Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Partner met leeftijsverschil en kinderen
Ruim 2.5 jaar geleden leerden wij elkaar voor het eerst kennen. Meteen was ik verliefd. Hij was nog met zn ex en ondanks dat ik nooit had verwacht dat het me zou gebeuren, gebeurde het; we kregen iets. We waren dolverliefd. We waren ons bewust van de mogelijke consequenties (dachten we), maar konden het niet stoppen. Hij is nu 40 en ik 26.
Uiteindelijk is hij weg gegaan bij zijn ex. Dit was een hele moeilijke periode, voordal omdat hij twee kinderen met haar had; een jongetje van 3 en een meisje van 6. Het was heel moeilijk en ik heb hem gesteund waar ik kon. Het heeft uiteindelijk nog meer dan een half jaar geduurd voor hij de stap kon zetten.
Eindelijk konden we daarna samen zijn. Iets opbouwen samen. We genoten met volle teugen. Ik werd ondertussen overvallen door een groot schuldgevoel; zijn ex is van zijn leeftijd en het voelde alsof ik er 'met haar man van doorging'. Ondanks dat ik weet dat ik ik dit zelf ook nooit had gewild (ook voor mezelf niet), blijft het schuldgevoel knagen. Ook naar zijn kinderen. Zo goed en kwaad als het gaat vecht ik er tegen.
Wat ik ook moeilijk vind is dat zijn omgeving me meteen als tweede moeder voor zijn kinderen aan het zien is. Ik zie dat zelf totaal niet zo; zal altijd lief voor ze zijn, maar ik ben 26 en echt nog niet aan kinderen toe. Vooral de jongte moet ook nog erg aan mij wennen en reageert niet altijd even goed. Echter, ik voel echter wel veel druk als ik bij anderen ben omdat ik het idee heb dat ik moet voldoen aan een bepaald verwachtingspatroon.
Het wordt voor mij steeds duidelijker dat ik op dit moment niet toe ben aan om dit deel van zijn leven met hem te delen. Hij geeft aan dat hij hierin geen verwachtingen heeft, dat hij geen traditioneel gezin wil en die rol ook niet voor mij ziet, maar toch blijf ik me onder druk voelen staan.
In sommige situaties gaan al die verschillende gevoelens door elkaar lopen; schuldgevoel naar zijn ex, zijn kinderen, soms naar hem (omdat alles zo moeilijk is nu en zo makkelijk voorheen), de druk vanuit familie en vrienden, het enorme ongemakkelijke gevoel dat ik soms heb als ik bij zijn kinderen ben.
Die situaties hakken er enorm in. Het zorgt voor grote twijfels bij mij of ik door moet gaan met deze relatie. De onrust die ik inmiddels continu voel maakt dat ik gek word. En daar gaat de molen; ik word dan overvallen door angst dat dit niet werkt en de breuk met zijn ex 'voor niets is geweest'. Door het gevoel van falen om niet in zijn leven te passen. Door de angst hem zoveel verdriet te doen. Door de angst dat als ik doorga dit continu een strijd voor mij blijft, met iedere keer weer een nieuw dieptepunt. Maar ook door de enorme angst om dan bij hem weg te zijn. Ik kan oprecht zeggen dat ik me geen betere partner kan wensen; ik heb enorm veel bewondering voor hem en wil dan ook heel graag dat dit werkt. Ik heb geen moeite met het leeftijdsverschil op zich, maar meer het is meer de geschiedenis en de kinderen die het voor mij ingewikkeld maken.
En inmiddels pieker ik me dus suf: moet ik hiermee stoppen of juist hiervoor vechten? Blijft dit altijd een strijd of wordt dit op een gegeven moment makkelijker? Als ik eenmaal aan het piekeren ben dan komt ook de vraag voorbij hoe het leeftijdsverschil zal zijn als hij 65+ is. Dan ben ik pas 51 en sta ik waarschijnlijk nog volop in het leven, terwijl hij richting pensioen gaat. En aangezien de kinderen op een gegeven moment ook van de geschiedenis tussen ons zullen weten verwacht ik ook niet dat dat in de toekomst makkelijk gaat worden.
