Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Orde in de chaos?
Waar moet ik dit verhaal beginnen...
In September van dit jaar ging ik met 4 vriendinnen op vakantie, 4 van de 5 net single na lange relaties, en eentje net in een nieuwe relatie. We gingen twee weken naar een eiland om daar in de zon te liggen, te genieten van het strand, het blauwe water en de mooie omgeving. Tuurlijk ook stappen, maar mannen zouden geen onderdeel uitmaken van onze vakantie. Nu moet ik er wel even bij melden dat we op vakantie ging naar een eiland waar mijn ouders wonen, ik ben er dus een aantal keer per jaar te vinden, maar was er nog nooit met deze vriendinnen geweest.
De eerste week was helemaal fantastisch, heerlijk genoten, veel gedanst, geflirt, maar zeker geen "vakantieliefde". En toen gebeurde het; we wilden een dagje op avontuur de binnenlanden in.... We kregen een lekke band, zonder enige mogelijkheid tot mobiele communicatie waren we aangewezen op wat Amerikanen en andere "stoere mannen" die onze band wel wilde wisselen - allemaal zonder succes. Na een half uur gehannes kwam hij ineens aanrijden, als ranger actief in het gebied waar wij de lekke band kregen. En jawel, na een kleine drie kwartier slaagde hij erin de band te wisselen. Daarna vroegen wij of we achter hun aan het park uit konden rijden - we wilde niet nog een keer in dezelfde situatie komen.
Eenmaal uit het park wilde ik hem en zijn collega heel erg graag bedanken, maar ik had niets bij me, dus sprak ik af dat ik over 2 dagen even wat lekkers langs zou komen brengen. We wisselde telefoon nummers uit, en daar bleef het toen even bij. 2 dagen later kreeg ik een telefoontje, hoe laat we langs kwamen - die middag spraken we af. Ik had natuurlijk wel aan mijn vriendinnen gezegd dat ik het een wel ERG leuke jongen vond. Dus eenmaal op de afgesproken plek vroeg ik; heb je zin om misschien een drankje te gaan drinken. Dat wilde hij wel. Een half uur later kreeg ik een smsje: "Ik wil je echt heel graag weer zien".
De volgende avond gingen we uit, en hij kwam ook. Voor de eerste keer gezoend, het was iets magisch. Ik denk dat ik in mijn leven tussen de 50 en 60 jongens gezoend heb, maar nog nooit zo een ongelofelijk gevoel als bij hem. Toen mijn vriendinnen op een gegeven moment naar huis wilde gaan is hij mee gegaan, niet mee naar binnen gegaan, maar we hebben 6 uur lang voor de deur zitten praten, alleen maar gepraat en gezoend... Het was zo fijn, een soort van 7e hemel.
De 2 dagen daarna nam hij vakantiedagen op, zodat we zoveel mogelijk tijd bij elkaar konden zijn. Hij heeft twee kinderen en kon dus niet iedere avond afspreken, hij had ook de verantwoordelijkheid om op zijn kinderen te passen. We zagen elkaar zo veel mogelijk.... Dit klinkt belachelijk maar toen hij tegen mij zei: "Ik heb twee dochters, en ik voel gewoon dat jij mij ooit een jongetje gaat geven" - dacht ik voor de eerste keer NIET van OHOH, wegrennen. Ik dacht, ja misschien zie ik het ooit nog wel gebeuren om kinderen met jou te krijgen. We spraken af dat ik na 8 weken weer terug zou komen en dat we dan onze toekomst verder zouden uitstippelen.
In Nederland terug leek er geen vuiltje aan de lucht, skype gesprekken van 3 a 4 uur, eindeloos smsen, whatsappen, bellen. Het was een soort van obsessie, ik wist precies hoe laat het bij hem was, wanneer ik hem kon bellen, en het was 100% wederzijds. Hij gaf aan samen te willen wonen, better sooner than later. En alhoewel ik altijd erg terughoudend ben (2 relaties van 4 jaar achter de rug en nog nooit willen samen wonen), dacht ik met hem; Ja, met jou wil ik dat ooit wel.....
