Wat ik me zojuist af vroeg... Ik heb me, sinds hij het definitief stop zette, altijd een beeld voorgehouden van de relatie. Een relatie waarbij erg veel gevoel zat, veel liefde. Maar ook wel problemen, maar ik dacht dat de liefde genoeg zou zijn. Ook al wist ik tijdens de relatie dat dit niet zo was. Desondanks had ik na de definitieve stop altijd een bepaald beeld van de relatie en op dit moment zit ik op een punt waarop ik me besef dat dit weleens een droombeeld kan zijn.

Was het wel zo perfect? Ja, er zat énorm veel gevoel, veel verliefdheid, veel houden van. Maar hij was extreem onzeker en jaloers, hij zoende na een jaar een ander omdat we zo vaak ruzie hadden, we hadden heftige ruzies die echt uit de hand liepen, 3 keer uit-aan.

Dus was het wel zo perfect? Dat beeld van die eerste romantische, geweldige liefde. Nee, eigenlijk niet. Qua gevoel was het intens, maar eigenlijk qua relatie was het op sommige punten helemaal niet zo geweldig. Anders zoende hij toch ook niet na een jaar iemand anders? Anders werd ik toch niet verliefd op iemand anders na twee jaar? Het is bijna hypocriet om te zeggen dat het geweldig was en ik het niet los kan laten.