Desalniettemin is het de man van mijn dromen en denk ik dat we het heel fijn zouden kunnen hebben als ik al deze dingen zou kunnen loslaten. Feit is echter dat ik dat niet kan en dat ik continu tegen een nieuwe muur oploop. Ik ben extreem gevoelig en bij mij komt alles tien keer harder binnen. Ik kan dan ook extreem verdrietig zijn in bepaalde situaties.
Is er iemand die me advies kan geven over wat te doen? Zijn dit genoeg signalen om te stoppen met de relatie of moet ik hiervoor blijven vechten? Jullie advies is meer dan welkom..
- Magic_'s blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hey Magic
Het moeilijke in deze situaties is dat er altijd drie verhaaltjes door elkaar lopen, he. Jouw verhaaltje, zijn verhaaltje, en dat ook nog het verhaaltje van het gezin waar hij deel van uit maak(te). Probeer dat maar eens uit elkaar te pellen.....
Ik denk dat je heel duidelijk moet krijgen wat de verantwoordelijkheden en belangen van de verschillende personen zijn. Klinkt heel weinig romantisch, maar lijkt me wel heel belangrijk!
En de belangrijkste vraag, en tevens het grootste knelpunt is: wie was er verantwoordelijk voor de relatie die hij had, met de moeder van zijn kinderen? En het antwoord daarop is overduidelijk: dat ben JIJ niet. Dat is hij, dat is zijn ex. Hij is bij zijn ex weggegaan, dat heb jij niet gedaan. Dat punt moet volgens mij overduidelijk boven tafel blijven. HIJ heeft die stap gezet, hij had een relatie, jij had geen relatie met zijn vrouw, jij hebt aan zijn ex geen beloften gedaan. Het is 100% zijn verantwoordelijkheid. 100%.
OK........ dat maakt een puntje duidelijk. Een niet onbelangrijk puntje, denk ik.
Maar daarna blijven er nog wat andere puntjes over. Jullie zitten niet in dezelfde fase van het leven. Hij heeft al een min of meer volledig gezin, hij heeft behoorlijk wat meer ervaring, terwijl jij jong bent, en vrijer in je leven staat. Misschien iets onervarener, maar minder gebonden, en met nog meer toekomst voor je. Daar zitten ook wat probleempjes. Wat zoekt hij bij jou? Waarom loopt hij met jou mee? Wat zoek jij bij hem? Waarom loop jij met hem mee? Omdat jullie van elkaar houden, logisch, maar wat bieden jullie elkaar? Ook die vraagjes moet je je af en toe stellen, denk ik, in dit soort situaties.
En dan het leeftijdsverschil sec. Als jij 51 bent, is hij al 65. Maar je bent nu nog niet 51, en hij is nog geen 65. Dus wat is daar de big deal? Of zitten daar andere verborgen problemen achter?
Ik denk dat je heel goed moet gaan overwegen wat jij met deze man wil. Hoe jij je leven met deze man voor je ziet. En zie je daar toekomst mee, een toekomst waar jij gelukkig in bent, die voor jou wenselijk is, dan kan je doorgaan. Volgende stapje. Maar zie je die toekomst eigenlijk niet, en zitten er zo langzamerhand te veel haken en ogen aan, ga dan terug naar je eigen leven, en ga je eigen leven inrichten. Dan heeft het geen zin door te gaan met een man die in een volledig andere fase van zijn leven zit.
Wat zien jullie werkelijk in elkaar? Wat zie jij werkelijk in hem? Waar zit voor jou de meerwaarde van deze relatie? En is die meerwaarde voldoende om de relatie voort te zetten? Ga meer terug naar jezelf, waar zitten jouw dromen?
Heel veel sterkte!!!!!!!!!!
Waterman
Re:
Je bent een volwassen vrouw van 26 dus ik zal geen kleutertaal bezigen zoals onze notoire vreemdganger.
