Er zijn momenteel 0 gebruikers en 4 gasten online.
Opgestaan
Mijn huis is schoon, mijn ijskast gevuld en een afspraak met de kapper is gemaakt. Maar mijn god, wat mis ik hem. Wat mis ik ons. De tranen springen geregeld in mijn ogen. Ook als het niet kan. Ik kan niet eens beschrijven hoe erg ik hem mis. Ik wil het ook niet proberen, het doet te veel pijn. Helaas kan ik niet aan hem denken als dat het een klootzak was. Ik was de klootzak. Waardeerde niet wat ik had en ben doorgegaan tot het kapot was. Self furfilling prophecy (wat vast anders geschreven wordt) in de hoogste vorm.
Ik ben hier nog lang niet mee klaar. Dat is wel duidelijk. Wat ook duidelijk is, is dat ik koste wat kost mijn leven in de hand moet blijven houden. Ik mag me echt niet meer zo laten hangen als de afgelopen tijd. Dus al fiets ik jankend naar de sportschool, wil ik het liefst dat de gewichten op mijn hoofd vallen, fiets ik jankend terug en zie ik het leven niet meer zitten - doorgaan zal en moet ik. Niets is zo klote om, naast dit verdriet, ook nog verdriet te voelen over de rest van je leven. Of Niet trots op jezelf te zijn.
Proberen om niet aan hem te denken of om mijn gedachten te sturen, is denk ik nog te vroeg. Het verdriet is nog te groot. Ik denk dat ik alles nog moet denken en voelen. Gewoon omdat het er is. Ik doe het wel al een beetje. Zo sta ik mezelf nooit maar dan ook nooit toe om te fantaseren over ons. Wel betrap ik me er vaak op dat ik, onbewust, nog lieve dingen bedenk om hem bv te verrassen. Of om hem tegenmoet te komen in de lange afstand relatie die we hadden. Raar eigenlijk, hoe iets al vier maanden niet meer is maar wel nog in je systeem zit. Ik zal het maar moeten accepteren denk ik, deze gedachten en gevoelens.
Dus dat is mijn voornemen. Me niet laten hangen. Niet destructief naar mezelf, in de trant van zorgen voor jezelf, het niet erger maken. En ondertussen accepteren dat ik me moedeloos, alleen en heel verdrietig voel.
Het is alleen niet zo easy. Het is veel makkelijker om al je klusjes te doen als je je gelukkig voelt. Het 'grappige' is namelijk dat ik me dit vorige week ook had voorgenomen. Toen had ik me ook een week helemaal laten gaan in niet goed zorgen voor mezelf. Weer opgestaan en bovenstaand voornemen toegepast. En toen kwam het weekend. Het eerste weekend in jaren waarin ik helemaal alleen was. Terugkijkend had ik dat weekend zoooo graag anders aangepakt. Mijn klusjes gedaan, aan school gewerkt en mezelf 'savonds beloond met een film. Dan ben je alleen maar dan voel je je wel content met jezelf. Ik wéét dat zo goed. Maar ik kon het niet. De wil om in bed te blijven liggen was zo overheersend. Maar het is net als sochtends opstaan: je wil het niet, maar eenmaal uit dat bed maakt het niet meer uit. Ik hoop dat ik het niet meer vergeet.
Hoe doen jullie dat? Je leven op 'orde' houden met dit gevoel/verdriet..?
- Zaza's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Zaza
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Misschien klinkt het heel
Misschien klinkt het heel simpel! Maar ik denk aan hoe leven mij ervoor was en hoe mooi het leven nog wordt! Als ik goed voor mezelf zorg dan zie ik er goed uit, ben ik zelfverzekerd!
Mijn ex viel op me omdat mijn leven op 'orde' was. Omdat ik er goed verzorgd en zelfverzekerd uitzag. Heel simpel ik moet weer terug naar dat moment. Misschien voor als ik haar weer zie misschien als ik een mooi nieuw persoon tegenkom.
Hoe mooi was je leven zonder? Je bent er nog dus je heb een mooi leven in het verschiet!
Bedankt voor je reactie.
Bedankt voor je reactie. Helaas zit daar juist het probleem: hoe mooi was mijn leven zonder.. Mijn leven voor hem was bij lange na niet zo leuk als tijdens hem. Had best een nare tijd achter de rug en ploep daar was hij. En deed alle dingen met me die ik leuk vind..
