Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
Ontmoeting
"ik schrijf dit op een speciale manier, gericht aan mijn ex"....
Je bent nog maar twee uurtjes weg, wat een leegte laat je weer achter, bankstel en bed ik kijk er naar maar met gemengde gevoelens. Het was zo fijn om je weer vast te houden, te knuffelen, zoenen en zelfs weer de liefde met je te bedrijven.."
Vanochtend stond je daar om 10u voor mijn deur "dingdong", mijn hart sloeg mij in mijn keel en probeerde cool te blijven en wachtte even om naar beneden te lopen, deed kalm de deur open en begroette je en gaf je drie kusjes op je wangen "wat ruik je toch vertrouwd en wat doe je toch met mij". Je had een prachtig bos bloemen die je achter je rug te voor schijn haalde.. wat een schatje ben je toch! Samen naar boven en een kopje koffie gedronken en goed bijgepraat, over koetjes en kalfjes wat onze bezigheden allemaal geweest zijn en wat ons bezig heeft gehouden. Ik merkte dat je nog zo vast zit en dat je baalt dat je stagneert bent in je ontwikkeling door je overspannenheid. Ik zie de verdriet en moeheid in je ogen en merk het aan je hoe je soms dingen vertelde over hoe het op werk gaat en dat je worstelt met andere levensvragen. Jij bent zo op zoek nog naar jezelf, waar liggen jou grenzen, wat maakt jou gelukkig. Ik zelf ben er in afgelopen periode ook mee bezig geweest, maar ik hoefde niet uit zo een diepe dal te klimmen als jij lieve schat. Na een tijdje zo samen te hebben gezeten, zijn wij op pad gegaan "bedoeling was eerste het strand, maar het is een meertje geworden in een natuurgebied". Daar aangekomen hebben we ons gesetteld op een dekentje en daar allerlei lekkernijen gegeten en gedronken, nog meer gepraat en gelachen met zijn twee. Ik keek vaak in je ogen, jij keek terug en er was een magisch moment..dat je naar elkaar toe getrokken wordt en daar was onze eerste kus sinds weken. Ik zat tussen je benen en leunde tegen je aan met je stevige/sterke armen om mij heen en masseerde zo af en toe mijn schouders en gaf een kus op mijn wang.. wat smolt ik. Mijn gevoel is zo sterk naar jou...dit gaat nooit weg denk ik nu.
"Beste Bloggers en lieve mensen hier... ik vertel nu op een andere manier verder omdat het makkelijker is voor mij. Ik zit hier op het moment met tranen van geluk maar ook van verdriet in mijn ogen. Ik vertel nu waarom;
Omdat ik zo in mijn gevoel zat, hij de juiste dingen zei en deed merkte ik dat ik te vrijpostig werd met mijn gevoel te uiten. Ik vertelde hem dat ik in afgelopen periode erg ontdekt heb dat hij diegene het is voor mij. Ik schrok hier zelf van, hij reageerde op zijn beurt niet op mijn uiting van gevoel. Ik werd hier verdrietig van, maar vooral boos op mijzelf "waarom verpest ik zo een goed moment"?? Maar laten toen we dit bespraken zei ik ook tegen hem dat ik baalde dat ik dit zo er uit gefloept had.. nooit mijn bedoeling om hem voor het blok te zetten laat staan mijzelf. Maar hij reageerde met het volgende: Ik kan op dit moment geen relatie aangaan met jou omdat ik nog vast zit met mijzelf, elke dag kost weer energie met de vragen die ik heb, dingen waar ik aan moet werken etc. Hij wil zich volledig concentreren op zichzelf en weet dat als hij ook nog een relatie aangaat terwijl hij zelf niet sterk genoeg is, is hij bang dat hij mij niet kan geven wat ik nodig heb en verdien. Hij wil mij niet kwetsen en/of mij tegen houden in mijn proces van ontwikkeling. Maar zegt ie; ik heb gevoel voor je en wil daarom je ook zien en leuke dingen met je doen. Maar daarbij zegt en vraagt ie wel aan mij met een blik van, ik wil je geen pijn doen. Ik snap heel goed, want als ik in zijn schoenen stond zou ik dit precies zo hebben aangepakt.