Ten eerste vind ik dat jullie twee dit soort dingen moeten bespreken, het is de man van je dromen tenslotte.
Maak het gewoon bespreekbaar zoals alle geliefden dat doen, je ziet nu allemaal beren op de weg. En laat je niet leiden door je omgeving, richt je op hem en overleg.
Sterkte!
Re:
Notoire vreemdganger?
Ben jij dr bij geweest dan?
Re:
Voor jou een vraag, voor mij een weet.......
Hey Magic
Sterkte!
Ik geloof dat ik dat nog vergeten was te zeggen
Waterman
Bedankt voor je reactie
Bedankt voor je reactie Waterman. Dat waardeer ik enorm.
Heb inderdaad over deze zaken meerdere malen met mijn partner gepraat maar we weten eigenlijk niet wat we met de situatie moeten. Mijn partner laat de beslissing bij mij en probeert me alle vrijheid te geven.
Ik weet dat je helemaal gelijk hebt en dat al deze verschillende punten door elkaar lopen. Ik weet dat hij de verantwoordelijkheid naar zijn ex en kinderen had. Ik weet ook dat ik hem van te voren gewaarschuwd heb wat de consequenties zouden kunnen zijn. Maar persoonlijk vind ik dat ik ook een verantwoordelijkheid had. Immers, aan een man met een gezin kom je niet. Liefde maakt letterlijk blind. Ik wist dat het schuldgevoel nog om de hoek zou komen en dat is er nu ook. Het is ingewikkeld want inmiddels veroordeel ik mezelf continu en loop ik daar tegenaan.
Ik vind het bijv. nog steeds lastig om met zijn vrienden/ familie af te spreken, omdat ik voor mijn gevoel nog steeds de homewrecker ben. Ik probeer alles stapje voor stapje te doen en me iedere keer er niet zoveel van aan te trekken maar er blijven momenten dat ik het zo moeilijk vind.
Daarnaast vind ik het ook lastig om te merken dat wanneer hij met zijn kinderen is, het is alsof ik niet besta. Hij is (denk ik uit schuldgevoel) continue met hen bezig, in ervaar dat als heel extreem en - als het mijn kinderen zouden zijn - zou ik ze proberen te leren om zichzelf wat meer te vermaken. Het resultaat is dat ze enorm aan hem hangen en als we dus ergens zijn met de kinderen - hij voor mijn gevoel geen moment aanwezig is. Op het moment dat ik met al mijn gevoelens bij familie op de bank zit en hij is totaal afwezig, vind ik dat heel moeilijk. Ondanks dat hij weet dat ik het moeilijk vind is hij continue de kids aan het entertainen en laat mij zitten.. Maar... ik heb geen kinderen.. misschien is het wel heel normaal en moet ik weten wat mijn plaats is.. Ik heb die ervaring niet en blijf het lastig vinden of ik hier wat van mag zeggen of dat dit er dus bijhoort..
Wat betreft de toegevoegde waarden voor ons waarom we in deze relatie zitten: voor mij is hij m'n spiegel. Hij is qua persoonlijkheid precies hetzelfde als ik (enorm een gevoelsmens), maar is wel wat rustiger als ik. Bij mij zit er nog zoveel onrust: hij heeft zijn rust gevonden. Mijn focus ligt op carriere, maar ik vind het juist wel fijn dat zijn focus daar niet op ligt. Ik kan met hem over alles praten, op niveau. Omdat we zo hetzelfde zijn kunnen we ons goed in elkaar inleven. En andersom denk ik dat ik hem een veel intenser en diepgaander leven biedt; zijn ex had ik verhouding een veel minder kleurrijk leven en ik denk dat dat hem in mij aantrekt. We passen gewoon heel goed bij elkaar.