Dus ik snap heel goed wat je bedoelt. Helaas is het op mij niet van toepassing.
Heb je een aantal goede
Heb je een aantal goede vrienden? Doe daar leuke dingen mee, de mensen die er altijd voor je zijn, die om je geven! Die maken je leven ook mooier..
Ik praat heel makkelijk omdat ik het achter me wil laten.. Grote probleem bij mij is echter, dat dit echt het eerste meisje wat anders was maar toch op veel punten het zelfde als mij. We begrepen elkaar in notime.. Ik hou me maar vast aan het feit dat het gewoon niet het juiste moment was voor ons ( lees: ze kwam uit een langdurige kut relatie). Door mijn stommiteiten praten we helemaal niet meer.
Jij zegt ook dat het jou schuld was. Als je weet wat, waarom en hoe het fout ging ben je al heel ver.. Jou situatie lijkt minder uitzichtloos, hij was speciaal, en een goede man beseft op den duur wel wat Julius hadden en hoeveel dat betekende. Als jij aan jezelf werkt, verandert en over een tijdje gewoon hem is uitnodigd ok een bak koffie te drinken. Onder het mom van 'kijk ik heb het afgesloten', en hij ziet jou nog mooiere 'ik' doet dat hem misschien veel beseffen!
Klamp je nergens aanvast, leef en geniet. En denk misschien aan hoe goed je leven met was, maar die tijd beleefde jullie samen! Dus ook jij, je kan het dus ook alleen, mooie momenten maken! Je had alleen een zetje nodig, wees diegene dankbaar maar laat je leven niet daarvan afhangen..
Ja dat klinkt idd heel simpel
de oplossingen zijn allemaal heel simpel, wij ldvd-ers doen gewoon graag moeilijk...
Maar ben blij dat jij er zo makkelijk doorrolt
de dromer
@Zuurtje
Ik heb grote bewondering voor je Candy:D(Sorry, de Engelse naam voor Zuurtje vind ik toch leuker hihi)
Het is niet een kleinigheid om ondanks je grote verdriet toch zo positief bezig te zijn, al voelt het waarschijnlijk niet zo...
), maar het duurt nog wel even voor ik me over de drempel van een nieuwe dag heb gezet! Gisteravond/vannacht kwam ZIJ namelijk weer gezellig spoken hahahahaha? Van binnen ga ik een beetje dood, maar ik ga me straks toch dwingen om 'gezellig' mee te gaan naar een markt & later om verder te gaan met mijn verplichtingen/deadlines
Ik ben ook net 'opgestaan'(ik zit rechtop in bed zeg maar
Nogmaals lieverd, denk aan de kleine stapjes van Keelia. Je mag huilen, boos worden, soms stilvallen, zolang je maar bezig blijft. Hou je leven draaiende! Dus niet perfect op orde (knipoog), dat komt langzamerhand wel als je gevoelens echt gaan slijten...
Voorlopig mag je jezelf een mega grote ster opplakken, nietwaar Chris? Hou vol, maar hou je vooral niet haaks(krijg je rugpijn van
)
LiefsXxx de dromer
the stars are here for you and only you for zuurtje
and once the star of love is gonna shine for you and all of us.
with love chris
richten op je verleden
Weet je wat het mooiste van een dieptepunt is? Dat je niet nog verder weg kan zakken. Je bent nu op je slechtst en het kan alleen maar beter worden. Alleen moeten we die keuze maken met ons verstand. Wat je zegt over dat je voor hem niet gelukkig was geeft aan dat er veel te leren valt. Richt je nu niet op het verlies wat je geleden hebt, blijf niet in het verdriet zitten (afentoe even lekker uithuilen is natuurlijk altijd goed, maar daarna de knop weer omzetten).
Ga eens terug naar die tijd voor hem waar je niet gelukkig was. Wat was daarvan de reden? Wat zou je nu anders willen / gaan doen? Wat kan ik erzelf aan doen om dat geluk te behalen. En het mooie daarvan is, alles wat anders is geworden of gaat worden is altijd een verbetering. Tenslotte zit je op je dieptepunt.
