Even een paar gedachten:

Het is een beetje lastig om een stijgende lijn in al mijn blogjes te zien. De eerste maanden was ik nog moedig, nu voelt het alsof mijn kracht een beetje wegebt. De laatste paar maanden zijn zeker echt minder geweest. Het is overwinteren.

Eind maart maakte mijn ex het uit, maar we hielden (telkens op mijn initiatief) contact. We praatten een beetje. Tot aan de zomer had ik hoop dat er nog iets voor ons in zat... wat dat 'iets' dan ook mocht zijn.

In de herfst begon ik te beseffen dat ik echt niet meer bijzonder voor hem was. Als hij lief deed, als hij me aandacht gaf, dan was dat uit medelijden met mij. Ik besefte dat hij zich bij mij anders blijft voordoen dan hij eigenlijk is. Dat hij bang voor me is zelfs, dat hij zich misschien voor me schaamt: ik ben die huilerige ex. De eerste maanden had ik het zo druk met overleven (zowel geestelijk als materieel) dat ik dat besef wellicht bewust op afstand hield.

Maar nu heb ik weer werk, onderdak en een duidelijk weekritme. En dan?

Ik werd weer boos, verdrietig, wanhopig... Dit is het dan, Akemi. Hier moet je het mee doen. Ik vind het moeilijk om mijn ex niet te haten nu, terwijl ik eerst nog zo vergevingsgezind was... Waarom kun je niet je ware gezicht laten zien, ook niet nu het al lang en breed uit is?

Ik ga verder. Maar ik weet nu niet precies wat ik wil in mijn leven. Wil ik veel vrienden, een druk sociaal leven? Ik ben altijd stil en wat afstandelijk geweest, mijn vriend was meer dan genoeg leven in de brouwerij. Er zijn misschien vier of vijf mensen die ik ieder eens in de paar weken zie. Eén of twee waar ik wat meer persoonlijke dingen mee kan bespreken. That's it. Ik ben verder heel erg close met mijn ouders, en vraag me af of dat wel goed voor me is. Ik zou het graag eens proberen, meer en nieuwe mensen om me heen. Weet alleen (nog) niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken zonder dat het krampachtig wordt. Om te beginnen bestaande vrienden en kennissen wat vaker bellen?

Nog zoiets: moet ik J vertellen dat ik verliefd op hem ben? Ik wil heel graag duidelijkheid over onze band: vriendschap of meer? Het zou sierlijker zijn als ik gewoon zou afwachten, maar het begint erop te lijken dat ik maar beter het heft in eigen handen kan nemen: the suspense is killing me! Naast mijn ex houdt deze kwestie me ook tegen om verder te gaan met mijn leven, merk ik. Ik zit misschien totaal onnodig op iemand te wachten.