Je blog is zo herkenbaar. Je blijft maar geven en geven, in de hoop dat ie 't op 'n dag snapt en waardeert en zegt: bedankt voor je geduld, ik hou ook van jou.
Maar het komt steeds maar niet. Wat je ook geeft, het lijkt nooit genoeg te zijn. Tot dat je op 'n dag niets meer te geven hebt. En je merkt dat je ook niets te verwachten hebt van je partner.. Ik voel met je mee. 'T is om gek van de te worden dat je zoveel van iemand houd maar dat 't (voor je gevoel) maar van 1 kant komt. Omdat je het zo graag wil twijfel je constant aan wat je hebt gedaan. Je haalt alles uit de kast.
Ook die antwoorden die je zoekt en niet krijgt van 'm. Zo frustrerend.

Sterkte

Hoi,
Iedereen die verdriet heeft liefdesverdriet zit met vragen, maar het woordje ''als'' is verbranden turf en daar heb je niets aan en je komt ook niet verder zo.

Ik blijf het ook tegen anderen zeggen, als je hem iets wilt vragen per sms, email, bellen, je zal geen reactie krijgen geen antwoorden van hem krijgen. Neem je rust, doe je eigen ding, ik weet dat je steun zoekt en graag antwoorden wilt hebben, het liefst de antwoorden die jij graag wilt horen, maar helaas die krijg je niet hoe hard het ook is voor je.

Het enige wat helpt is wandelen..ga de natuur in en ga lopen, lopen en lopen..

Blondie, je bent wie je bent, en niemand kan jou veranderen, zelfs niet een partner, je moet de schuld ook niet bij jezelf zoeken, een relatie heb je immers samen en niet alleen..

Sterkte
Kiki