Het is egocentrisch om een relatie aan te gaan wanneer je weet dat je niet volledig voor de ander kan gaan. Meer dan logisch dit.
Mijn gevoel over dit alles? Ik voel mij kalm, dit komt omdat ik voor mijzelf besloten heb om door te gaan met mijn leven. Ik kom op de eerste plaats, ik ga mijn gevoelens zeker niet uit de weg en erken dat ze er zijn. Ik weet dat hij ook net zoals ik sterke gevoelens heeft voor mij. Maar... ik doe er voorlopig niks mee. Wij gaan voorlopig op dezelfde toer verder zoals vandaag...we spreken af en doen leuke dingen en genieten van elkaar. Alleen wij zorgen ervoor dat er geen commitment is naar elkaar, dus geen relatie. Maar wij willen beide totaal niet een andere man/vrouw in ons leven. Wij zijn trouw aan elkaar, tot er op een gegeven moment als die überhaupt komt dat t gevoel weg is voor elkaar... dan zullen wij dit zeggen en bespreken en is 't daarmee klaar. Zo niet, dan hebben wij gewoon een hele leuke tijd met elkaar en bouwen wij vertrouwen op en zodra hij alles op een rijtje heeft...dan komt het wel weer goed met een relatie en waarschijnlijk better then ever.
Nu zullen er ongetwijfeld veel reacties komen, dus kom maar op. Ben benieuwd naar jullie mening.
Liefs
Singlelady
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Singlady
Hehe..
Borrelt veel ja, na je verhaal gelezen te hebben.
Ik zit alleen even vol.
Vol van m'n verdriet.
Vol van de pijnlijke verhalen op deze website.
Pijn ook om verdrietig.
Te zien aan al mijn reacties.
Reactie bombardement.
En pijn om m'n lief.
Voor nu wel een vraag aan jou ipv een reactie.
Kun jij hier inderdaad objectief en kalm in blijven staan?
Het half-half, wel dit maar niet het hele plaatje verhaal?
Wat zou er gebeuren als het over drie maanden alsnog klapt?
Terwijl jij vol zit met liefde.
En versterkte verlangen en genegenheid door de sex en alleen andere lusten maar niet de lasten?
En een zeer belangrijke vraag:
Waarom verwacht jij veel reacties?
(Verteld mij alsof jij je bij voorbaat voelt alsof je moet gaan verdedigen)
Bij balans geen behoefte tot, toch?
Waar zit de angel?
Excuses, ik proef een sfeertje áchter het verhaal.
Áchter je hoop.
Áchter je kalmte.
Borrelt iets.
@BrabbelBrabbel
Hey meis,
Het klopt op deze forum staan inderdaad wel pijnlijke verhalen. Alleen gisteren was mijn verhaal pijnlijk als zowel mooi. Natuurlijk vertel ik jullie niet mijn angsten en mijn andere gedachten, maar die zijn er zeker. Ik heb mijzelf al die vragen al gesteld. Maar.. ik kan toch nu niet verder met mijn leven of met een andere man zolang ik gevoel voor deze persoon heb. Ik verlang nog teveel naar hem, dit komt natuurlijk ook omdat het geen gesloten hoofdstuk is wat hem betreft. Ik blijf bij mijzelf en hou mijn grenzen goed in de gaten. Maar er zit inderdaad een sfeertje achter het verhaal "dat sfeertje zijn, zijn problemen" Ook in een relatie had ik dit geduld en begrip moeten opbrengen, alleen nu breng ik dit geduld en begrip om buiten een relatie. Ik maak mij oprecht zorgen net zoals jij met je vragen, die je terecht stelt. Ik heb ook het gevoel mij hier te moeten verdedigen omdat ik ook merk dat ik misschien teveel geef en hij minder, maar als ik er weer over nadenk is het logisch dat hij mij geen beloftes of toezeggingen kan doen. Kijk maar naar een situatie als je zelf vast zou zitten met jezelf en daar alle energie in moet stoppen, zou jij dan een relatie starten?
Ik wens je heel veel sterke en kracht toe met je eigen verdriet.. denk altijd wel dat er betere dagen zullen komen.
Liefs.
Single lady
Of ik dan een relatie zou starten?
In dit geval, bij jou en mij, zou ik eerder zeggen: voortzetten.
Ja.