Zijn thuis situatie was niet ideaal, in December waren hij en zijn exvriendin uit elkaar gegaan en nu woonde hij bij zijn ouders, hij verdient niet erg veel en gezien de allimentatie is hij niet in staat zelf een woning te bekostigen. Hij en zijn ex waren vervelend uit elkaar gegaan, in zijn optiek was zij "Gek" en zou het echt nooit meer goed komen. Ze waren voor deze breakup ook al meerdere malen uit elkaar gegaan voor een korte periode, maar probeerde het steeds weer voor de kinderen. 10 maanden uit elkaar was nog nooit eerder gebeurd.
Nog 4 weken totdat ik weer terug zou gaan, krijg ik een telefoontje; mijn ouders vinden dat ik weg moet, ik sta per 15 oktober op straat. Ik heb eindeloos met hem meegedacht, maar er leek niet echt een oplossing, tot hij zei: Kan ik naar Nederland komen? Ik ving dit op als; kan ik naar Nederland komen en voor altijd bij je blijven, zo was het niet bedoeld achteraf gezien, maar zo voelde het. Ik schrok, enorm, en zei: Nou dat lijkt me wel wat vroeg. Eigenlijk liet ik hem dus op straat staan, maar ik zag de ernst van de situatie niet in, kon me simpelweg niet voorstellen dat zijn ouders hem echt op straat zouden laten slapen... Wel dus... Hij was zo boos dat ik hem "buiten liet staan" dat hij besloot om niet meer met me te praten. Maar dan ook echt niet meer, nam zijn telefoon niet meer op weigerde ook maar 1 woord met mij te wisselen. Eindeloos gehuild...
Uiteindelijk vorige week toch besloten de vakantie door te zetten en zo zat ik afgelopen week weer daar. Ik stuurde hem op moment van aankomst een smsje, had geen reactie verwacht, hij had immers al weken niets meer laten horen, maar toch belde hij mij. Hij vertelde me dat hij weer bij zijn ex vriendin woonde (inmiddels weer zjjn vriendin), mar hij wilde mij wel zien, hij wilde wel kijken of we "vrienden" konden zijn.
De volgende dag spraken wij af, uiteraard wist zij van niets. We bespraken wat er gebeurd was, en hij voelde zich echt door mij in de steek gelaten, hij zei dat we elkaar zoveel spraken, dat alles zo goed zat, maar dat ik alleen aan mezelf dacht en hem op straat had laten staan. Hij had toch naar Nederland kunnen komen en we hadden toch kunnen kijken of het zou werken? Maar nee, ik had de deur in zijn gezicht dicht geslagen. Hij zei: ik had aan iedereen verteld over mijn nieuwe vriendin, voor de tweede keer in mijn leven was ik echt verliefd, maar je stond niet klaar voor mij, je bood me niets aan... Eigenlijk was alles dus mijn schuld, mijn kant van het verhaal begreep hij niet, ik heb in vergelijking tot hem een nogal eenvoudig leven. Toch zoende hij mij, zei dat dingen niet eenvoudig waren.
Hij vertelde me hoe hij na weken op "straat" en bij vrienden slapen, zijn ex vriendin hem weer een dak boven zijn hoofd had geboden, en niet geheel onbelangrijk: oneindig veel contact met zijn kinderen. Toen ik vroeg ben je verliefd op haar, zei hij: Ik ben verliefd op mijn kinderen. Hij gaf aan niet gelukkig maar ook niet ongelukkig te zijn. Hij gaf aan dat Ja hij heel gelukkig was geweest met mij, maar dat ik hem teleur gesteld had, heel veel kwam terug op verwijten... Ik vroeg hem waarom hij terug was bij iemand die in zijn optiek gek was, hij zei: "Gek is ze nog steeds".
De volgende dag ging ik de hele dag mee naar zijn werk (in het nationale park), een super leuke dag, gelachen, gezwommen, niet gezoend. Toen ik in de auto stapte om naar huis te rijden vroeg ik hem of hij nog nagedacht had: Hij zei: Het is niet makkelijk... Maandag ga jij weer naar huis, en wat heb ik dan? Dan heb ik niets? En zij ze heeft me een huis geboden, ze was de enige die me wilde helpen, moet ik haar nu een schop onder haar kont geven? Ik weet het niet... Hij gaf aan het zo moeilijk te vinden en het niet te weten.
Toen ik hem vroeg wat zijn gevoelens voor mij waren zei hij het echt niet te weten. Hij wist het allemaal niet, het was verwarrend maar feit was dat ik maandag weer op 12 uur vliegen afstand zou zitten. En meegaan naar Nederland was nu geen optie meer, hij had nu weer alles daar: zijn kinderen, een huis en een baan... En zijn ex vriendin.
