al daarvoor?
Wil geen beerput openhalen, maar het kan een verklaring zijn.
Sterkte! Panic

afbeelding van Jelle

Oprecht flink zijn

Zo'n rouwproces is hard werken, in welke fase je ook zit. Het werkt alleen maar in je voordeel dat je er zo op let in welke fase je zit, want daarmee zet je elke keer een belangrijke stap: je zet jezelf buiten het proces zelf, maar identificeert je niet met al die gevoelens.

Jelle

afbeelding van Missclarkson

Je hebt het nodig..

Naar mijn idee heeft iedereen het nodig om door al deze fasen te gaan om zo tot het punt berusting te komen of tenminste weer rust in jezelf te vinden..
Ik herken deze gevoelens (fasen) maar al te goed. Ik laat het altijd maar over mij heen komen. Ik voel ook vaak eenzaamheid en dit vind ik het vervelendste gevoel dat er is, dit gaat vaak gepaard met verdriet...
Terwijl ik helemaal niet eenzaam ben. Genoeg fijne vrienden, vriendinnen, familie, collega's, mensen om me heen... Waarom voel je je dan soms zo alleen op deze wereld en het gevoel hebben dat niemand je begrijpt?
Vreselijk is dat gevoel... of is dat ook maar een fase.

Ik denk dat deze gevoelens (fasen) menselijk zijn en aan de andere kant mogen we blij zijn dat we dit voelen. Klinkt misschien raar. Maar als je helemaal niks zou voelen, dan is het echt einde verhaal..

Hoop dat je er wat aan hebt.

Gr MissClarkson

afbeelding van ptm

Je ziel bepaald die fasen,je

Je ziel bepaald die fasen,je gevoel vertaald ze,je emoties verwerken ze,de tijd heelt ze en de toekomst vervaagd ze!!

En wij beleven ze.

afbeelding van mrbean

@ptm mooi verwoord

He ptm,

Vooral het laatste, de toekomst vervaagt ze, klinkt hoopgevend. Ik wil steeds meer en meer in de toekomst kijken, omdat terugkijken vooral pijnlijk is. Wil het verwerken, de tijd geven, zodat ik straks op zoek naar geluk niet door mijn bagage wordt verhinderd. Ik wil dit niet meer, ik wil haar niet meer terug, ze heeft alles kapot gemaakt, mijn hele hebben en houen, mijn hart en ziel, mijn trots, eigenwaarde, alles. Nu ik dat een beetje terug heb, zie ik in hoe moeilijk zij is, heb me teveel weggecijferd voor haar, en als dank kiest ze voor een ander. Nee, het is goed zo, ik wil verder, wil haar niet meer terug, kan ook niet, maar nu wil ik het ook echt niet. Ik kan haar niet in mijn hart meer toelaten, ik vertrouw haar niet meer. Ik laat mijn leven niet voor de zoveelste keer vergallen door haar! Genoeg is genoeg, ik wil ooit verder met iemand die ik vertrouw, niet iemand die wegvlucht voor haar problemen.
Dus op naar de toekomst, heb in ieder geval wel ergens hoop op, iets om naar te verlangen, over te dromen: de toekomst!
Mijn vrouw is vandaag thuis, en raar maar waar, ik voel nauwelijks meer iets voor haar, wat ze doet, door hem wordt gebeld terwijl ik naast haar zit, sms'en, het doet me nauwelijks pijn meer. Mijn eelt, muren om mijn hart hebben gewerkt? Nee, die zijn alleen tegen haar, ik laat haar niet meer in mijn hart, en het voelt echt goed. Weet je, ze heeft zelfs ruzie met die ander, na 1 maand al, onenigheid over hoe hij zijn ex moet benaderen, zo dominant als ze nu gelijk is, voel me opgelucht, doet me toch eraan herinneren dat de laatste tijd we teveel ruzie hebben, ben blij dat zij dat bij die ander doet, nu geen irritaties meer van haar kant. Opeens de laatste tijd kon ik namelijk niets goed meer doen, heeft ze een hekel aan me, ik ben nooit veranderd geweest, heb toch veel te verduren gehad. Mijn eigenwaarde, zelfvertrouwen werd ernstig aangetast door haar psychische problemen. Ben nu echt opgelucht man, meer kan ik er niet over zeggen.

Gr.

Mr Bean

afbeelding van krulie

MrBean, "Als dank voor mijn

MrBean,
"Als dank voor mijn wegcijferen kiest ze nu voor een ander".
Ik denk eerder : juist door het wegcijferen kiest ze een ander.
Ik ben er inmiddels in mijn leven achter gekomen : respect krijg je niet door aanpassen, wegcijferen. Je dwingt de ander daarbij bijna tot heerser, geen rekening met jou hoeven houden, immers, je gedraagt je alsof jij niet belangrijk bent. Ik zeg dit, omdat ik ook zeer, zeer tot aanpassen en wecijferen geneigd was (en ben, vrees ik?). Ik heb geleerd en begrepen dat dat voor de ander niet fijn is. Die krijgt te weinig tegenspel. Het is ook wat gemakzuchtig ; meebewegen op het gedrag van de ander. Waar ben je zelf? Wat is je eigen verantwoording? In een vorige relatie heb ik daar goede lesjes in gekregen.
En "dankbaarheid" moet je dus helemáál niet verwachten voor zulk gedrag. Ik zie het als een soort kinderlijke "gehoorzaamheid". Gebaseerd op angst en gebrek aan verantwoordelijkheid.
Klinkt hard, maar ik schrijf dit ook weer eens op voor mezelf om me bij de les te houden. Niet dat ik nu in een relatie zit, maar het is toepasbaar in heel mijn leven, ook bij andere social contacten.