Ligt wel aan de heftigheid van de shit, de grootte van de problemen.
Als dat geluk en lief hebben niet in de weg staat:
Ja.
Voor het eerst in mijn leven zou ik het dan samen willen doen in plaats van alleen.
Samen in de trant van niet alles weggooien ten behoeve van mijn shit. (Niet echt heftige problematiek, gewoon wat balans en grenzen)
En samen in de trant van steun (kunnen) ontvangen en toelaten.
Één van de schreeuwen van mijn lief is dat.
*Nee brabbel, dat doe je niet alleen, dat doe je samen. Want het heeft z'n weerslag op mij. Ik hou van jou, dus doet het met mij veel. Dus kun je niet praten over dat het alleen jou aan gaat!*
Één zin, één keer gezegd tegen mij, en er ontwaakte iets.
Een diep verlangen inderdaad niet alles alleen te willen doen.
Met een kloppend hart dat opvlamde bij die opmerking met de verlammende angst: ik wil ontvangen! Laat het niet te laat zijn!
En één van de lessen die ik meeneem naar de toekomst.
Betaald met meer dan materialistische euro's ooit kunnen uitdrukken.
Niet alles is alleen mijn "pakkie aan", niet al mijn mindere momentjes of grenzen hoeven alleen bevochten te worden.
Die deel je.
Eigen verantwoordelijkheid, maar wel delen.
Vandaar dat jouw verhaal weerstand oproept.
Anders dan die van pallmall.
Ook in een relatie had je het geduld moeten opbrengen inderdaad.
Met een groot verschil: dat je samen bent, voor elkaar kiest onvoorwaardelijk, dat je elkaar steunt en niet weggooid en bovenal: dat je elkaar geen pijn doet door de liefde lager te zetten dan je problemen.
Je leven gaat al verder.
Dag voor dag.
En ook bij geen open einde, (al vraag ik mij af of die er echt is)
Zou je voor je gevoel niet verder kunnen.
Laat staan een andere man.
Maar moet dat dan?
Tijd...
En hij kiest nu niet voor jou.
Onthoud dat.
Hij gaat nu niet voor jou.
Liefs!
Afhankelijkheid durven
Nog even een extra toevoeging:
Dat bedoelde ik eerder in mijn blogs met: onvoorwaardelijke liefde en afhankelijk durven zijn.
Ik ben een groot voorstander van zelf:
Sterk
Gelukkig
Wijs
Stabiel
En in balans zijn.
Ik zou iedereen met grote problemen adviseren:
Eerst jezelf!
Eerst van jezelf houden!
Eerst op eigen voetjes kunnen staan!
Maar dan he..
Legio problemen zijn veel minder heftig.
Gewoon met beide voetjes af en toe wat hinkelen.
That' s life he !
En dan vervloek ik de tendens van onze maatschappij.
Die ik ook terug zie hier op dit forum.
Ik proef een "te"!
Een té voor narcisme
Maar ook een té voor alles zelf kunnen.
Eigenlijk té individualistisch in de liefde.
Want héé komop .. Wat nou eerst alles voor ikke?
Je kunt ook samen af en toe hinkelen.
En dan kom je voor mij bij één van de essenties van liefde.
De daarop volgende relatie:
Afhankelijk durven zijn!
Geef maar toe dat iedereen af en tie ff hinkelt!
Iedereen af en toe toch even in z'n rugzakje kijkt!
Moet dat dan stiekem??
In een donker holletje..
Vééérrrrrrr van lief.,
Want hee..
M'n rugzakje is eng
En laat mij wankelen..
Zuigt m'n energie ff op..
En dan dan dan dan.. Kan ik dit dit en dat niet meer?
En denk ik:
Ja?? En?? Boeien??
Geef maar toe..
Ontvang maar..
Sta maar toe..
Ga eens even lekker zitten.
Kijk je rugzakje soms alleen in en deel het achteraf!
Of kijk er samen in en kruip dan eventjes kort je holletje in.
Golven zijn dat
Waarin iets zeer belangrijks tussen staat
Zonder dat zou er geen leven mogelijk zijn op aarde:
Liefde.
Liefde is af en toe durven afhankelijk te zijn
en dan samen even blijven liggen.