De dag daarna zagen we elkaar weer, 4 uur lang gepraat, maar als het puntje bij het paaltje kwam wist hij het nog steeds niet. Ik zei dat als hij zo gek zou zijn op zijn ex en niet op mij, waarom hij dan al drie dagen op rij met mij afsprak, belde, zoende, en samen was. Als het zo duidelijk was dat hij bij maar moest zijn waarom vond hij het dan zo moeilijk. Ik zei dat ik geen jojo was, hij moet wel beslissen. Hij gaf steeds aan dat hij helemaal klaar was geweest om naar mij toe te komen, maar dat het door mij toen kapot is gegaan... dat ik daarvoor verantwoordelijk was. En dat de situatie op dit moment gewoon k*t was, hij zat nu in een andere positie dan toen. En hij gaf ook steeds aan dat zij er voor hem was toen niemand anders er was, hij kon niet zo maar weglopen.
De volgende dag had ik hem gesmst dat hij mij maar moest bellen wanneer hij kon. Toen hij belde vroeg ik: Alles goed? Hij zei: "Nee, ze heeft mijn berichten gelezen en nu heb ik grote problemen. Ik kan je niet meer zien. Ik kies voor haar, ik blijf bij haar. Ik hou van haar. - alsjeblieft laat me met rust. Ik wilde je, heel graag, maar nu kan het niet meer. Het kan niet meer, het is echt te laat. Maandag ga je naar huis". Ik vroeg of we nog een keer face to face konden praten: Hij zei: "Nee, ik wil geen problemen. Ik wil haar, en jou niet. - dus laat het gaan, zoek iemand anders en vergeet mij".
Daarna heb ik niets meer van hem gehoord. Ik begrijp het niet? Beteken ik dan niets voor hem? Waarom zag hij me dan steeds? Kan iemand orde scheppen in de chaos in mijn hoofd?
- MrsDais's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
voor mij komt het een beetje
voor mij komt het een beetje over dat die persoon gewoon een uitweg zocht voor zijn benarde situatie, en niet zo zeer verliefd was op je
sorry voor de harde woorden maar dit gedacht krijg ik er bij
laat hem los en vind iemand die echt bij je past voor de juiste reden
sterkte ermee
0
voor mij komt het een beetje over dat die persoon gewoon een uitweg zocht voor zijn benarde situatie, en niet zo zeer verliefd was op je
sorry voor de harde woorden maar dit gedacht krijg ik er bij
laat hem los en vind iemand die echt bij je past voor de juiste reden
sterkte ermee
Ik sluit me bij benijntje aan.
Hij had een opportunistisch uitgangspunt.
Hij was niet verliefd op jou.
Laat hem los en zoek iemand die wel verliefd op jou kan worden.
MrsDais
Niet de bedoeling om voor nog meer chaos te zorgen wil ik toch even reageren.
Ik denk er nl niet hetzelfde over als de vorige reacties.
Ik denk te lezen dat hij helemaal voor jou ging maar dat hij zo de deksel op zijn neus heeft gekregen van jou.. dat dat tijd nodig heeft om het vertrouwen weer terug te krijgen.
Dat nu als bijkomende factor hij wel door de ex werd opgevangen is denk ik een extra druk voor hem.
Misschien is zijn liefde wel grotendeels weg voor haar maar het is wel de moeder van zijn kindjes dus en bovendien is hij haar daar heel dankbaar voor kan ik me zo voorstellen.
En toen hij hoogstwaarschijnlijk op zijn zwakst was heeft zij hem geholpen door onderdak aan te bieden.
En dan ineens ben jij er weer...waar hij wel gevoelens voor heeft maar die door tijdgebrek de druk opvoert ...en die er bovendien niet was toen hij je zo nodig had.
Ik denk dat deze man gewoon even tijd nodig heeft om te kijken wat hij zelf eigenlijk wil nog.
Maar dat is wat ik denk hoor!
Liefs Jeannette
ik vind hem heel eng en
ik vind hem heel eng en manipulatief overkomen. Je kent hem net, bent superverliefd en hij maakt daar handig gebruik van. Of hij naar Nederland mag komen? Dat is me nogal wat, dat zijn geen dingen die je zo snel al en in zulke omstandigheden bespreekt, dat zijn dingen die je in een goed gesprek, met alle voors en tegens en elkaars verwachtingen bespreekt. Hij zou op zijn minst begrip moeten hebben voor jouw aarzeling, hallo zeg!!
