@ Thomazz

Laat ik eerst mijn situatie kort vatten:
In oktober 2003 gingen Sofie (ex) en ik samenwonen. We hadden al 2 jaar een harmonieuze relatie waar onze vrienden jaloers op waren.
ca. 14 januari 2007: Sofie zei huilend dat ze echt teveel dingen in onze relatie miste.
ca. 28 januari 2007: Sofie ging, na overleg met mij een tijd bij familie en vrienden slapen, zodat we op een afstand naar onze relatie konden kijken. Dit was omdat ik het zelf zat was, dat ze het ene moment aan me zat, en het andere moment enorm twijfelde over ons.
13 februari 07: Een avond waarop wij eigenlijk samen zouden gaan collecteren, maar wat niet doorging omdat zei het eigenlijk uit wilde maken. Technisch gezien had niemand het uitgemaakt, maar ik maakte het haar makkelijker door te zeggen "Nou, dan heeft het voor mij ook geen zin meer om er nog energie in te steken." Terugkijkend ben ik er blij om en er trots op dat ik dat had gezegd, want dat was het beste wat ik voor haar kon doen - ik beschouw mezelf nog steeds te gevaarlijk en te afhankelijk voor een relatie.

Daarna volgde een periode met korte, zakelijke emails over haar verhuizing. En steeds meer verlangde ik om van haar te weten hoe ze nu over de breuk dacht. Ze gaf haar mening maar niet, en op een gegeven moment heb ik een heel bot, gemeen en drammerige email naar haar gestuurd. Daarop reageerde ze door o.a. te zeggen dat ik het haar niet kwalijk kan nemen dat ze niet meer van me hield. Dit was ca. 4 maanden nadat het uit was, en de eerste keer dat ze zei dat ze niet van me hield. Lullig, maar wel duidelijk - beter te laat dan nooit.

Eigenlijk hebben we sinds juni 2007 slechts heel sporadisch emailcontact gehad over zakelijke dingen. Ik heb haar een kerstkaart gestuurd met de allerbeste oprechte wensen en heb een paiq.nl uitnodiging gestuurd naar haar alleenstaande moeder. Het zou kunnen dat dat ertoe heeft bijgedragen dat zij op zoek ging naar een vriend (via internet, had ik begrepen).

2007 was voor mij een hel, maar zeker ook een overgangsritueel waarin ik steeds meer over mezelf, en mijn relatie tot anderen leerde. Sofie was mijn allereerste serieuze relatie - daarvoor was mijn record een week relatie!

Ik ben blij voor haar en gun het haar. Ze is een hoogopgeleide vrouw met ambities, dus ik weet dat zij moet opschieten om een goeie kerel aan de haak te slaan! Dadelijk is ze de 30 gepasseerd en wordt dat veel moeilijker. Op een bepaalde manier houd ik van haar, heel erg zelfs, maar ik ben ook dames tegengekomen waarvan ik weet dat ze beter bij me passen dan Sofie. Daarbij heb ik ook steeds meer een houding tegenover vrouwen van "Waarom zou ik trouw moeten zijn aan jou? Laat eerst maar eens zien wat je waard bent."

Zoals je jullie relatie beschrijft, snap ik het niet dat jouw ex zo plotseling het had uitgemaakt. Waarom deed ze dat? 4 jaar en 2 maanden is wel lang. Volgens mij moet het wel op een gegeven moment verstikkend zijn als je steeds op elkaars nek zit. Er is ook een wereld buiten jullie, en jullie zijn allebei individuen. Je kunt niet door het leven gaan als een twee-eenheid. Dat soort stelletjes bestaat niet, naar mijn weten.

Dat gemis, ook na 21 dagen, snap ik heel erg goed. Die gevoelens had ik ook. Wel wist ik van mezelf dat mijn liefde voor haar egoistisch was; ik had haar liefde nodig om me sterk te kunnen voelen, terwijl ik haar niet goed steun kon bieden.

Weet je niet of je de wil hebt om uit het dal te klimmen? Stel jezelf gewoon die vraag: wil je het - en geef eerlijk antwoord tegen jezelf. Wil je uit dat dal? Je hoeft ook niet alles in je eentje te doen, als je er niet uitkomt kun je natuurlijk ook bij lotgenoten aankloppen, zoals hier! Ik probeerde zo eerlijk mogelijk tegen mezelf te zijn, heel 2007. Kijk ook bij Jack's post "Survivalgids voor..." : bijna al die dingen heb ik toegepast. Een ding wist ik heel goed: ik kan niet met een ander leven als ik niet met mezelf kan leven. Ik nodig je ook uit om mijn blogs te lezen, het zijn er maar een paar.

Je zult het nu moeilijk geloven, maar ALLES wordt beter, joh!

Cheers, Jelle.