Liefde is toestaan
Liefde is delen
Liefde is samen vallen en opstaan
Liefde is vallen en opgevangen worden
Liefde is iemand opvangen
Of een duwtje geven
Liefde is als water
Links of rechts of allebei
Eroderend en sedimenterend
Kappen met al die dijken muren en dammen.
Dan doe je iets tekort.
Even een steentje in de stroom oke.
Of toch even je holletje in voor de moesson.
Maar dan weer ademen.
Oppakken.
Stromen.
Zonder snoeien.
En ja, dat vergt onafhankelijheid en afhankelijkheid van beide.
Kun je niet zomaar.
En niet met iedereen.
Klaar!
Je laat de spijker op z'n kop.
Wat een tranen en verdriet na het lezen van jouw reactie. Ik weet nu helemaal niet meer wat ik moet doen of moet voelen? Ik weet diep in mijn hart dat dit niet klopt, dat ik meer verdien dan dit? Ik heb niks verkeerds gedaan en wil hem alleen maar steunen en ik vind ook dat dit in slechte en goede tijden moet. Je beschrijft liefde in mijn ogen in een ideale zin. Ik zou zo graag hoe je alles beschreven hebt, dit willen doen samen met hem. Maar hij laat het niet toe, ik snap niet waarom niet. Maar hij geeft mij alleen maar aan dat hij dit alleen wilt doen. Is dat zo slecht dan? Ik zou eigenlijk zijn steun willen hebben, als ik in z'n schoenen stond. Maar dan, ik ben hem niet "hij is een persoon die nog veel leren moet, en sowieso z'n eigen pad bewandelt" Ik kan hem niet dwingen om dit samen met mij te doen, en z'n shit en problemen liggen wel erg diep en hij is een persoon die alles perfect wil hebben en erg streng en hard is voor zichzelf. Hij neemt niet graag mensen mee in zijn problemen, mannen willen graag in het algemeen ook dingen zelf aanpakken.
Maar ohw brabbel je hebt zo gelijk. Maar misschien moeten we allemaal accepteren dat mensen anders reageren, dat wij niet in een ideale wereld leven. In dit huidige maatschappij is het ook veel "ikke, ikke". Individualisme groeit en wij willen allemaal zelfstandig onze eigen leven op het rit krijgen. Logisch? Geen idee. Maar ik kan op dit moment niet loslaten, zelfs niet als ik weet dat het mij een diepe dal brengt. Ik vecht voor mijzelf en voor hem.. zolang ik moet.
Ik zal met hem moeten blijven praten,.. polshoogte nemen na elke keer dat wij elkaar zien en spreken. Ik wil weten wat zijn ontwikkeling is en ik hoop langzamerhand achter antwoorden te kunnen komen, hoe en waarom alles zo is gegaan en wat hij wilt. Op dit moment heeft hij geen kant en klare antwoorden, maar flarden van antwoorden over zijn gevoelens voor mij. Die mag en kan ik nog niet ontkennen toch?
Liefs.
@singlelady29
Hey lieve lady
Pfffff, wat een tweestrijd zeg! Zowel in jezelf, als in hem als in jullie relatie... Heb er ook heel vaak mee geworsteld, met die tweestrijd. Heb ook geprobeerd om koel te blijven en verder te gaan. Alleen maakt het je kapot! En laat hem jou niet kapot maken! Geef je eigen grenzen aan en maak hem duidelijk dat je geen speelbal bent, geen 'just-in-case', geen back-up. Want hij mag het nog allemaal zo verwoorden, als hij jou terug wil, moet hij vechten. Toch? Ik hoop dat je hier snel weer uitgeraakt en weer verder kan! Veel sterkte en liefs
@Rozenblaadje
Hey meiss,
Nou he, ik wordt ook gek van de tweestrijd die ik voer hoor. Waar moet je nou voor kiezen he, je verstand of je hart. Ik ken hem zo goed, ik kan zo goed hem peilen en ik weet dat wij zoveel gemeen hebben en daarbij enorm veel liefde voor elkaar hebben. Maar hij kiest er op dit moment voor om geen relatie aan te gaan, omdat hij mij dan niet hetgeen kan geven waar ik recht op heb. Het kost hem zoveel energie om door een dag te komen en alle dingen weer op een rechte pad te krijgen in zijn leven. Toch voel ik mij alleen aan de ene kant, en voel ik mij onrustig, dan weer aan de andere kant juist kalm en rustig omdat ik weet dat het prima is om aan jezelf te werken. In de tussentijd te genieten van elkaar,...
