Gisteravond naar een bruiloft geweest, zag er wel een beetje tegenop.
Toen opende het bruidspaar de dans, en toen ging het ineens mis, begon me steeds verdrietiger te voelen en moest huilen, heb mezelf maar even opgesloten in de wc want de mensen die daar zijn begrijpen mijn verdriet en eenzaamheid niet, of willen het niet weten, bang voor hun eigen confrontatie.
Het gemis van iemand zo dicht naast je, iemand die voor je kiest, die je de moeite waard vind, het verlangen naar liefde in je leven, deden me even zo'n pijn.

Ja en dat doet me dan weer terug voeren naar de eenzaamheid en het in de steek gelaten voelen die ik als kind zo gevoeld heb, en waarmee ik nu hard aan het werk ben.
En zo nu en dan merk ik dat er zoveel pijn daar zit en als kind ging ik maar door om voor een ander er te zijn, en vooral niet stil te staan bij mezelf.
Ja en dat patroon heeft zich weer doorgezet in mijn relatie met mijn ex, eigenlijk had hij ook geen belangstelling en aandacht voor mij.
En als mens blijk je altijd weer die oude patronen te schieten,waar je mee hebt leren omgaan als kind, en die zo vertrouwd, maar zo ondermijnend zijn.
Mag blij zijn dat ik die patronen een beetje ga herkennen zodat ik er verandering in kan aanbrengen.
Maar moeilijk en pijnlijk is het zeker, soms lijkt mijn hart kapot te gaan aan deze pijn, maar ik kom er door dat is zeker.
Moest het even kwijt.
Bedankt, Principessa