Switchen tussen gevoel en verstand is voor jou heel belangrijk nu. Je reageert nu volledig vanuit je gevoel, dat is prima, maar je zult dan met je verstand je gevoel moeten kunnen gaan verklaren. Dan werk je aan verbetering!!
Soms moet je daarin dingen doen die volledig tegen het verwachtingspatroon in gaan, maar als JIJ je daar beter van gaat voelen dan is dat goed. Ook jij gaat dit redden en komt er als een herboren persoon uit. Sterkte en succes!!
@Zaza
Hoi lieve Zaza, je leven op orde houden is het gevecht met liefdesverdriet aangaan en het is echt overleven. Ik wist in het begin niet wat me overkwam, ik kwam in shock, een eetrem, bijna 10 kilo afgevallen en ik dacht in de relatie ook altijd al als dit uitgaat zal ik er zwaar kapot van zijn, en dat klopte ook. Het gevecht tegen liefdesverdriet daar zit ik nu na 1 jaar nog steeds in en ik heb er steeds voor gezorgd dat ik niet de hele dag in bed ging liggen, nooit gedaan, was ik ook veels te onrustig voor en daar zou ik alleen maar somber van worden en ik ging lopen, lang lopen, snel lopen om het endorfine (geluksstofje) in mijn hoofd te krijgen, ja vind doggy wel heeel leuk hahaha. Endorfine krijg je ook door chocola en dat nam ik dus ook elke dag, ja erg wel want veel chocola is niet goed, maar ja ik wilde dat akelige gevoel niet en het eten van chocola gaf me het idee dat het iets minder werd.
Ook zorgde ik dat ik er goed uitzag elke keer weer, vooral voor mezelf want ik wilde niet tegen een verdrietig hoofd aankijken, nee beter een verdrietig hoofd met make-up.
Ook vooral in het begin had ik het idee dat hij ergens in de buurt was en dan moest ik er natuurlijk goed uitzien, stel dat ik hem tegen zou komen. Gelukkig is het niet gebeurd en zelfs nu nog zou ik in shock komen als ik hem tegen zou komen. Dat gevoel heb ik nog steeds en mocht ik hem ooit tegen kom dan beter als ik uit het liefdesverdriet ben. Als ik ijzersterk ben.
De scenario's in mijn brein vind ik al een vreselijk strijd op zich en ja het beste is om er niet in mee te gaan en het elke keer een halt toe roepen, in het begin heb je het wel nodig die scenario's voor de verwerking, maar er in blijven zwelgen is zeker niet goed. En ik moet zeggen dat mijn brein echt moe aan het worden is van die scenario's en dat het ook soms vervaagd nu, dat is denk ik de reactie van het lichaam die er genoeg van krijgt na zo een lange tijd, ik heb het nog wel hoor, maar echt ook dat wordt minder. Ik heb ook heeeeel veel hulp gehad van mij familie, fantastisch en heeel erg lief. 
Toen ik op deze site kwam ben ik achter de coulissen gaan meekijken en op een gegeven moment ben ik lid geworden, ik kon echt niks schrijven in het begin hier toen ik alleen maar mee aan het lezen was, ik was te verdrietig. Op deze site heb ik ook veel aan mijn vrienden hier gehad en nog hoor.
Ik heb mijn eigen verhaal niet echt verteld hier over het hoe of wat met ex, ben er niet zo een type voor om het op het internet te zetten en als een ander het kan helemaaal toppie hoor. Ik ben nu eenmaal zo niet, daarom schrijf ik zo nu en dan iets. Het liefdesverdriet is een vreselijke strijd, eigenlijk te erg om te dragen en daarom ging mijn lichaam over in overleven. Ja klinkt misschien een beetje dramatisch maar was het echt wel zo hoor. Die te erge pijn moet je compenseren door afleiding te zoeken en de geluksmomentjes op te zoeken. Mijn lieve mama kan mij er vaak weer uit trekken met haar wijze, lieve woorden en haar liefde.
Ik ben nu verder dan jij bent en ik kan je zeggen dat waar je door heen gaat beetje bij beetje gaat uitdoven ook de onterechte emoties die er vaak mee gepaard gaan. Er is echt verschil in liefdesverdriet, deze van mij is de ergste die er bestaat en die van jou ook wel denk ik zo te horen aan je story. Maar de wil is er ook bij jou om er uit te komen net als bij mij.