Ja het kan zomaar over zijn van zijn kant of die van mijn kant... en dan scheiden onze wegen. Ik heb hem gisteren ook duidelijk gemaakt dat ik geen speelbal ben voor hem. En dat vechtlust om mij terug te krijgen komt wel goed, hij heeft al stappen ondernomen door echt ook iets te doen met de dingen die ik eerder aangaf tijdens onze relatie. Ik wou graag dat hij wat meer kleine dingetjes deed en zei om zijn liefde te tonen... hij kwam hier met een bos bloemen en bood zijn excuses aan voor alle verdriet. Maja ik ga het merken...
Liefs.
@ Singlelady
Hey meissie,
Wat een heftige dag heb je achter de rug. Wat een hoop emoties. Ik begrijp je tweestrijd heel goed.
Ik heb ook de reacties van anderen gelezen. Het is waar dat iedereen op een andere manier met moeilijke situaties omgaat. Maar feit is ook dat hij nu niet 100 procent voor je kan gaan. Hij zegt dat hij jou niet kan geven wat je nodig hebt. Dat klinkt lief en nobel. Mijn ex zei dat ook. Mij deed dat alleen maar pijn. Want ergens zegt hij ook dat hij je niet wil geven wat je nodig hebt.
Elkaar blijven zien en leuke dingen doen, terwijl je geen relatie hebt... Is dat een haalbare kaart voor jou? Denk daar goed over na. Op deze manier kan het een open wond blijven. Iedere keer dat jullie elkaar zien, weet je meteen dat er niets is. Wel gevoel, maar geen committment. Krijg jij op die manier wel wat goed is voor jou?
En wat betreft die anderen. Jullie willen dat nu allebei niet. Maar wat als hij ineens iemand tegenkomt? Dat kan. Jullie hebben immers geen relatie en dus ook geen verplichting naar elkaar. Hoe ik het nu opschrijf, is ontzettend hard. Dat weet ik. Maar het is wel een mogelijkheid. Hoe zou jij je dan voelen? Jij: zijn steun en toeverlaat, jouw liefde voor hem. En hij blijkt ineens open te staan voor iemand anders.
Volg je hart en je gevoel. Als je dit kunt, ga er dan voor. Maar hou heel goed je eigen grenzen in de gaten!
Liefs en sterkte!
@happylady
Haai meiss,
Ja een pittig dagje vol met emoties en verwarring. Woorden die hij zei, daden die hij deed... het zei mij zoveel en ik ging ervan uit met mijn stomme koppie dat het vanaf nu allemaal weer goed is? Maar ik was vergeten dat vertrouwen weg is in elkaar, dat dat herbouwd moet worden. Ik was vergeten dat hij zichzelf kwijt is en mij daar nu op het moment niet bij kan gebruiken. Zoveel dingen die ik was vergeten uit liefde voor hem. Ik weet dat hij nu niet voor 100% voor mij kan gaan, dat zegt hij ook eerlijk want het kost hem zoveel energie om op zichzelf te focussen. Hij is in gesprek met de arbo arts en die geeft hem allerlei tips en handvatten om zijn leven weer in orde te krijgen. Hij is in de ochtend als ie van bed af komt al moe, ziet overal tegen op. Hij vindt dat geen goede basis voor een relatie.. gelijk toch ook?
Maar om op je vraag terug te komen, of ik de kracht heb om als vrienden met elkaar om te gaan. Hem te zien en leuke dingen te doen in de wetenschap dat er verder op dit moment geen relatie of commitment is? Ja ik wou dat ik daar een antwoord op heb, maar als ik overal van te voren een antwoord op kon geven kon mij veel pijn en moeite bewaard blijven. Ik denk dat ik er gaandeweg achter ga komen. Ik denk altijd van mijzelf dat ik genoeg kracht en flexibiliteit in mij heb om dit aan te kunnen.
