Hallo mensen.

Ik ben een man van 35 jaar en als ik stel dat ik nog nooit een succesvolle relatie heb gehad, zal men in eerste instantie wellicht denken: Maar wat doe je hier dan? Dit is toch een verzamelplek voor mensen met een gebroken hart?
Voor mensen die na het aflopen van een relatie hun ei kwijt willen?

Nu, ik denk dat je liefdesverdriet kan hebben zonder echt in een relatie te hebben gezeten.
Ik denk dat je liefdesverdriet kan hebben juist omdat je nooit echt in een relatie hebt gezeten.
Alleen neemt het gemis dan niet de gedaante aan van je ex, maar van een vormloos gat, en de pijn is niet heftig en snijdend, zoals net na het einde van een relatie, maar in plaats daarvan dof en op de achtergrond aanwezig.

Ik denk ook dat ik een van de weinigen ben die een antwoord heeft op de klassieke "bezweringsformules" van "het komtvanzelfweljemoetooknietopzoekgaanenopiederpotjepasteendekseltje".

Nee, niet op elk potje past een dekseltje.
Dat betekent niet dat ik iets uitsluit, wat ik sluit ook niet uit dat ik nog eens een riante erfenis ontvang van een tot nu toe onbekend gebleven miljardair van een oom.
Maar er is wel een verschil tussen een aantrekkelijke gedachte en een aannemelijke gedachte.

Maar waarom ben ik er zo van overtuigd dat het niets gaat worden?

Nu, ik ben het kind van een psychologisch instabiele moeder, die jaren later een vorm van schizofrenie bleek te hebben.
Iets wat ik gelukkig niet heb geërfd, maar al vrij snel na mijn geboorte ging het mis met haar, waarschijnlijk mede onder invloed van de postnatale hormoonhuishouding.
De "bonding" die een kind in de babytijd en de vroege peutertijd met de moeder moet vormen, is bij mij nooit van de grond gekomen.
Als gevolg daarvan ben ik nu "(ambivalent) onveilig gehecht".

Ook op latere leeftijd ging het niet makkelijker, omdat moeder mentale problemen had, en vader soms de drank niet kon laten staan. Gedurende mijn hele lagere school tijd en een groot deel van mijn middelbare schooltijd, ben ik bovendien ook nog eens veel gepest op school. Ondertussen is er nog eens getouwtrek geweest over voogdijrechten, enige jaren nadat mijn ouders waren gescheiden. Mijn moeder was daartoe opgestookt door een fout vriendje die indruk wilde maken, en de sterke man spelen.

Al met al is mijn jeugd gekenmerkt door het ontberen van een warm nest.
Jarenlang heb ik thuis noch op school een plek gehad waar ik me veilig kon voelen.

En nu ben ik een volwassene, langzaam opschuivend richting middelbare leeftijd, die niet in staat is om een relatie aan te knopen en/of te onderhouden.
Als ik iemand "like", geraak ik meteen in een emotionele achtbaan, terwijl zij bij wijze van spreken nog niet eens in de rij staat om kaartjes te kopen.
Mijn bewustzijn wordt dan een passagier van mijn gedrag.
Zo heb ik, toen ik een jaar of 18 was, een aantal keren veel te lang achter meisjes aan gezeten die al lang te kennen hadden gegeven geen interesse in me te hebben.
Achteraf kijk ik daar met schaamte op terug.
Ik heb hen, en mezelf erg in verlegenheid gebracht.
Maar ik kon op het moment zelf niet anders handelen dan ik heb gedaan.

Later heb ik toch een aantal dates gehad, en met één van hen heb ik zelfs nog een half jaar iets relatie-achtigs gehad.
Alleen heb ik nooit geweten wat ik nou eigenlijk voor haar voelde.
Als ik werkelijk iemand dichterbij laat, is er alleen nog maar statische ruis, en ben ik het contact met mijn emoties helemaal kwijt. Bezit van de zaak, is het einde van het vermaak dus.

Nu ben ik alweer 13 jaar vrijgezel, sinds dat halve jaar met die ene date.
En ik denk dat daar nog heel wat jaren bij gaan komen.

Drie jaar terug heb ik nog eens op een datingsite gezeten, en online een dame ontmoet waarmee het erg leek te klikken.
En daar was meteen die emotionele achtbaan weer, hé.
Als ik met haar babbelde, was ik in de wolken.
Stond ze eens online maar reageerde ze niet, dan voelde ik me alweer verlaten.
Ik creëer steeds mijn eigen drama, maar kan daar niets aan veranderen.
Ik begrijp denk ik een beetje hoe een borderliner zich voelen moet, maar dan het hele jaar door..
Enfin, ik heb me kort daarop teruggetrokken, omdat ik mezelf totaal had uitgeput met de "achtbaanrit".
Vorig jaar nog eens een paar maanden online gestaan, maar ik kon me niet meer tot activiteit aanzetten.

De batterij was leeg.
En pas zeer recentelijk ben ik me gaan afvragen of ik het eigenlijk wel zou kunnen verdedigen dat ik me met de liefde bezig houd, en het antwoord neigt steeds meer naar een "nee".
Ik kan namelijk niet garanderen dat ik me houd aan het "niet-schaden" principe, als ik op zoek ga, aangezien een dergelijke zoektocht met de bijbehorende gevoelens een bedreiging is voor mijn mentale stabiliteit.
Door mijn gedrag breng ik de personen waarop ik ben gefocust in verlegenheid, en het kost me ontzettend veel energie, terwijl het niemand iets oplevert.

Ik denk niet dat het (moreel) verantwoord is om me nog met relaties bezig te houden.
Dat wil niet zeggen dat ik het niet graag anders had gezien, of dat het me geen pijn doet.
Want het doet geregeld pijn, al is het gelukkig niet constant.
Vooral als je om je heen mensen verliefd ziet worden, en relaties aangaan.
Maar wat dan nog?
Er zijn vast ook mensen in een rolstoel, die het soms moeilijk vinden om elke dag weer geconfronteerd te worden met mensen die kunnen lopen.
Ze voelen dat mogelijk niet constant, maar slechte momenten hebben we allemaal wel eens, niet?

Toch zullen ze moeten dealen met het feit dat ze niet lopen kunnen, zoals ik moet dealen met het feit dat ik geen relaties kan aangaan/onderhouden.
En zowel fysio- als psychotherapeuten zijn geen wonderdoktoren.
Beiden zijn een soort zelfhulp met ondersteuning en als de progressie van een patiënt stopt, houdt het voor hen ook op.
Wat er overblijft is "ons probleem".

Ik denk dat er mensen bestaan voor wie de liefde (door psychopathologische obstakels) geen moreel verdedigbare keuze of realistische optie is.
En ik denk dat ik een van hen ben.
Als je een vrouw bent wil je mij niet achter je aan hebben, dus zou het wel erg egoïstisch van me zijn om dat toch te doen. Tenzij er ergens een wonderdokter opstaat, zie ik daar dan ook vanaf.

Ps. Als het verhaal tussen mijn schooltijd (pesterijen) en mijn laatste datingactiviteiten met grote sprongen verloopt, is dat omdat ik niet elke valse start (er waren er nog wel een paar) vermeld heb. Dat leek me inhoudelijk verder weinig aan het verhaal toe te voegen. Het gaat meer om de picture.