De laatste dagen voel ik me onzeker. Waarom voelt het de ene keer alsof ik mijn ex verwerkt heb en de andere keer niet? Ik denk hier veel over na nu. Niet dat het antwoorden oplevert.

Vermoedelijk had ik afgelopen week toch wat hoop gecreeerd bij mezelf. Hoop, dat het toch nog goed zou komen. Het was een heel klein sprankeltje hoop wat snel groter groeit als ik niet oppas. Ironisch genoeg zorgt hij altijd wel dat dat stukje hoop weggevaagd wordt, zoals dat al jaren ging. Ik voel me een sukkel dat ik zolang hier mee bezig ben en het maar niet lijkt te lukken echt los te komen. Soms lijkt het zo , maar dat is schijn. Anders zou toch die hoop niet weer elke keer terugkomen. Dat hele hele kleine stukje hoop.

Deze week heb ik weer zoveel energie moeten steken in mijn ex. Hem begeleiden bij de zorg voor onze kinderen. Hem behoeden voor verkeerde keuzes maken. Keuzes die nadelig zouden zijn voor mijn kinderen. Ik moet natuurlijk niets, maar omdat het contact nu closer is wordt ik weer meer geconfronteerd met hoe hij zijn leven leidt.

En dat stelt me zo teleur.

Ik had dus kennelijk nog wat hoop, illusie dat hij veranderd zou zijn, sterker, stabieler. En weer, voor de zoveelste keer zie ik dat dat niet zo is. Hoe vaak moet ik het nog zo duidelijk op mijn bord krijgen? Ik word werkelijk waar moe van mezelf.
De romantische gevoelens werden deze week in 1 keer weggevaagd n.a.v een aktie van hem . Zo snel kan het dus ook weer weg zijn. Mijn omgeving wordt er ook erg moe van . Iedereen verteld me dat hij nooit zal veranderen en dat dit het is waar ik het mee moet doen. Mensen begrijpen ook maar niet waarom ik toch steeds weer zoveel energie steek in hem dat is logisch .