Ouderwetse depri-dag

afbeelding van Unremedied

Of het nu de tijd van het jaar, het feit dat ik (al een poosje, inmiddels) gestopt ben met roken of iets compleet anders is, weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik het allesbehalve fijn vind. Het steeds weer terugkerende gevoel 'gevangen' te zitten. Gevangen in de realiteit, gevangen in een feitencomplex waar ikzelf geen invloed op lijk te kunnen uitoefenen om vrij te komen. Een feitencomplex dat nog veel te maken heeft met mijn eerste vriendin, met wie het nu al meer dan 3,5 jaar geleden is uitgegaan.

Ik vind mezelf niet echt een domme jongen en ik geloof ook niet dat er anderen zijn die dat wel vinden. Verstandelijk gezien snap ik het dan volgens mij ook allemaal. Dat is onderdeel van het 'onwrikbare' gevoel. Allemaal wel wéten hoe het zit, maar dat verandert niks. Alles wat je tegen iemand met mijn huidige gevoel zou kunnen zeggen, kan ikzelf voor mijn gevoel verzinnen en kan ik ook tegen mezelf wel zeggen, maar het verandert niks.

Dat dat zo met buien komt is niks nieuws. Ik denk dat als ik blogs van mezelf van één of twee jaar geleden lees, ik ongeveer hetzelfde zou tegenkomen. En ook dat draagt bij aan het gevoel gevangen te zijn. Iedere keer dat zich weer zo'n bui aandient, voelt het alsof het wel nooit veranderen zal, nooit overgaan zal (hoewel ik verstandelijk heus weet dat dat gelukkig meevalt). Dat houdt vast verband met het feit dat als ik zo'n bui heb, het voelt alsof het alleen maar weer 'goed' zou kunnen komen als het met M. allemaal opgelost zou kunnen worden - iets wat nu juist geen optie meer lijkt te zijn omdat ze me niet toelaat. Met een aanval uit mijn naieve verleden, die me even weer vlijmscherp doet voelen wat mijn gedachten en gevoelens over 'ware liefde' en 'houden van' ook alweer waren, en hoezeer dit daar toch eigenlijk allemaal zo niet in past. De onvervangbaarheid van M. Natuurlijk is het mogelijk om ook van een ander meisje te (gaan) houden (weet ook mijn verstand), maar dat zegt iets over het gevoel voor dat andere meisje en niet over het gevoel voor, of vanuit het kader van 'houden van' zou ik zelfs willen zeggen: mét, M.

En het is nog niet echt goed uit te leggen aan anderen ook. Tenminste, dat gevoel heb ik. Zeker als je het rationeel gaat proberen te benaderen, dan kom je er niet. Ik zoek mijn soelaas in het schrijven van dit stukje, maar merk dat het niet werkt. Ik voel me nog steeds erg down, inspiratieloos, gevangen. Ik ga maar even iets anders doen en laat dit openstaan, misschien vind ik straks de inspiratie om het te vervolgen.

---

Ik besloot even een blogje te lezen dat ik twee jaar geleden geschreven had, waarin ik volgens mij voor het eerst uitdrukking gaf aan hetzelfde gevoel dat ik nu heb. 'Spartelen in het luchtledige', een blog van 9 december 2007. Ja, dat is ongeveer waar het op neerkomt. Ik geloof heus dat de frequentie van die buien, evenals wellicht de intensiteit, is afgenomen, maar helemaal weg is het dus helaas niet. Ik las ook een aantal commentaren op mijn blog en daardoor moest ik weer denken aan die brieven die ik M. in 2007 geschreven heb. Ik heb haar tijdens de ontmoeting begin dit jaar daar eens voorzichtig naar gevraagd. Ik weet haar precieze antwoord niet meer, maar ik geloof dat het zoiets was dat ze met de eerste niet goed wist wat ze er nou mee moest en dat de tweede, zoals ik wel voor mogelijk had gehouden, niet zo goed gevallen was. Ik heb dat tijdens die ontmoeting geprobeerd uit te leggen, te verexcuseren, alsof ik een fout gemaakt had die inderdaad rechtgezet moest worden. Terwijl ik eigenlijk gewoon door had moeten vragen. Waarom viel die brief verkeerd? Heb je de essentie ervan begrepen? Dat soort dingen. Want eigenlijk wees haar reactie er een beetje op dat ze niet echt begrepen had waarom ik die brief had gestuurd.