Wij willen inderdaad op het moment geen anderen in ons leven...En het rare is dat het altijd kan gebeuren maar hier ga ik niet vanuit. Ik kan niet angsten leven, want dan kom ik nergens. Ik vertrouw er op dat hij mij dit eerlijk zal vertellen als er een ander is. Hij is op dit moment heel eerlijk en oprecht naar mij en hij doet zichzelf hiermee ook pijn niet alleen mij "dat zou je bijna vergeten he". Voor hem is het net zo goed onzeker,.. ik kan ook een andere man vinden in mijn leven en verliefd worden.
Uhm ja of dit een goede manier is? Geen idee guys. Maar één ding weet ik wel; ik geniet ervan om bij hem te zijn en andersom ook. En ik volg mijn hart, want dat is het enige juiste wat ik kan doen. Ik vertrouw er op dat mijn ex ook leert ipv zijn verstand te volgen "wat hij altijd heeft gedaan" om nu zijn hart te volgen. Want uit gesprekken van gisteren merkte ik dat hij heel goed weet wat hij wilt maar niet z'n hart durft te volgen.. misschien heel misschien als dat moment daar ooit komt weet hij wat hij moet doen. Want op dit moment heb ik verdriet om hem zo te zien,.. niet gelukkig in zijn werk, niet gelukkig met zichzelf, niet gelukkig!
liefs
zelf denk ik dat het niet
zelf denk ik dat het niet werkt, op die manier vrienden blijven. Misschien later, maar nu niet.
Je kunt jezelf dan wel voorhouden ja ik ga verder met mijn leven en we zien wel, maar ik lees nu al dat je het probeert te definiëren, hoe het gaat zijn, we blijven 'trouw' aan elkaar en we zijn nog steeds speciaal voor elkaar. Ik wil absoluut niets afdoen aan de speciale band die jullie zullen hebben, begrijp me niet verkeerd. En misschien heb ik er een andere mening over dan sommigen hier. Ik denk dat je hiermee echt de gevaarlijke tour opgaat die je pijn gaat opleveren. Je blijft hem zien, je blijft leuke dingen doen, ik weet niet of jullie nog zoenen of wat dan ook? Maar je krijgt niet wat je eigenlijk wil. Je staat aan de rand van zijn leven, bent welkom, uiteraard, hebt in je hart een speciale plaats voor hem en hij ook voor jou, maar wat je eigenlijk wil blijft toch steeds onder je neus gewreven worden. Het lijkt me dat je daar al bijna een olifantenhuid voor moet hebben om daar tegen te kunnen en dat het het proces van loslaten een stuk lastiger maakt, eigenlijk ook flink uitstelt. De werkelijke klap stel je dan even uit, en het risico is groot dat je ergens toch hoop blijft houden. Ik heb bij mezelf en ook in mijn omgeving nog geen enkel geval gezien waar dit goed ging.
Ik zou het niet kunnen in ieder geval, misschien jij wel, dat kan, maar ik sluit me wel bij Happy aan, hou echt goed jezelf in de gaten. Denk zelf dat een beetje afstand een aantal maanden geen kwaad kan, dat je een tijdje ook echt verder kunt zonder hem en van daaruit kijken of een vriendschap mogelijk is. Dan is het allemaal wat minder beladen en is jullie rol naar elkaar toe ook echt als vrienden, zonder hoop of verwarring van een van beiden.
@petals
Ik snap wat je bedoelt te zeggen. Misschien heb ik het zo gezegd in mijn vorige reacties dat het de bedoeling dat wij als vrienden met elkaar om gaan, maar zo is het niet. Wij willen juist elkaar blijven zien omdat wij beiden denken dat een relatie gaat werken en dat is wat wij beiden willen. Maar op dit moment zit het er niet in omdat hij voornamelijk nog erg aan zichzelf moet werken. Ik zelf ben ook bij lange na niet waar ik wil zijn in het leven. Als wij op dit moment een volledig relatie zouden aangaan terwijl wij beiden niet "genezen of heel zijn als eigen persoon zeg maar" dan werkt het gewoon niet. Wij sterken dan alleen maar elkaar negatief aan, en belemmeren elkaar in ons eigen ontwikkeling en proces.