Mijn dromen liggen bij het verder ontdekken van mijn weg in deze wereld; reizen, mijn eigen beslissingen nemen, stapje voor stapje de dingen doen die goed voelen. Nu zijn er een aantal dingen al besloten: woonplaats, we kunnen niet langer dan 2 weken reizen, het feit dat we altijd rekening moeten houden met zijn kinderen. Mijn toekomst is ineens besloten. Maar ik krijg van hem veel vrijheid om daarbinnen zelf invulling te geven. Zo ga ik later dit jaar een maand of 3-4 reizen en laat hij mij qua carriere (en dus ook de stad waar ik ga werken) echt compleet vrij. Het is dus niet zo dat ik vanaf nu compleet niets meer kan. En ik denk ok wel dat het voor mij ergens goed is om wat meer een basis te hebben (dat heb ik tot nu toe nooit gehad).
Als ik dit door ga zetten, zal ik keihard moeten werken om al die gevoelens die door elkaar lopen een beetje onder controle te krijgen. We zeggen wel eens dat we elkaar met de meest moeilijke zijden elkaar confronteren: hij moest de beslissing nemen om weg te gaan bij zijn kinderen, ik moet de mening van anderen naast me neer kunnen leggen en alle gevoelens die in me omgaan wat meer relativeren. Dat is een enorme uitdaging voor me.
En daarom blijft de twijfel.. het knaagt aan me.. het is moeilijk om te bepalen of dat al deze gevoelens signalen zijn om het uit te maken.. of juist om nog harder te vechten..
Nogmaals dank voor je reactie Waterman. Ik waardeer het enorm!
Ha Magic, goedemorgen ;-)
Maar persoonlijk vind ik dat ik ook een verantwoordelijkheid had. Immers, aan een man met een gezin kom je niet. Liefde maakt letterlijk blind. Ik wist dat het schuldgevoel nog om de hoek zou komen en dat is er nu ook. Het is ingewikkeld want inmiddels veroordeel ik mezelf continu en loop ik daar tegenaan.
Ik vind het bijv. nog steeds lastig om met zijn vrienden/ familie af te spreken, omdat ik voor mijn gevoel nog steeds de homewrecker ben. Ik probeer alles stapje voor stapje te doen en me iedere keer er niet zoveel van aan te trekken maar er blijven momenten dat ik het zo moeilijk vind.
Juist hierom, juist hierom is het enorm belangrijk om verantwoordelijkheden scherp te houden. JIJ hebt niet je ex achtergelaten. Dat heeft HIJ gedaan. HIJ zal daarmee in het reine moeten komen. Juist dat stuk is zijn leven. Juist dat stuk moet je bij hem laten. Dat KAN jij niet voor hem oplossen, en dat hoef jij ook niet voor hem op te lossen.
En schuldgevoel........ Pffffffffttttttttttt, dat is meestal een heel slechte raadgever.
Let wel, het gaat hier niet over een oordeel over hem, maar over een traject van acceptatie en het een plek geven. Dat stuk kan hij niet op jouw bordje leggen, dat stuk kan jij niet op jouw bordje nemen. Het is niet voor niks het centrale issue in heel veel relaties, omdat het zo verdomde ingewikkeld is. En alles wat te mnaken heeft met zijn relatie met zijn ex, en zijn kinderen, hangt daar achteraan. Zorg dus dat je een heel stevig standpunt daar in krijgt, zorg dat jij absoluut niet met schuldgevoelens je in dat soort relaties moet mengen. ZIJN pakkie an. Belangrijk, zeer belangrijk, maar buiten jouw control.
Het stuk wat je schrijft over spiegelen, en dat hij precies zo is als jij, maar dan rustiger, dat kan ik wel snappen. De vertrouwdheid en rust die er bij meer volwassen mensen aanwezig kan zijn, dat is soms heel fijn. Maar ook heel beklemmend, soms. Ze hebben alles al gezien, ze hebben al hun ambities allang ingeruild voor gewoonten. Soms. Zijn dromen zouden wel eens wat meer ingeruild kunnen zijn voor pragmatischer stories. Dat zijn de keerzijden, he, van die meer ervaren personen. Zijn onvoorwaardelijk geloof in de emotionele liefde zou ook wel eens wat minder kunnen zijn dan dat dat bij jou het geval is. Hij heeft er immers al een relatie opzitten. Dat is allemaal niet erg. Maar geeft wel een beetje onbalans. Geeft hem een andere positie dan jij. En ook dat is niet erg. Maar je word het je langzamerhand wel bewust. En dat gaat knagen.......