Stilzitten kon ik niet werd ik helemaal onrustig van ja het shock gevoel gaat ook weg, ook de paniek wordt minder. Eigenlijk heb ik nu een normaal liefdesverdriet op dit moment en nog steeds denk ik dat mij dit overkomen is, kan het echt niet bevatten, ik snap er nog steeds niets van.
Tijd heelt alle wonden op den duur, tijd vliegt voor bij, maar liefdesverdriet kruipt voorbij. En ook houd ik mijn huis op orde, dat geeft ook weer voldoening, doe jij ook goed aan. Voor mij helpt het ook goed om te werken en afleiding, genieten van de geluksmomenten die er altijd wel zijn, ja die zijn er ook in het liefdesverdriet. En dan dubbelop genieten evan. Ook ben ik uitgegaan wat mij heel erg heeft geholpen, op bezoek bij familie en leuke uitstapjes met familie gedaan, uit eten o.a. Ook daten was en is voor mij een leuke, gezellige afleiding. Nieuwe mensen leren kennen in de drukte afspreken, op een terrasje of in een kroegje en gezellig kletsen, lachen en iets drinken of eten samen, ja dat heeft mij wel een beetje geholpen. Je kopieert het dan over het oude heen. 
Ik moet zeggen dat ik toen ik ging daten ik ook mij zelf bij elkaar moest rapen en dan dacht ik kom op meisje ga je leuk aankleden en make-uppie op doen en ik moest me er ook echt toe zetten en als ik eenmaal met mijn date zat te kletsen voelde het ook wel goed voor mij, het lachen de leuke gesprekken, o.a gezellig tapas gegeten met leuke spaanse muziek op de achtergrond. Ik heb zelf geen klik gehad met de dates en ik stond er echt wel voor open, maar ben niet snel verliefd, maar ik denk maar zo het was gezellig en wat ik wel erg vind is dat die dates wel een klik hadden, en om het dan te zeggen is best moeilijk 
Nu date is iets minder maar ja misschien ga ik weer een keertje, je weet nooit wat je tegenkomt en het is ook geen must voor mij, want nu ik single ben is ook wel prima.
Succes met de strijd van het afkicken van liefdesverdriet, je komt er een keer uit, dat is 1 ding wat zeker is, liefdesverdriet gaat altijd over. Haal elke keer weer die kracht naar boven, je oerkracht in dit gevecht. Heel veel liefs van hetlevenismooi.
xxx
@Zaza en hetlevenismooi
Als ik zo mooi kon beschrijven hoe dit voelt had ik jullie verhalen zelf kunnen schrijven maar helaas...
Daarom laat Ik het maar aan jullie over om ook mijn verhaal te beschrijven
Vind jullie kanjers!!!!
En ooit komt alles goed!
Heel veel liefs....
@vertrapt
Dank je voor je lieve compliment, jij bent ook een kanjer
en voor jou komt het ook zeer zeker goed!! We gaan ervoor en er doorheen, weg met het liefdesverdriet!!!
Dikke kussss
@hetlevenismooi
Dank je wel lieverd...dikke kusss terug!
@Leven. Ik herken veel in
@Leven.
Ik herken veel in wat je schrijft. Ik ben ook 7 kilo afgevallen. Kreeg niets meer door mijn keel. En ook ik wist tijdens de relatie dat als het over zou gaan, ik helemaal kapot zou zijn. De eerste dagen was ik inderdaad compleet in paniek. Heel vervelend was dat. Die paniek is inmiddels wel weg. De eerste weken richtte ik me heel erg op afleiding (ik was ook veel te onrustig en paniekerig om niets te doen), juist die dingen doen die goed voor je zijn. En relativeren. Zo van: ja oke, het voelt alsof je doodgaat maar dat is niet zo. Het gaat over! Ik heb eeen keer eerder zo'n liefdesverdriet gehad als nu. Dat hielp ook wel om te denken: het gaat over, je kan nog iemand tegenkomen die deze liefde overtreft, je wordt weer gelukkig etc. Tevens richtte ik me op de verwerking. Dus huilen huilen huilen. Het was echt overleven. En dat overleefinstinct kwam naar boven. Een instict dat ervoor zorgde dat ik kopjes thee voor mezelf zette, een dekentje pakte als ik op de bank lag te huilen etc. Soort van lief zijn voor jezelf. (Ik heb zeker ook mijn momenten gehad dat dat allemaal niet meer lukte!) Ik ging er best goed mee om, ook al was het helll! Ik heb zelfs nog een essay voor school geschreven over liefdesverdriet. Hoe je gevoel het overneemt van je ratio. Ik kon zelfs af en toe genieten van dingen. Kleine geluksmomentjes waar ik dan ontzettend dankbaar voor was. En waar ik, denk ik, ook voor openstond.