Maar wat doet hij, hij zet jou wel onder een heel grote druk en gaat dan verontwaardigd en boos lopen doen als jij niet meteen hapt. En vervolgens heeft hij zogenaamd geen andere optie dan maar weer terug naar zijn ex... dus jou nog meer jaloers maken. On top jou overal de schuld van geven, en nu is het dan te laat, en natuurlijk is dat ook jouw schuld, had je maar dit, had je maar dat, dan had het kunnen werken. En zijn gedrag? Kijkt iemand ooit naar zijn gedrag? Hij maakt gewoon misbruik van de situatie naar jou toe, door jou nu een schuldgevoel aan te praten. En zie je, het werkt, jij voelt je rot, het is chaos in je hoofd, je denkt: lag het inderdaad niet aan mij, nu ben ik hem kwijt, help! Wat moet ik doen?
En nu is ineens de ex weer geweldig. Allemaal in een heel korte periode, een hele hoop drama van zijn kant, geen wonder dat het chaotisch is in jouw hoofd nu, dat heeft hij gecreëerd. Sommige mensen zijn gewoon niet uit op een rustige stabiele relatie, ze vertellen je van wel, sterker nog ze reageren in het begin met de meest prachtige woorden en grootse toekomstplannen terwijl ze je niet kennen. Maar dat slaat dan om in vreemd en gemeen gedrag. Het ligt echt niet aan jou, laat je dat vooral niet aanpraten!
Echt serieus hier klopt helemaal niks van. Vanuit mijn eigen ervaring met mijn ex en wat ik daar allemaal over gelezen heb, herken ik nu de manipulatie heel goed. Ik zou echt zeggen: laat hem. Geen contact meer, laat je niet meer meeslepen door hem.
@mrsdais
Ik ben bang dat ook ik me bij de reactie van Benijntje aan ga sluiten. Er zit een nare ondertoon aan dit verhaal als je het mij vraagt.... Dat hij jou zo'n schuldgevoel aanpraat vind ik niet echt normaal. Hij moet van jou ook beseffen dat jij niet zomaar uit het niks iemand in huis kan nemen, die in eerst instantie geen inkomen of wat dan ook heeft, sterker nog, die geen verblijfsvergunning heeft dus niet eens zal mogen werken in NL. Ik vind het erg egoïstisch van hem dat hij geen enkele moeite lijkt te doen om jouw kant van het verhaal ook te snappen.... Ik denk dat je blij mag zijn dat je het gedaan hebt zoals je het gedaan hebt meid... Ben bang dat je anders veel problemen met deze jongen gekregen had. Hij komt namelijk best wel enorm dominant over, en ik denk dat hij je steeds iets verder gedreven had, en door op je schuldgevoel te spelen had hij steeds meer voor elkaar gekregen misschien wel. En zomaar iemand op straat zetten die niet eens in dit land woont die je niet zo snel, dus ik denk dat je de juiste beslissing genomen hebt. Vermoed dat je er namelijk niet zo snel meer vanaf gekomen was, als bleek dat het niet werkte.....
Neemt niet weg dat dit zeer moet doen. Kan eigenlijk niet anders... Respecteer zijn keuze, en wees ergens stiekem blij voor jezelf dat je die hele rompslomp niet aangegaan bent.
Sterkte!
Heel erg bedankt
Hi,
Heel erg bedankt voor julloie reacties.
Verblijfsvergunning heeft het in ieder geval niet aangelegen, hij is gewoon Nederlands (het is een Nederlands eiland) en mag hier zonder pardon heenkomen.
Ik weet in bepaalde mate ook zeker dat het niet ok is dat hij mij een schuldgevoel aan praat, dat het allemaal mijn schuld is - dat is niet ok en niet eerlijk.
Aan de andere kant geloof ik wel dat wat wij hadden echt was, in die korte tijd dat ik bij hem was draaide ik wel mee in zijn leven, heb zijn ouders ontmoet, zijn neef, vrienden van hem. Hij nam best "kostbare" vakantiedagen op om 2 dagen mee naar het strand te gaan, en hij straalde wel wat uit. Als we uitgingen kwamen vrienden ook gewoon naar mij toe om te vragen of ik dus dat meisje was. En toen ik weg ging heeft hij een smartphone gekocht om met mij te kunnen whatsappen, eerder ging alles via sms aangezien hij een nokia had. Dus gevoelens waren er zeker, hij heeft nooit 1 cent van mij gekregen, en er ook nooit om gevraagd. Dus denk niet dat dat aan de orde was.