Dat doe ik nog wel eens vaker, dingen van mezelf teruglezen. Zo moet ik er nu aan denken dat ik laatst het laatste e-mailverkeer tussen M. en mij nog eens teruglas. Het relatief korte mailtje van haar waarin ze meldde dat ze in ieder geval op dat moment toch even niet meer zo op ons contact zat te wachten en mijn uitvoerige antwoord van twee maanden later wat ik daarvan vond. Ook gezien de afloop - het feit dat ik daarop weer geen reactie gehad heb - ben ik in retrospectief niet zo te spreken over die mail van mezelf. Een mogelijkheid waar ik toen ik de mail schreef al wel rekening mee hield, overigens. Ik heb zelfs min of meer letterlijk in die mail geschreven dat ik me kon voorstellen dat die mail verkeerd zou vallen of dat ik haar zelfs tegen me in het harnas zou jagen, maar ja, mijn mogelijkheden waren beperkt en het risico dat iets verkeerd opgepikt wordt is sowieso vele malen groter als je het per mail doet. Ze gunde me tenslotte de mond al niet meer.

Dat laat me onbevredigd achter. En dat wreekt zich dus ook op sommige momenten, zoals nu. Als gezegd kan er ook heus invloed zijn van het grauwe weer of het feit dat de 'knusse en romantische tijd van het jaar' er weer zit aan te komen die ik weer gezellig in m'n uppie mag gaan zien te vullen, of van het feit dat ik gestopt ben met roken wat rare dingen doet met de geluksstofjes in de hersenen of gewoon van het feit dat er op dit moment in z'n algemeenheid gewoon niet zoveel spannends gebeurt, maar feit is dat ik liever in de gelegenheid was geweest om het nog met haarzelf uit te zoeken. Het gevoel dat als ik over al deze zaken nog een eerlijk en open gesprek met haar zou kunnen hebben, dat ze het dan wel zou kunnen begrijpen en er misschien ook iets meer voor zou openstaan, draagt daaraan bij. Al ben ik wel van m'n wat naieve idee genezen dat de wereld misschien rechtvaardig zou kunnen zijn. Misschien wil ze er nog steeds wel niks van weten ondanks dat ze weet hoe de vork in de steel zit. Eerlijk is eerlijk, daar kan ik ook niks met zekerheid over zeggen.

Dan ten slotte nog dit, waar ik me ook niet erg beter door ben gaan voelen. Op een gegeven moment had ik dit jaar ook weer even wat contact met mijn tweede vriendinnetje, A. Mijn relatie met haar destijds was echt helemaal bedolven geweest onder mijn ldvd vanwege M.; het was gewoon allemaal te vroeg. Dat is toen niet makkelijk geweest voor haar (ja, en voor mij evenmin uiteraard). Maar goed, om een lang verhaal kort te maken hebben we een lange tijd geen contact gehad en dus in juli dit jaar weer eens afgesproken. Ik vond het leuk om weer met haar bij te praten en sowieso om haar weer te zien, alleen kwam niet alles misschien even goed uit de verf die avond om verschillende redenen. Ik heb haar mede daarom via de mail gevraagd of ze nog een keertje op herhaling wilde, maar dat gedeelte van mijn mailtje ging ze niet op in. Latere dingen die ik haar stuurde, kreeg ik ook geen antwoord op. Dat veroorzaakt dan bij mij toch een beetje het gevoel van: is het nou echt strikt noodzakelijk om mij te negeren? Wat is het in mij dat ervoor zorgt dat iemand die ik heel erg lief vind en die dat ook van mij vindt, op een later moment, zonder dat er echt nare dingen gebeurd zijn maar alleen dat dingen niet zo uitpakten als we misschien hadden gewild, besluit dat mij negeren de meest aangewezen weg is?

Nou ja. Voor de derde maal noem ik het weer, de tijd van het jaar en het niet roken en ik voeg daaraan ook nog mijn verkoudheidje toe. Maar hoe je het ook wendt of keert: het is weer eens een ouderwetse depri-dag tot dusver. Hopelijk wordt 't vanavond beter. Dat is tenslotte het fijne van het feit dat dit soort stemmingen als buien werken: ze komen, maar ze gaan gelukkig ook steeds wel weer.