Mijn vrienden waren in die tijd ook heel lief. Ik wilde niet uit, absoluut niet. Dat was wat ik (eindelijk eens) met mijn ex deed. Wat heel fijn was, was dat een vriendinnetje van mij hard aan school aan het werken was en ik dat ook moest. We gingen dat ook die gevreesde weekenden samen aan de slag. Dan lag ik sochtends te huilen en moest ik mezelf wel oprapen om naar haar toe te fietsen.
Na ongeveer twee maanden ging ik op reis voor een stage, vijf weken. Het deed me niets terwijl dit fantastisch was. Het hielp wel dat ik dat vooruitzicht had, ook al deed het me niets. Eenmaal op reis waren die vijf weken hel. Dat lag aan verschillende dingen, niet alleen aan mijn pas verworven status als single. Door al dat gedoe daar, dacht ik minder aan hem. Ik stond niet meer elke dag huilend op en kon weer eten. Met natuurlijk nog verschillende dipjes en missen en moedeloosheid ..
Eenmaal thuis was ik zoooo blij om weer thuis te zijn, omringd door lieve mensen en mijn eigen veiligheid. En ineens pats boem een week na thuiskomst werd ik op mijn eerste avond alleen en zonder lijstjes, ontzettend depri. En dat is niet meer weggegaan. Die eerste tijd was paniek en overleven. Nu mis ik hem echt, en onze tijd. Een andere fase dus. Als ik al aan hem denk, springen de tranen me in de ogen.
Omdat het gevoel toch is afgezwakt tov het begin (paniek), is het verwarrend. Pff ik kan het zo moeilijk uitleggen. Aan de ene kant kan ik bijna niet meer rationeel denken, misschien omdat het niet hoeft. Omdat de emotie niet overheerst. Oke, dit is waarschijnlijk te vaag. Ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik wil bereiken met deze reply.
Vind het in ieder geval heel fijn dat je een stuk van je verhaal met me gedeeld hebt! Thanks
Wet je wat het gewoon is? Door eerder liefdesverdriet weet ik waar ik doorheen moet. Ik heb erg lang gelopen met het liefdesverdriet van de vorige keer. Ik ging gewoon door met mijn leven hoor, maar ik voelde me wel erg eenzaam en hij bleef al die tijd door mijn hoofd spoken. Dat stopte eigenlijk pas toen ik mijn huidige ex leerde kennen. Het is dat hele nare vervelende gevoel dat als bv iemand het heeft over zijn relatie, die pijnscheut door mijn hart, dat instant zware doffe gevoel...
Ik denk dat ik heel erg bang ben dat het weer zo lang gaat duren ja blablabla dit heb ik allemaal al een keer geschreven haghahah pffffffffffffffffffffffffffffffffff
@Zaza
Wat jij schrijft over dat verwarrende ja dat heb ik zelf ook, eerst was het een shock, de paniek, het overleven. Adrenaline schoot door mijn lijf, daarom kon ik niet rustig blijven zitten. Dan wordt het lichaam na een aantal maanden iets rustiger, of heeft rust nodig door dat overleven en dan slaat de somberheid toe ja dat is dan pas bij mij 2 keer zo een beetje geweest.