afbeelding van ptm

@ krullie

Is wegcijferen niet in feite een gebrek aan zelfvertrouwen?
Overigens krullie,een goed stukje wat je schrijft!

afbeelding van mrbean

@ptm wegcijferen en zelfvertrouwen

Hoi ptm,

Ja, idd, wegcijferen is gebrek aan zelfvertrouwen, maar ook andersom. Door haar problemen wist ik op een gegeven moment niet meer, ging aan mezelf twijfelen, daarom ging ik ook mezelf wegcijferen. Maar door dat wegcijferen verloor ik steeds meer en meer mijn zelfvertrouwen, versterkte elkaar. Maar op een gegeven moment was het niet meer zo, ik had zelfvertrouwen, maar ging toch wegcijferen voor behoud van het huwelijk, had niet het gevoel dat ik echt een keus had, zoveel jaar samen, 4 kinderen, zelfvertrouwen is geen issue meer. Maar werd soms wel aangetast door dat wegcijferen, dan krabbel ik terug, met als gevolg dat ze nog ongelukkiger werd. Tja, ze ziet dat als niet meer van haar houden, dat ik niet alles heb gegeven, niet meer op mijn knieën ging voor haar, mezelf ging beschermen, niet altijd van mijn kant meer excuus aanbood. Dan geef ik weer wat weg, net genoeg om de relatie te redden, voor ons huwelijk en de kids. Tja, mijn fout om haar zo te verwennen, maar is het geen natuurlijke reactie? Is nu wel een les voor me geweest, I'll keep this in mind, een onevenwichtige relatie, zal me wel 10 keer bedenken voordat ik in een relatie stort waar ik denk haar psychische problemen te kunnen oplossen, haar gelukkig kan maken. Nee, ik ben geen psychiater, hulpverlener, geen redder in nood. Zo was onze relatie ontstaan, heb haar geprobeerd haar verdriet, problemen, depressies te bespreken, zij belde me op, ik bood haar hulp, als vrienden, en zo groeide het bij ons. Ze zag mij als haar stabiele steunpilaar, heeft jaren erop geleund, totdat die pilaar zelf begint in te storten, zeg maar, niet meer wil, geen energie meer heeft.

Mr Bean

afbeelding van ptm

Herkenbaar!

Heel herkenbaar je verhaal!
Ik begrijp mijn eigen situatie waar ik in verkeerde nu béter!
Beiden(krullie en mrbean)bedankt!
ptm

afbeelding van krulie

Ja inderdaad, PTM,

Ja inderdaad, PTM, zelfvertrouwen is ook het woord dat daarbij hoort!