En in dit stukje komt wederom niet echt uit de verf wat ik nu precies zeggen wilde.

afbeelding van Letje

@Unremedied

Ik vind je verhaal toch duidelijk, dit heeft niks te maken met intelect de ja of de nee, dit zijn gevoelens waar veel mee worstelen. Ik las je verhaal op het moment dat ik ook in een dip zat en ik begrijp je wel.
Het zal fijn zijn om weer een beetje gelijkmatig gevoelsleven te krijgen, ik wacht er met smart op.
Dat je gestopt bent met roken vind ik al helemaal knap, ik ben hierdoor nog meer gaan opsteken.
Dus goed van jou en beterschap....hatsjoe Knipoog
Letje

afbeelding van diep

@unremedied

Het lijkt me dat jij je dipjes moet bestrijden met wat leuke dingen. Een grappige film, een goed boek, een stevige wandeling, eet/drink wat je lekker vind, bel eens iemand op voor een goed gesprek
of doe net als ik en hang op een goed zichtbare plaats een grote smiley met d etekst keep on smiling (lijkt belachelijk maar er zijn momenten dat het echt helpt). Als mensen voelen/zien dat je goed in je vel zit zullen er genoeg kansen komen om iemand te leren kennen;
En ja die Sint en eindejaarsperiode daar houdt iedereen wel van om de warmte en daar vrezen velen wel voor omwille van dez romantiek of de eenzaamheid die errond hangt maar ook daar ben ik van overtuigd dat je er iets mooi van kan maken als je het zelf wilt.
Als je niet vooruit wilt dan ga je ook niet vooruit
Komop
diep

afbeelding van jaspera

Unremedied

Gestopt met roken?! Goed bezig! Je snapt dat ik dergelijke initiatieven alleen maar kan toejuichen Knipoog.
Laten we het inderdaad gooien op de omstandigheden. Het is ook gewoon graftakkenweer en it will be lonely this christmas (wederom), without you to hold.

Hopelijk is de bui inmiddels overgewaaid...

afbeelding van Jelle

Niet lullen maar poetsen

Gast, jij denkt echt veels te veel, zit veel te veel in je kop. Ga meer bewegen, ga meer doen. Ga wandelen, zie een boom en denk "hey wat leuk een boom" en meer niet.

Jelle

afbeelding van mrbean

Mr Bean @Unremedied magie in je leven

Hé Unremedied, we hebben al eerder over gehad, over het ontbreken van magie in je leven enzo, dat ik vind dat jij vaak te rationeel bent, althans, wat uit jouw schrijven blijkt. Verstandelijk snapt je het wel, maar wat zegt jouw hart? Jouw gevoel laat zich niet vangen in ratio, het is iets ongrijpbaars, waarom je nu in een dip zit, het is gewoon zo. Mensen proberen vaak alles te begrijpen, te vangen in ratio, in wetenschappelijke verklaringen, maar er is zoveel niet ontdekt, hoe onze gevoelens, onze ziel in elkaar zit. Wat nu geluk is, waarom we ons zo voelen. Nee, niet begrijpen met onze verstand, maar voelen, met ons hart. Het is gewoon zo, uiteindelijk hebben wij niet veel nodig om ons gelukkig te voelen, het is een innerlijke zaak. Ik denk dat je meer moet proberen een balans te vinden tussen ratio en gevoel, want daar zit de magie, laat je leiden door je intuïtie, durf dingen te ondernemen zonder eerst 10 keer rationeel overwogen te hebben. Kies je een auto uit op basis van de cijfers, of gewoon omdat die goed uitziet, goed voelt, na een proefrit? Mensen hebben een zesde zintuig, onbewust vangen we veel signalen op, durf erop te vertrouwen, ook al is het niet altijd juist. Laat je ratio meer los, durf weer jezelf te zijn, net als een kind, die onbevangen de wereld verkent. Wij volwassenen leren meer van kinderen dan we beseffen, die leven ook meer in het hier en nu, en kennen wel die magie.
Zo'n dipje kan altijd terugkomen, dat hoef je ook niet te verklaren, ook niet na 3,5 jaar. Je voelt je even kl*te, daarna kun je weer verder met je leven, vallen en weer opstaan.
Durf te dromen, onderneem nieuwe dingen, doe nieuwe inspiratie en indrukken op, kijk vooruit, pieker minder, leef meer.

Veel sterkte.

Mr Bean

afbeelding van ptm

When You're Smiling

Hey Unremedied,
Na vijf jaar ldvd ben ik het leven anders gaan zien.Ik kan nu weer van het leven genieten en zie de toekomst zonniger in,dan voorheen.
Zoals ik meestal hier doe,plaats ik nu ook een liedje om mijn gevoelens te uiten!Misschien heb je er wat aan:

grt ptm