In 2005 was ik op vakantie en heb daar een jongen ontmoet.
Al snel bleek er een klik te zijn tussen ons.
We kregen een relatie.
We zagen elkaar alleen in het weekend vanwege de afstand dat we van elkaar woonde,maar dat wisten we vantevoren en vonden dat geen probleem.
Na een jaartje begonnen we over samenwonen.
We hebben daar veel over gepraat.
Het leek me zo leuk om samen te wonen met hem.
We hadden ons ingeschreven voor een woning in zijn woonplaats.
Toen was het natuurlijk wachten tot we bericht kregen van de woningbouw.
Vol trots vertelde ik het tegen iedereen dat we zouden gaan samenwonen.
Maar de trots werd in september vorig jaar minder.
ik kwam erachter dat hij me bedroog met een ander.
Een tijdje deed ik net alsof ik van niks wist,maar dat hield ik na een tijd niet meer uit.
Zijn telefoon ging midden in de nacht,een sms.
Hij sliep door want hij hoorde de telefoon niet.
Ik vond het vreemd dat zijn telefoon op z'n tijdstip afging.
En aangezien ik wist dat hij vreemdging werd ik nieuwsgierig en kon ik het niet laten om zijn telefoon in handen te nemen
En ja hoor,het was die ander.
S'ochtends ging de wekker en we werden wakker.
Hij moest gaan werken.
Toen hij weg wou gaan naar zijn werk riep ik tegen hem "oja,je vriedinnetje heeft vannacht gesmst,ben je doordeweeks echt zo eenzaam dat je me moet bedriegen"
Hij antwoorde er nog op ook, ja dat ben ik zei hij.
Vervolgens ging hij werken en liet mij met zoveel verdriet achter.
Toen hij thuis kwam van werken hebben we er over gepraat.
Hij had me beloofd om een eind er aan te maken en voor mij te kiezen.
Ik geloofde hem.
Toen kwam de dag dat we gingen samenwonen.
Dat gebeurde vorig jaar november.
Me geluk kon niet meer op.
Voelde me zo gelukkig.
Maar al snel werd het geluk steeds minder.
Ik kwam er achter dat er leugens waren in onze relatie.
Hij bedroog me weer(eigenlijk nog steeds maar dat wist ik toen nog niet)met die ander.
Weer deed ik alsof ik het niet in de gaten had.
Maar na 2maanden mezelf voor de gek te houden ben ik er over begonnen tegen hem.
Weer hebben we erover gepraat en kreeg weer te horen dat hij voor mij koos.
Na die belofte gebeurde het nog een keer en weer trapte ik erin.
Liefde maakt blind zeggen ze,ik wou het nooit geloven maar het is echt zo.
Ik ging er aan kapot.(de laatste 2maanden dat hij nog hier woonde was het al over en heb ik aan de pillen gezeten om te eten want me eetlust was helemaal weg)
We kregen steeds meer ruzie met elkaar en hij werd ook agressief.
Hij heeft me nooit geslagen ofzo maar hij reageerde altijd heel agressief en als hij zijn zin niet kreeg of ik zei mijn mening dan liep hij kwaad weg.
He werd steeds erger en erger.
In maart was mij moeder jarig,het was op een vrijdag.
Hij zei tegen me dat het wel leuk zou zijn voor me moeder als ik daar die dag na toe zou gaan.
Eigenlijk wou ik dat niet,wou op zondag samen met hem gaan maar uiteindelijk kreeg hij me zover.
Hij zei dat hij me na zijn werk zou komen halen bij me ouders.
Ik de trein ingestap en na 2uur reizen bij me ouders aangekomen.
Ik stuurde hem een sms dat ik veilig was aangekomen.
Vervolgens kreeg ik een sms van hem"oke,tot zondag".
"tot zondag"?dacht ik.
Ik hem gebeld"je zou me vandaag toch na het werk ophalen"
Hij"nee ik kom je zondag ophalen"
Ik zei hem vervolgens dat dat niet was afgesproken en dat ik helemaal geen schone kleding bij had en dat ik dan wel met de trein terug kwam of aan me ouders vroeg of ze me thuis brachten.
Toen werd hij kwaad en zei"als je wil dat onze relatie gered word moet je me ff een weekend alleen laten om na te denken".
Ik met gemengde gevoelens en woede gezegt dat het goed was.
Ik was het er niet mee eens maar dorf mijn mening niet meer te zeggen vanwege zijn agressie en omdat ik diep van binnen wist dat hij me nog steeds bedroog met die ander.
Op zaterdagavond belde ik hem op,ik was huilend naar boven gegaan en hem gevraag of hij me niet kon komen halen want ik hield het niet meer uit en wou naar huis.