Dat maakt natuurlijk niet dat het niet eerlijk is wat hij nu doet - en dat is mij overal de schuld van geven...
En inderdaad precies wat Petals zegt, ik maar denken: Had ik maar......
Bewijs
Heb je bewijs dat hij daadwerkelijk bij zijn ouders woonde?
En zo ja...
En zo ja....hebben ze hem er echt uitgegooid?
Iedereen is zelf verantwoordelijk voor een dak boven zijn/haar hoofd. Het is toch al een 'grote jongen'? Als je andere mensen verantwoordelijk stelt voor dat dak boven je hoofd heet dat een losersmentaliteit. Zeker als je om die reden terug gaat naar je ex. Dat gaat er bij mij sowieso niet in. Bovendien, wat Petals zegt, een eng, manipulatief mannetje.
Blokken die handel.
@Mrs Dais; verschillende levensfases
Hoi Mrs Dais, wat een avonturen allemaal... kan zo in een pocketroman
Zoals ik het lees, denk ik niet dat het ontbreekt aan gevoelens tussen jou en hem. Zelfs niet naar verloop van tijd. Als hij kwaad in de zin had gehad met je, dan geloof ik nooit dat hij zoveel tijd had gestoken in chit-chat..zonder dat hij je verder direct ziet, hoort, of in zijn nabijheid verkeert.
Wat ik met name uit het verhaal naar voren vindt komen is het grote verschil in levensfases en het is niet onwaarschijnlijk dat dat op een gegeven moment zorgt voor een 'kloof".
Hij zit al jaren met kinderen, wel of niet alleen staand, en komt dan in een situatie waarbij hij geen onderdak heeft.
Nergens bespeur ik verder in jouw verhaal dat hij echt ongelofelijk heeft aangedrongen om bij jou in te wonen, of dat hij je 'gedwongen' zou hebben tot het maken van keuze's waar je niet achter stond.
Het kan zelfs andersom zijn, dat hij je helemaal niet wilde belasten en zich absoluut ongemakkelijk voelt om als man (met kinderen) om 'hulp' te vragen. Je ziet dan ook, in mijn opinie, dat hij daarna probeert te overleven en vergis je niet dat je daarvoor heel veel 'trots' opzij moet zetten.
In het diepst van de ellende is juist degene waar hij hulp van had verwacht er niet voor hem en ziet hij uiteindelijk dat waar hij het niet had verwacht... diegene staat juist wel voor hem klaar.
Ik vind het op zijn minst netjes dat hij beseft wat dit inhoud. En tja, niet meer dan logisch dat hij kijkt naar 'zekerheden'...
Want als je eerlijk bent... als de situatie nu opnieuw zou voordoen, zou je er dan zijn voor hem en zijn kinderen? Zou hij dan wel bij jou kunnen wonen?
Niet dat het nu nog verder uitmaakt, maar ik denk dat hij beseft dat jullie in een andere levensfasen zitten. Hij kan van jou niet verwachten dat je ineens verantwoording neemt over een man en 2 kinderen of dat je beseft wat dat inhoud. En anderom kan je van hem niet verwachten dat hij zijn gezin laat vallen en een hele grote gok neemt om rustig te kijken of de verliefdheid tussen jullie ook bestand is voor grotere stappen in een relatie.
Het is hoe-dan-ook een mooie tijd geweest tussen jullie. Dus dat is iets moois om op terug te kijken
Imagine, ik verbaas me over
Imagine, ik verbaas me over wat jij schrijft hier:
Nergens bespeur ik verder in jouw verhaal dat hij echt ongelofelijk heeft aangedrongen om bij jou in te wonen, of dat hij je 'gedwongen' zou hebben tot het maken van keuze's waar je niet achter stond.
ik citeer uit de post van MrsDais:
Hij was zo boos dat ik hem "buiten liet staan" dat hij besloot om niet meer met me te praten. Maar dan ook echt niet meer, nam zijn telefoon niet meer op weigerde ook maar 1 woord met mij te wisselen. Eindeloos gehuild...