Ik vertik het om in die somberheid te bijven hangen, ik haat dat gevoel!! Ik ben een optimistische vrouw van mezelf. Ik heb dan liever het hele erge verdriet zodat je er uit wilt klimmen of kruipen, maar dat sombere gevoel is zoooo leeg. Ik liep een keer buiten en dacht ja wat ben ik nu doelloos aan het denken en doen, was laat in de avond met doggy uitlaten en alle herinneringen kwamen weer te voorschijn in gedachtes over Sail met ex, ik liep langs het IJ, hoe leuk het toen was en ja voelde als verlamd. Ik werkte niet eens tegen toen met mijn wil om die beelden weg te krijgen, voelde me zwak en zooo somber. Kon niet meer opbrengen die herinneringen en steeds die scenario's, en dat dat sombere gevoel, wilde dat niet meer. Natuurlijk heb ik nog scenario's maar dan liever dat ik het weer wegdenk met een sterkere wil. Bij toeval belde een date een dag later mij op en vroeg zin had om iets te drinken. Ik dacht echt geen zin in, maar toch raapte ik mezelf weer bij elkaar en daar ging ik dan met mijn goed gedrag. En we hebben gelachen op het terras, echt dubbel gelegen zo een vrolijke man hele terras op stelten door zijn grappen en leuke praat en de obers daar die ken ik goed. Ik woon er vlakbij en ik kom er wel vaker. Tegen de ober zeggen kijk eens wat een mooie vrouw ik bij me heb, ja zo kunnen mannen zijn ( ik ben ook zo een type die dat zegt als ik dat vindt, deed ik ook altijd bij ex hoe knap ik hem vond en mooi haar, hij ook bij mij altijd, ik was de mooiste vrouw die hij ooit had gehad zei hij altijd en bla bla bla, ik zwelgggg, bahhhh hahaha ) gewoon heeel lief bedoeld.
Leuk op een druk terras en zonnetje erbij en wijntje. Ik was ook helemaal uit mijn somberen gekomen door het lachen wat we deden, ja lachen is echt een medicijn, ook dan komt het geluksstofje endorfine vrij 
en ik dacht ik ga niet meer somberen nee nooit meer!! Dat is een keuze omdat ik me er te rottig door voel dus mijn lichaam voelt het aan dat ik dat absoluut niet wil en dan ben je weer een stap verder. Nieuwe mensen leren kennen is ook heel erg goed en vooral vrolijke mensen. Dingen ondernemen en proberen te genieten is gewoon goed voor het proces. Ik leer ook de spaanse taal. Hahaha ik val ook steeds weer in herhaling net als jij, hoort zeker ook bij het proces. Maar bedoelde jij dit een beetje? 
Ik ga zo uit eten met mijn lieve dochter en mijn lieve mama en lekker genieten, heb er zin in. Yesssssss 
Leuk de drukte in, in centrum en onder de mensen. Veel liefs voor jou Zaza. 
Leven: bedankt voor je
Leven: bedankt voor je reactie.. Helaas sta ik er een beetje anders in dan jij, geloof ik. Ach ja.. Hopelijk heb je ern leuke avond gehad met je familie..
@Zaza
Ja was heel erg gezellig en heeft me goed gedaan, dank je.
Hoe is het nu met jou? Ik dacht dat we qua verloop er een beetje het zelfde inzaten als je het eerste stukje van mijn 2 de reactie leest. Qua beleving van het verdriet... 
Leven: Ozo.. Ja ik doelde op
Leven: Ozo.. Ja ik doelde op dat jij dat sombere niet zo hebt. Of dat je dat iig tegen kan gaan. Ben blij voor je dat je dat kan. Je komt ook echt over als een positief mens! Met mij wel oke, heb tot nu aan mijn klusjes gewerkt
@Zaza
Fijn dat je je oke voelt, ik zou willen dat ik je kon helpen om je uit het sombere gevoel te trekken. Bedoel jij met dat sombere een depressie waar je niet uit komt? Dat sombere gevoel wat ik 2 keer had ben ik weer uitgekomen, ik had dat niet elke dag ja wel zwaar liefdesverdriet, maar dat is anders.Liefsss
Ja, ik heb dat elke dag
Ja, ik heb dat elke dag eigenlijk wel. Maar daarbij kan ik ook echt wel lol hebben. Er is eigenlijk geen peil op te trekken...
@Zaza
Oooh bedoel jij het zo dan heb ik dat ook wel, maar we helpen elkaar er uit en gaat echt wel lukken hoor. Humor, gelukkig heb je dat en je ijzersterke wil.