Ik beweer absoluut geen dikke olifanten huid te hebben, hij net zo min. Maar één in alle reacties alles wordt af gegaan op mijn gevoel en mijn verdriet die ik kan hebben, maar het kan ook allemaal andersom zijn. Ik zie zijn verdriet in zijn ogen en verlangen.. natuurlijk kan ik het mis hebben. Waardeer ieders mening hier en jullie hebben grotendeels gelijk "zeker dat ik mijn eigen grenzen moet bewaken". Dit ga ik ook doen, over twee weken met mijn verjaardag zie ik hem weer, omdat hij mij graag uiteten neemt en mijn verjaardag wilt vieren. Op dat moment zal ik met de nodige vragen confronteren en zijn gevoelens.. alleen ik heb ook geleerd dat je een man nooit rechtstreeks naar zijn gevoel moet vragen. Ik ga wel op het gevoel af hoe het is ons samen zijn...als ik hiermee in een flinke put terecht kom dan weet ik ook wel weer dat ik daar uit kom. Maar dan wel met een schoon geweten dat ik alles eraan gedaan heb om ons relatie te doen slagen. Ik hou en geef enorm veel van hem en op momenten dat het slecht gaat in iemands leven laat je die persoon niet in de steek. Iedereen dealt op een andere manier met zijn of haar problemen, helaas strookt zijn manier niet met de mijne maar dat mag ik dan hem nog niet kwalijk nemen.
Ik heb hem in ons relatie ook meerdere malen gekwetst door dingen die er gezegd zijn.. hij moet ook zijn vertrouwen in mij terug krijgen. Dus betekent dat ik hem die vertrouwen moet geven en dat is andersom ook zo... helaas is dit een lang proces waarin je geduld zal moeten tonen??
Niemand weet waar de toekomst naar leidt, maar dat is maar goed ook?
Single lady
Zomaar een vraag die opkomt bij de berichten gelezen te hebben:
En wat bij de volgende hobbel?
Dit is de flow van het leven he, moeten jullie elkaar dan eventueel steeds gaan loslaten bij elke hobbel?
Ik zal je echt voorspellen dat er nog veeeeel meer hinkelspelletjes aan gaan komen.. Wat dan?
En zijn verdriet is van ander kaliber!
Ondanks pijn kiest hij voor alleen zijn.
Zonder jou.
Daden doen er toe!
@brabbel
Met een andere hobbel heeft hij precies uitgezocht wat er inderdaad echt toe doet. Maar die ruimte moet ik hem wel gunnen. Want ook hij weet dat dit niet goed is hoor. Hij kiest er niet zomaar voor om even weg te gaan. Er gaan zeer zeker hobbels komen in een relatie. Maar hij heeft nooit eerder een relatie gehad wat zo volwassen is, nooit eerder is hij met dit soort dingen geconfronteerd. Daarom zei ik ook dat hij nu achter veel levenslessen komt,.. dat hij tegen bepaalde dingen aanloopt wat hij in zijn eentje moet uitzoeken. Ik snap je reactie volkomen, geloof mij dat dit ook vaak aan mijzelf gevraagd heb en aan hem. En inderdaad hij is heel duidelijk om nu alleen te zijn,.. dat heb ik ook tijden geleden geaccepteerd. Maar wat geeft dat? Soms moet je mensen de ruimte gunnen... ik kwets mijzelf hier niet mee. Maar ik baal wel dat ik zoveel geduld moet opbrengen.. en t liefst bij hem wil zijn. Dit is mijn grootste probleem, maar ondertussen weet ik ook dat hij nu thuis zit in zijn eentje en het erg zwaar heeft en het liefst bij mij is.. "dit heeft hij mij gezegd en liegen is totaal niet iets wat hij doet". En als daden er toen doen... dan laat hij mij dat genoeg zien. Net genoeg om mij te laten zien, dat er nog hoop is voor ons twee maar de timing er nu nog niet naar is.
Vertrouwen, vertrouwen...
Tijd, tijd......
Ik kan niets anders zeggen dan dit... tijd wijst uit waar stranden zal..
kom ik in ellende... dan halen anderen daar mij wel weer uit en kom ik wel weer op mijn pootjes terecht.
Liefs,..
en dank je brabbel voor de vele krachtige en mooie reacties.
Je zet mij aan het denken en brengt mij ook wel veel verdriet helaas.. maar ook kracht. Want ik sta achter mijn mening en daden...