Vind jij een normale reactie van iemand die je 2 maand kent? En dan eigenlijk ook alleen nog maar op vakantie hebt gezien? Haar volledig doodzwijgen? Dat hij überhaupt al iets van haar verwacht op dat gebied vind ik al vreemd. Dat het zo snel gaat, met grote woorden als 'ik wil kinderen met je', dat is echt heel vreemd.
En dan de ex... zij is gek volgens hem. En dan gaat hij ineens bij haar terug? Dat is al een enorme alarmbel op zich hè. Mensen die zeggen dat hun ex gek is. En waarom zouden zijn ouders hem 'zomaar' op straat zetten? Die zijn zeker ook gek? Nee, hier speelt absoluut meer. Maar ik leg misschien niet zo goed uit waarom.
Ik ga nu eerst hardlopen, vanavond ga ik hier echt zelf over bloggen want ik vind dit wel een belangrijk topic eigenlijk: dingen waar je op moet letten bij een startende relatie, en bij welke signalen je alarmbellen volgens mij flink moeten gaan rinkelen.
@Petals; temperamentvol
Goedenavond Petals,
Ik waardeer je temperamentje…dat brengt me een beetje in de Zuid-Europese sferen, waar ik over het algemeen goede herinneringen aan hebt overigens
Naar alle waarschijnlijkheid zal ik het stuk anders interpreteren dan jou, maar het enige wat ik wilde belichten is dat er diverse soorten mensen bestaan en diversen soorten visie’s
Dat blijkt uiteraard alleen al aan de verschillende reacties van jou en van mij, maar goed uiteindelijk zal MrsDais vanuit haar positie het best kunnen beoordelen ‘wat’ er precies aan de hand is.
Ik dacht alleen te lezen, dat ze graag een antwoord zou willen op bepaalde signalen van haar geliefde… Nou ben ik echt geen expert in liefde, nog in mannen, maar ik weet wel dat gedrag heel verschillend uitgelegd kan worden.
Uiteraard is het vanuit een pijnlijke situatie heel ‘logisch’ of misschien ‘menselijk’ om dan maar als een orkaan alle ballast over je geliefde heen te spoelen en dan maar hopen dat je met je vlotje naar de overkant kan peddelen… maar ja, ik denk dat er ook geheel anders naar gekeken kan worden.
Het enige wat ik wilde zeggen is dat ik me voor kan stellen als een mens verantwoordelijk en zelfstandig is ingesteld en stel je voor, er is ook sprake dat iemand een bepaalde trots vanuit zichzelf heeft of een redelijke tot goede mate van respect naar zichzelf…dan kan het in bepaalde gevallen al ondenkbaar zijn voor een mens om überhaupt maar een hulpvraag te uitten naar een ander.
En ALS dat zo is, dat er een ontzettend hoge drempel is om überhaupt aan een ander te laten merken dat je een bepaalde vorm van hulp nodig hebt, dat je dus kwetsbaar bent en volledig ‘met de billen bloot moet’…. Ik kan je vertellen dat iemand zich dan op zijn minst hoogst ongemakkelijk voelt… zij het niet dat iemand waarschijnlijk het liefst ter plekke door de grond wilt zakken of nog liever van de 1e de beste ravijn wilt springen.
Stel je dan nog voor dat iemand quasi-nonchalant reageert en voorzichtig aangeeft dat dat niet helemaal de bedoeling is, dan kan de grond helemaal onder je voeten voelen verdwijnen.
Zelf heb ik nooit die vorm van hulp nodig gehad, dus nee ik kan er niet over spreken. Echter ik ben van oorsprong een enorm trotse vrouw, dus ik kan me maar een fractie voorstellen wat dit voor een trotse man inhoudt.
De reactie van de man in deze casus valt te bediscussiëren….maar ik vind het discussiëren over het gevolg altijd een beetje ‘mosterd na de maaltijd’ als je begrijpt wat ik bedoeld… De oorzaak is er immers niet mee opgelost. Maar goed, misschien ben ik te zwart-wit vandaag.
Voor jou Petals, hoop ik dat je mijn reactie niet persoonlijk aantrekt want ik heb in dezen echt alleen getracht om inhoudelijk te reageren op het blog van MrsDais. Uiteraard voel ik mee met jou, in jouw individuele casus maar daar kan ik misschien een andere keer wat beter expliciet op reageren.