Zolang je dat nog hebt is het goed. Echt die emoties nemen een loopje met ons. Ik vraag me af wanneer dat overleven over gaat. Wat jij schreef dat jij een nieuwe vriend kreeg en het liefdesverdriet over je vorige vriend was versnelt weg en dat is helemaal waar.
@iedereen. Jullie zeggen hele
@iedereen. Jullie zeggen hele goede dingen. Bedankt. Stof tot nadenken. Heb hier echt iets aan. Thanx xx
@Zaza
Ik heb nog een paar dingetjes in mijn verhaal van een meter
er tussen gezet, misschien heb je daar ook nog iets aan, ik heb het net bewerkt.
xxx van Hetlevenismooi
Hoe doe je dat? Net als
Hoe doe je dat?
Net als jij...met vallen en opstaan!
En dat doe je eigenlijk heel goed, vrij rauw, maar je blijft dicht bij jezelf, voelt wat je voelen moet maar blijft tegelijkertijd structuur houden.
Je eerdere ervaring was al dat je je in eerder liefdesverdriet erg eenzaam voelde, wel je ding deed, maar toch het verdriet bleef voelen tot je je ex tegenkwam.
Iemand zei jaren terug iets tegen mij waar ik veel aan heb gehad:
"Vreugde en verdriet kunnen in hetzelfde huis wonen".
Zo zie ik dat ook. Ik heb periodes van eenzaamheid en verdriet, maar kan soms ook weer de slappe lach hebben.
Nee, mijn leven is op het moment niet wat ik wens, maar het is nog steeds verdomd de moeite waard om te leven!
Liefs
@ zaza
Ik herken mezelf heel erg in je verhaal... Ook ik was in de relatie met m'n ex de "bad guy" om het zo maar te zeggen. En van de relatie(tjes) die ik voor hem had weet ik dat het veeel makkelijker is om verder te gaan met je leven als je kwaad kan zijn op de ander, weet dat je beter af bent zonder hem... En dat is nu niet het geval, dus heb ik ook vaak de neiging om te verdrinken in m'n verdriet... Gewoon blijven doorgaan met je eigen dingen is makkelijker gezegd dan gedaan. Af en toe ben ik blij dat ik een dag ertussen heb dat mijn gevoel niet aanwezig is, de klusjes en dingetjes doe als een robot. Maar soms komt er weer teveel emotie boven, wat als vragen, (valse?) hoop... Dat moet dan ook maar... Ben tenslotte een mens, en heb nu eenmaal veel verdriet, tis niet anders...
Het enige wat ik je als tip kan meegeven is dat. Als je wil dat je je niet verdrietig/niet schuldig/niet ellendig voelt terwijl je dat wel bent, ga je je daar waarschijnlijk ook nog over op je kop zitten...
Ik geef mezelf nu maar wat balans, het ene weekend een schop onder m'n kont om wat te doen maar ook een weekend huilen, zeuren en chagerijnig zijn. Misschien helpt dat ook voor jou.
Heel veel sterkte!
Thanks babe. Ik denk er nu
Thanks babe. Ik denk er nu ook maar zo over. Rot om te lezen dat je je ook zo voelt. Dikke knuffel
Hoe gaat het?
Hoe gaat ie deze week inmiddels? huilbui of ik-ga-maar-vanalles-doen- humeur?
Ook een knuffel voor jou *knuffel*
@bunny, ik zie nu pas je
@bunny, ik zie nu pas je reactie. Deze week staat in het teken van obsessie en analyseren
. Denk dat ik vorige week toch prettiger vond, als ik zou moeten kiezen...
Knuffel terug
@ zaza
Hopelijk verlies je jezelf niet in het analyseren... Het is een een-richting-gesprek. Maar overal moet je doorheen, de ene week verdriet de andere week chagerijn. Wel nog een beetje kunnen genieten van een weekend met mooi weer?
Liefs
@Bunny, ja is lastig lastig
@Bunny, ja is lastig lastig lastig.. Begin nu te denken dat het beter is als wij niet meer samenkomen. Nu nog kijken hoe ik het voor elkaar ga krijgen daar ook naar te handelen..
Heel fijn weekend gehad, dank je.
En jij? Hoe vergaat het jou? Xx