afbeelding van mrbean

@Krullie ik weet het, is belangrijke les geweest

Krullie, ik heb vaak genoeg over nagedacht, en ook naar mezelf gekeken, inderdaad, het wegcijferen, teveel gedaan. Van nature beweeg ik mee, er is altijd een grens, zoals ik altijd met andere mensen omga. Maar bij haar heb ik teveel gegeven, teveel meebewogen. Is in de loop der jaren erin geslopen, gedeeltelijk omdat zij steeds dominanter begon te worden, ook omdat ik gemakzuchtiger werd, had na verloop van tijd niet meer de energie om maar steeds te moeten ruzieën. Zij is geen gemakkelijke, ik te gemakkelijk geweest. Ik heb veel moeten slikken, puur om de vrede te bewaren, voor haar, voor de kinderen. Dacht je dat ik niet tegen haar in ben geweest, keiharde confrontaties gehad, haar de waarheid verteld. Maar zij ging totaal niet goed mee om, heb ik haar teveel verwend, te voorzichtig geweest? Zij staat vaak niet open voor discussies, kan erg slecht tegen kritiek. Kijk, ik ben haar man, ik heb haar te vaak op haar gedrag gewezen, ik ben haar vader niet, zo voelde op een gegeven moment, dan slaat zij dicht. Ze heeft in haar jeugd een erg slechte band met haar vader, en moeder. Je hebt gelijk, ik heb me teveel meebewogen, maar ik kan wel erg goed opschieten met de rest van de wereld. Zij niet, zij heeft continu bonje met haar zussen, moeder, vriendinnen. Het is alles of niets, ze is vaak teleurgesteld vind ze. Iemand is alles of niets. Ik zeg altijd dat er een grijs is, niet alleen zwart of wit. Tuurlijk, niemand wil een scheiding, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik geen psychiater ben, ik heb wel veel geprobeerd om toch leefbaar te maken. Van alles geprobeerd, tot ik op een gegeven moment echt op was, sindsdien gaat het bij haar mis. Ik ben zeker niet vrij te pleiten, maar qua sociale contacten is het bij mij altijd stabiel geweest, nooit zoals zij, dat zelfs haar vriendinnen, familie, moeder, zussen, niet meer weten wat ze met haar aanmoeten. Toch bleef ik aan haar kant staan, ik begreep haar pijn, heb haar vaker voorzichtig de spiegel voorgehouden. Je hebt gelijk wat mij betreft, ik heb teveel gefocust op het behouden van het huwelijk, mezelf teveel gegeven, maar ik heb dat voor haar en de kinderen gedaan. Ik wilde haar niet in de steek laten na zoveel jaar huwelijk, heb wel vaak over nagdacht. Maar zo zit ik niet in elkaar, ben gewoon een trouwe hond, ook al voelde ik de laatste jaren niet meer gelukkig. Ze kreeg na de dood van haar oma, soort moeder voor haar, steeds meer depressies, werd onbereikbaarder, totdat ze echt 180 graden ging veranderen, vreemd ging, en nu zelfs een relatie. Die relatie heeft slechts 1 maand geduurd, en nu wil ze scheiding. Ik heb op alle mogelijke manieren geprobeerd met haar te communiceren, en uiteindelijk luistert ze nu ook, nu ik alles heeeel erg voorzichtig ter sprake heb gebracht, geen kwaad woord over haar beslissing, dan flipt ze.
Inderdaad, onze relatie is door de jaren heen ongezond geworden, uit liefde heb ik haar psychische problemen opgevangen, misschien ook onderschat, haar pijn, depressies.
Maar als laatst maak ik mij totaal geen zorgen meer over mijn geluk straks, ben weerbaar genoeg, maar zij, ik vrees het ergste, als zij uit die roze wolk komt. Zoals bij haar vriendschappen, eerste maanden de hemel ingeprezen, echt overdone, daarna kunnen ze niets goed doen, echt geen contact meer maken, zij depressief, ik haar opvangen. Over een tijdje kunnen die contacten weer oplaaien, maar gaat vaak met ups en downs, zwart wit.
Door het wegcijferen zag ik mezelf niet meer, maar nu is het mij veel helderder geworden, ik kan haar niet blijven ondersteunen, ik help haar daar niet mee, en feedback, voorzichtig, kan nog wel, dat is het maximale. Ik ben nu ook blij dat ze nu echt in heaven is, maar ik weet zeker dat dat niet lang zal duren, zoals veel dingen in haar leven, heftig, kort, overdone, daarna in een diep dal.
Ik voel me nu wel opgelucht, heb mezelf veel meer teruggevonden, herpakt, maar maak wel zorgen om haar, niet meer als geliefde, maar als vriend, familie, soort broer, is nu veel meer platonisch. Het is in de loop der tijd steeds meer veranderd in medelijden, zorg, maar kon haar niet meer geven, was de laatste tijd zelf ook op, werd zelf steeds ongelukkiger, had geen energie meer.
Dacht je dat ik geen eigen leven had, maar ze werd steeds dominanter, bezitteriger, ik moest altijd snel thuis komen, vooral als ze in een dip zat, ging dan onredelijk doen. En op een ander moment is geen vuiltje aan de lucht, mag ik wel met vrienden afspreken, ik krijg geen hoogte van haar, ene keer wel, andere keer niet. Maar als zij zelf uren later thuiskomt, dan mag het wel. Ik hoef maar 1 kwartier later thuis te komen, krijg ik echt ervan langs. En zoals ik meer vergevingsgezind ben, zij kan dagen boos op me worden als ik een klein foutje heb gemaakt. Ik durfde op een gegeven moment niet eens fouten te maken, is toch menselijk? Maar haar fouten wuift ze gewoon weg, zegt niet eens sorry. Nu wel, in haar roze wolk heb ik nog nooit zoveel sorry's van haar gehoord, echt ongelooflijk, dus nu is onze relatie juist fantastisch, ze ergert zich niet meer aan me, ik wordt opeens veel meer vergeven, krijg alle ruimte, ze verstikt me niet meer, echt onbegrijpelijk. Ze heeft nu opeens veel meer begrip, is erg redelijk tegen alles en iedereen, is echt eng om te zien, echt waar. Maar wetend dat dit slechts van korte duur zal zijn, ben ik bang dat ze erg moeilijk zal doen bij de scheiding, ook na de scheiding als die relatie op de klippen loopt. Ze begint die ander nu al te domineren, blijkt al uit haar telefoongesprekjes, dat hij niet mag praten met zijn ex, om af te sluiten, ze probeert hem dat te verbieden! Mijn god, toen ik dat hoorde ben ik effe blij dat ik niet die ander ben, ik zag mezelf op een afstand, hoe zij al die tijd tegen me heeft gedaan.
Ze staat trouwens niet open voor therapie, heb dit al ter sprake gebracht, maar ik zal na een tijdje, als de roze wolk overgewaaid is, dit weer voorzichtig ter sprake brengen.
Thanks voor je reactie, heeft toch veel in mij getriggerd, ook veel opgehelderd.

Gr.

Mr Bean