Hij zei vervolgens weer dat het dan over zou zijn tussen ons en ik bleef weer bij me ouders.
Tijdens dat gesprek merktte ik iets aan zijn stem en vervolgens hoorde ik die andere meid heel zachtjes.
Het gesprek werd beeindigd.
Het was zondag,hij kwam me halen.
We zijn al vrij vlug de auto ingestapt om naar huis te gaan.
Thuis ging ik overal opletten of die andere meid niet in ons huis had gezeten.
En ja hoor,beetje bij beetje zag ik steeds meer dingen waaraan ik kon zien dat ze binnen was geweest.
Later kreeg ik ook van me buurmeisje te horen dat ze dus heel het weekend hier had gezeten.
Ik heb daar nooit wat van gezegt tegen hem dat ik het wist.
Toen kregen we een keer z'n ruzie dat de fotolijsten hier door de kamer vlogen en heb hem toen gezegt dat hij een waardeloze klootzak is en dat ik het wist dat ze hier een weekend had gezeten.
Vanaf die ruzie ging het echt niet meer.
Ik kwam er ook achter dat hij zich had ingeschreven voor een appartement.
Maar hij wou het liefst mij hier buiten hebben en met die ander hier samenwonen.
Gelukkig stond ik toen (na een paar gesprekken op het werk met een aantal mensen die van me thuissituatie wisten)sterk in me schoenen en heb gevochten om hier te blijven wonen.
Na een ontzettende moeilijke tijd is hij eindelijk in mei dit jaar weg gegaan hier.
Ik kon het de eerste weken niet accepteren dat het over was maar wist dat ik beter af was zonder hem.
Maar ik was nog niet van hem af.
Hij bleef me lastig vallen.
Bedreigen en s'nachts op me deur staan bonken,naar me gezicht gespuugd en me bijna geslagen.
Ik heb toen aangifte tegen hem gedaan en na een tijdje werd het rustig en hoorde of zag ik hem niet meer.
Na een tijdje ging het steeds beter met me.
Ik leerde een jongen kennen op de chat.
Dat was eind juni(best snel na me vorige relatie)
Het klinkt messchien raar maar we hadden elkaar nog nooit gezien maar het klikte al.
Na een tijdje spraken we af.
Het klikte meteen.
Alles ging goed maar na 5weken was het alweer over.
Hij zei me dat het gevoel weg was.
Ik heb het meteen geaccepteerd dat het over was en heb er een paar weken verdriet van gehad maar tegen mezelf gezegt het leven gaat door.
Na een maandje ging ik met een paar mensen opstap.
We waren in een discotheek en daar zag ik een jongen.
We hadden oogcontact met elkaar toen ik hem voorbij liep.
Later die avond zag ik die jongen weer en weer oogcontact.
Toen bleef de jongen op een afstandje staan en keek constant naar me.
Ik was met iemand over hem aan het praten dat ik hem eigenlijk best wel leuk vond.
Toen kwam hij op me af.
We hebben toen wat staan praten met elkaar en hij vroeg of hij me telefoonnummer mocht.
Die heb ik hem gegeven en hij die van hem aan mij.
Toen moest hij muntjes gaan halen en vroeg of ik even mee liep.
En daar gingen we dan.
Hij kocht muntjes en in de hal hebben we nog wat gekletst en gezoent.
De volgende dag bleven we met elkaar smsen en toen hebben we een afspraak gemaakt.
Hij zou een weekendje hierheen komen(messchien snel al meteen een weekend maar we woonde niet echt dicht bij elkaar)
Dat weekend verliep gewoon perfect.
Na een paar dagen vroeg hij of ik met hem een weekje mee wou met de vrachtwagen.
Dat leek me ontzettend leuk en had een weekje vrij genomen.
Maar voor die week dat ik mee ging merkte ik iets aan hem.
Zijn smsjes waren korter en een week voor ik meeging smste hij bijna niet.
Ik deed net alsof ik niks in de gaten had.
Toen was het zover.
De week dat ik mee zou gaan stond voor de deur.
Ik heb getwijfeld of ik nog wel mee zou gaan maar heb het toch gedaan.
Dacht messchien dat het allemaal wel goed gaat die week.
Maar helaas,die week zou ik niet meer over willen doen.
Het was een hele ervaring om met de vrachtwagen mee te gaan,heb ook veel van frankrijk gezien maar voor de rest was het zo ontzettend saai.
Er werd bijna niks tegen elkaar gezegt,veel dvd's gekeken daarom op de laptop.
Toen was de week voorbij en hij had me bij me ouders afgezet want daar kwamen we toch langs.