Probeer heel veel tijd te vinden voor jezelf. Ga heel goed bij jezelf na wat jij wilt, wat jouw dromen zijn, of jij een gezin wilt, hoe jij dat allemaal voor je ziet. En of deze man daar een aanvulling voor is, een invulling, of eigenlijk een sta-in-de-weg. Ik weet dat niet, ik kan die afweging niet voor je maken. Maar ik kan je wel steunen in de vragen die je zelf al aan het stellen bent.
Neem heel veel tijd hiervoor, dit is een heel moeilijk proces. Omdat het mensen betreft waar je van houdt. En dromen betreft die van jou zijn. Omdat het jezelf betreft. Mensen waarvan je houdt.
Sterkte!!!! Neem tijd!!!!! Zoek rust, zodat je je eigen gedachten kunt horen.......
Waterman
Hoi Magic
Je zou eens moeten kijken of het boek: De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets of dat herkenbare teksten heeft. Ik weet het niet, jou situatie lijkt heel anders, maar misschien zit er wel bruikbare stukjes tussen.
Waterman
Hoi Magic
We zeggen wel eens dat we elkaar met de meest moeilijke zijden elkaar confronteren: hij moest de beslissing nemen om weg te gaan bij zijn kinderen, ik moet de mening van anderen naast me neer kunnen leggen en alle gevoelens die in me omgaan wat meer relativeren.
Hoi Magic.........
eerlijk gezegd vind ik dat niet helemaal eerlijk wat jullie daar zeggen. Hij GING weg bij zijn kinderen, ZIJN beslissing. JIJ moet de mening van anderen naast je neerleggen en je gevoelens relativeren. Maar waarom moet jij dat dan?
Dat bedoel ik met ieder zijn eigen verantwoordelijkheid hierin.
Nou ja, moeilijk, hoor!!!!!!!!!!!!!!
Heel veel sterkte! Of had ik dat al gezegd?
Waterman
Nogmaals dank voor je reactie
Nogmaals dank voor je reactie Waterman.
We hebben inmiddels een goed gesprek met elkaar gehad. Zelf besproken hoe we de toekomst samen zien. Los van alle verwachtingen. Heb me enorm onzeker gevoeld omdat ik het gevoel had dat ik een bepaalde kant op moest bewegen (namelijk meer naar het gezinsleven), maar het is duidelijk dat dat niet hoeft. Ik zal heel erg mijn best moeten doen om dichtbij mezelf te blijven en de afspraken die we hebben gemaakt. En zich niets aan te trekken van zijn omgeving.
Het gaan tenslotte om ons.. Het zal nog wel even duren voordat dat erin zit.. maar er is wel weer meer ruimte in mn hoofd om dingen helder te zien. Nogmaals dank voor je reacties en ik ga het boeken zeker lezen!
Groeten,
Magic
Hoi Magic
Nogmaals dank voor je reacties
Graag gedaan, hoor........
Weet je, de truc van overeind blijven staan? Heel zorgvuldig blijven nadenken, heel zorgvuldig blijven kijken, heel zorgvuldig blijven luisteren naar jezelf. En een beetje vertrouwen in jezelf. Doe je dat, dan kan er niks fout gaan
Groetjes
Waterman
Re:
Als ik dit zo lees ben je nog niet geschikt voor deze situatie, teveel twijfel, onzekerheid en onopgeloste zaken uit je verleden.
Het is niet het leeftijdsverschil maar het verschil in levensfase die je parten speelt. Een verschil dat je nooit gaat overbruggen.