Voor MrsDais hoop ik dat ze het ‘gedrag’ als zodanig vanuit het verhaal omschreven los weet te koppelen van al het ‘gevoel’ wat er allemaal bij komt kijken. Uiteraard staat het 1 en ander in verband met elkaar, maar ik denk dat het heel verhelderend kan werken als je het in eerste instantie los van elkaar probeert te beoordelen en er met een ‘helikopterview’ naar kan kijken.
Inzoomen is stap 2 in mijn opinie
hoezo reageer ik met een
hoezo reageer ik met een temperamentje?
Ik geef alleen aan dat ik verbaasd ben dat jij opmerkt dat deze man helemaal niet aan zou hebben gedrongen.
Dat heeft hij wel, alleen niet door te zeggen jij MOET mij in huis nemen, of als jij mij niet in huis neemt dan kom ik je bedreigen, of zoiets... mijn punt is dat het niet zo direct hoeft. Hij doet het op een heel gemene, maar misschien wel net zo pijnlijke manier: door haar eerst totaal dood te zwijgen. En vervolgens te zeggen: dan ga ik terug naar mijn gekke ex, tja ik kan er ook niks aan doen, ik moet wel want jij wilt mij niet helpen. Had je me maar geholpen, dan was ik nu bij jou. Het is allemaal jouw schuld dat het niks is geworden, had je maar in huis moeten nemen. Nu zit ik noodgedwongen bij ex die toch niet zo gek is.
Dat zijn geen dingen die ik verzin, maar die MrsDais zelf schrijft, daarom citeer ik ze ook.
En dat komt op jou niet een tikkeltje manipulatief over? Deze meneer weet heel goed hoe gek MrsDais op hem is en hoeveel pijn dat doodzwijgen en beschuldigen en sowieso het verblijf bij ex is. Hij spiegelt haar eerst voor dat zij degene is met wie hij kinderen wil, en gaat dan zo gemeen doen?
Dit is de blog van MrsDais, dus ik ga er ook niet vanuit dat de discussie hier over mij gaat, ik trek het me dan ook niet persoonlijk aan.
Enne.... uiteindelijk gaat het er ook niet om wat wij vinden, maar inderdaad wat jij zelf concludeert MrsDais!
Hoe dan ook hoop ik dat het snel beter met je zal gaan en dat je iemand tegenkomt die niet in zo'n ingewikkelde situatie zit.
@Pinky @Petals @Imagine
THANKS
Heel veel van wat jullie zeggen is absoluut waar.... Ik weet zeker dat hij bij zijn ouders woonde, ik ben daar namelijk geweest, en heb er ook een nachtje gelogeerd... Ik vind het vreemd dat z'n ouders hem zo maar uit huis zouden zetten maar volgens mij is daar niet oiver geloven...
Wat Petals zegt:
Dat heeft hij wel, alleen niet door te zeggen jij MOET mij in huis nemen, of als jij mij niet in huis neemt dan kom ik je bedreigen, of zoiets... mijn punt is dat het niet zo direct hoeft. Hij doet het op een heel gemene, maar misschien wel net zo pijnlijke manier: door haar eerst totaal dood te zwijgen. En vervolgens te zeggen: dan ga ik terug naar mijn gekke ex, tja ik kan er ook niks aan doen, ik moet wel want jij wilt mij niet helpen. Had je me maar geholpen, dan was ik nu bij jou. Het is allemaal jouw schuld dat het niks is geworden, had je maar in huis moeten nemen. Nu zit ik noodgedwongen bij ex die toch niet zo gek is.
Komt bij mij wel goed aan, aangezien dat echt letterlijk is wat hij gedaan heeft, en dat heeft mij veel pijn gedaan. M'n vriendinnen zeggen allemaal, neem het jezelf niet zo kwalijk; echt je hebt niets fout gedaan. Maar als je zo iemand voor je ziet, waar je zo gek op bent, en die zegt dit tegen jou; dan doet het toch pijn. Je kunt er dan niets aan doen dat je denkt: "what if... " what if ik dingen anders had aangepakt, what if ik hem wel had laten komen. Maipulatief is hij zeker....
Ik ben wel blij dat nu toen ik hem zag de gevoelens (van beide kanten) in eerste instantie niet weg waren, anders had ik zo aan mezelf getwijfeld... Het voelde namelijk zo verschrikkelijk goed, zo verschrikkelijk fijn... Toen hij begon met negeren heb ik echt gedacht van; mennn heb ik me dan zooooo in iemand vergist...