Na dat ik me spullen binnen had gelegt en hij weg reed dacht ik meteen"die zie ik nooit meer terug".
Me moeder vroeg hoe het geweest was.
Het eerste wat ik zei "oo dat word niks tussen ons".
En het bleek ook zo te zijn.
Ik smste hem wat er eigenlijk aan de hand was.
Hij stuurde me "het word niks tussen ons".
Daar wou ik natuurlijk wel wat meer over weten waarom niet.
Toen stuurde hij "Er is wat tussen gekomen en dat zijn mij zaken,heb geen zin om daar over te praten".
Toen heb ik hem gevraagd of er geen ander was.
Hij zei van niet en daarmee was het contact verbroken.
Ik heb het er eigenlijk niet echt moeilijk mee gehad dat het niks werd tussen ons omdat ik in de week dat ik met hem ben mee geweest al voor mezelf zei dat het niks zou worden.
Een week later ontmoette ik weer een jongen(ook weer op de chat).
We konden goed met elkaar praten en van het een kwam het ander.
We spraken met elkaar af.
We hebben een film gekeken en veel lol gehad met elkaar.(het was net of we elkaar al heel lang kenden)
Het ging allemaal zo goed.
We waren al bij me ouders geweest(dat kwam van hem af om daar heen te gaan,vond het wel erg snel maar toch gegaan)
De week erna zijn we naar een verjaardag geweest van een oom van mij.
Het ging twee weken goed tussen ons,we hadden allebei het gevoel alsof we elkaar al jaren kennen.
Hij was ook best vaak hier.
Maar na twee weken kreeg ik een sms van hem dat hij niet wist wat hij wou en of hij al klaar is voor een vaste relatie.
Ik vroeg hem of hij de volgende avond kon komen om er over te praten want ik wou het niet via sms.
Hij kon die avond niet maar die avond daarna wel.
Toen was die avond aangebroken en ik zat te wachten op hem.
Toen ging me telefoon,een sms van hem,"ik kom vanavond niet,ik wil ff rust voor mezelf om na te denken"
Ik had er alle begrip voor en stuurde hem een sms terug dat ik het begreep dat hij tijd wil om na te denken en dat ik hem die ook geef.
Het is nu inmiddels bijna 5weken geleden dat ik die sms kreeg.
En nog steeds zit ik te wachten op hem.
Mezelf af te vragen wat er mis is gegaan,messchien zijn we gewoon te hard van stapel gelopen.
We hebben nog wel contact,al is het maar via msn.
De gesprekken op msn gaan niet over onze relatie.
We hebben gesprekken zoals twee goede vrienden met elkaar.
Soms gaat het wel even over ons en dan zegt hij "messchien komt het nog wel goed tussen ons,ik weet het nog niet".
Ik wacht nu al bijna 5weken,ik heb er met een vriendin over gepraat en zij zegt dat ik hem moet laten gaan en niet meer moet wachten,hij is het niet waard zegt ze.
Messchien heeft ze wel gelijk maar wat ik voor hem voel is zo speciaal,ik heb het voor die andere niet zo gevoeld.
Bij hem kan ik na twee weken al zeggen dat ik van hem hou.
En dat weet hij ook en hij heeft zelfs een keer gezegt dat het wederzijds is.
Vaak wil ik hem bellen of smsen om te vragen om langs te komen en dan in zijn gezicht vragen wat er aan de hand is en hoelang hij me nog wou laten wachten,maar durf dat niet omdat ik dan bang ben dat ik te opdringerig over kom en het helemaal verpest want ik hoop nog steeds dat het goed komt.
Ik weet niet wat het is maar het doet echt pijn hoe het nu is,veel meer pijn dan bij die anderen.
Ik dacht dat ik na al die pijn en verdriet niet meer gelukkig kon zijn op het liefdesgebied dan,tot ik deze jongen leerde kennen.
Op het moment weet ik het zelf allemaal niet meer,van de ene kant wil ik verder en hem gewoon vergeten maar van de andere kant hou ik nog zo veel van hem en blijf ik hopen dat het goed komt.
Ik twijfel nu ook enorm over mezelf,wat doe ik fout,waarom gaat het elke keer mis,ligt het aan mij?
Als ik dan terug kijk hoe ik voor de andere was dan weet ik het helemaal niet meer.
Ik sta altijd klaar,laat zien dat ik van iemand hou en heb er alles voor over.
Ik vraag me sterk af of de liefde wel is weggelegd voor me.
Is het me niet gegunt ofzo?
Moet ik nog op hem wachten?
Hem vragen om hierheen te komen en het hem vragen hoe het nu eigenlijk zit of hem laten gaan?