Stoppen dus, vandaag nog.
zijn kinderen
Hoi Magic_
Wat ik nog met hem zou bespreken is het feit dat hij zo weinig of geen aandacht aan jou besteedt als hij in het bijzijn van zijn kinderen is. Hij is zich daar misschien niet zo van bewust. Hij zou wat dat aangaat zich zorgzamer naar jou kunnen gaan gedragen. Jij hebt dat nodig. En begrijpelijk : ik heb zoiets zelf ervaren en bij een vriendin. Wil hij de relatie, dan hoort erbij jou dan juist ook voldoende aandacht te geven.
Verder bedenk ik ineens, mede naar aanleiding van de reactie van mrpither dat je de confrontatie met kinderen en zijn familie zou kunnen beperken : dat je daar nog niet aan toe bent, en hij daar dus ook niet goed mee om gaat. Dus het contact meer 1 op 1 houden voorlopig. Meer basis opbouwen, de problemen rustig bespreken.
Hoi Krullie, Dank voor je
Hoi Krullie,
Dank voor je reactie. Ik heb dit inderdaad met hem besproken en hij was zich daar inderdaad niet zo van bewust. Hij heeft aangegeven hier nu meer rekening mee te houden en ook toegegeven dat hij wellicht soms wat te extreem is tav zijn kinderen.
Ook hebben we afgesproken het voorlopig erg rustig aan te doen. Ik zal proberen sterk te zijn en mijn eigen weg te volgen. Zolang de kinderen een vader hebben die er voor ze is (en dat is hij, hij heeft ze in co-ouderschap en is altijd vol aandacht), hoef ik daar nog niet perse middenin te zitten. Het is wel lastig want ik voel de druk uit zijn omgeving om aan verwachtingen te voldoen, maar zal proberen onze eigen weg daarin te volgen.
Nogmaals dank voor je reactie!
# Vreemdgaan
*sorry, Ff off-topic*
Notoire vreemdganger?
Het zijn wat suggestief overkomende opmerkingen die mrpither terugkerend uitspreekt over je vriend .
Ik erken dat ik zelf ook iedere keer met een opgetrokken wenkbrauw dit soort opmerkingen aanschouw en denk; pither, pither, pither wat schrijf je daar nou.
Aan de andere kant, zonder je vriend in diskrediet te willen brengen, kennen wij inmiddels mrpither denk ik goed genoeg om te weten dat hij niet zonder gegronde reden meerdere keren zo een opmerking in het openbaar zal maken.
Ben jij dr bij geweest dan?
Naast het in 'the flesh' vreemdgaan zijn er legio andere vormen van vreemdgaan, hoor.
Waaronder 'geestelijk' of 'emotioneel' vreemdgaan.......
Wat eerst heel onschuldig begint, begint met het gevoel een klik met een ander dan je partner te hebben, leuk en gezellig samen te kunnen praten, elkaar steeds meer opzoeken, over dingen kunnen praten waar je niet (meer) met je partner over kan praten, persoonlijke gevoelens gaan delen die je niet met je partner deelt. Het gevoel hebben dat je 'gehoord' en 'gezien' als mens op een manier die je binnen je huidige relatie mist of bent kwijtgeraakt.
Gebeurd heel veel. Zelfs zonder dat de mensen die het doen het zelf het van zichzelf willen zien of benoemen als zijnde 'vreemdgaan'.
Een invulling van mijn kant, misschien bedoeld mrpither dat wel......
Want als je het vanuit die optiek bekijkt, klinkt wat suggestief, dan zou je kunnen stellen dat hij er dagelijks bij is.. En jij ook.
*Back on topic*
ik maak me niet zo druk om de
ik maak me niet zo druk om de mogelijkheid dat het vreemdgaan een 'notoir' karakter zou hebben.. Indien ik daar maar enigszins aan had getwijfeld was ik hier nooit ingestapt. Heb die vraag ook van mijn omgeving gekregen maar heb gelukkig geen enkele reden om me zorgen te maken. En nee.. ik ben niet naïef of goedgelovig.. Verre van zullen we maar zeggen..
Edit
*edit*