Er zijn momenteel 0 gebruikers en 5 gasten online.
pff
Wie mijn blogs leest, weet dat ik vorig jaar gescheiden ben, veel emotie, pijn en verdriet heb gehad omdat hij mij van de èèn op andere dag alleen liet met twee kinderen. Een heel jaar lang heb ik niets van hem gehoord, tot hij een maand of vier geleden weer opdook in mijn leven en sinds 2 maanden is er tussen ons wekelijks contact.
Niemand weet er iets van, we hebben veel contact, zien elkaar regelmatig en het is heerlijk. Heerlijk om weer met hem te zijn. Hij vind het ook fijn, maar het is steeds nog aftasten. Waar gaan we heen, blijven we elkaar zien, hoe nu verder... voor ons beiden. Hij gaat er verder redelijk gemakkelijk mee om, kan hij ook, hij woont bij zijn ouders en heeft totaal geen zorgen. Voor mij ( misschien is dat iets voor vrouwen) ligt het anders, ik ben er steeds mee bezig. Het beheerst behoorlijk mijn leven als alleen staande moeder met twee pubers. Het is heerlijk met hem en verder heb ik mijn leven wel goed voor elkaar, maar dat stiekume gedoe vind ik vreselijk. Natuurlijk begrijp ik het wel, en ik wil het zelf voorlopig ook zo, want kan op dit moment nog niet bekijken hoe we verder gaan en ik wil geen mensen en zeker mijn kinderen niet kwetsen als het op niks uitdraaid... Maar ow, waarom heb ik toch steeds het gevoel dat ik een relatie heb met een getrouwde kerel. Telkens als we weer naar huis gaan, voelt het rot ( alsof hij naar zijn vrouw gaat).... en het is onzin, want we zijn allebei single, maar toch..!
Zijn er mensen die dit ook hebben en me een tip kunnen geven, hoe ik hier wat "luchtiger"mee om zou kunnen gaan...
Misschien ben ik ook wel ontzettend dom bezig... ik weet het even niet.
- Lima's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hmm... wel een lastige
Hmm... wel een lastige situatie! Het zou goed kunnen aflopen... maar ook kunnen eindigen in een fiasco... en dat komt dan des te harder aan. Maar jullie hebben veel om voor te vechten... kinderen bijvoorbeeld. Ga voor jezelf goed na of je nog gevoelens voor hem hebt... het klinkt alsof je dat absoluut hebt, geldt dat ook voor hem? Overtuig jezelf of het geen gemakzucht is, of slechts een hunkering naar wat fysieke aandacht... want dat is een absolute valkuil! Maar Lima, deze situatie is niet 'luchtig' en zo hoef je het ook helemaal niet te zien! Ik hoop dat je ex niet van je verlangt dat je het 'luchtig' ziet, want dat klinkt een beetje fout... alsof hij je gebruikt en valse hoop geeft.
Maar voelt het allemaal goed, dan zou ik niet samen in deze stiekemigheid blijven doormodderen of het nog wat kan worden of niet... Pak het serieus aan, met relatietherapie. Moeten jullie allebei natuurlijk wel gemotiveerd zijn... En ik denk dat die relatietherapeut wel aangeeft hoe jullie je moeten opstellen... in de zin van familie bij jullie goede voornemens te betrekken... want zo stiekem voelt natuurlijk niet goed! Alsof je je kinderen belazert met hun vader... terwijl je het natuurlijk goed bedoelt, je wilt ze behoeden voor nog meer teleurstellingen.
Lima
Hallo, het enige wat ik wil meegeven is dat kinderen niet gek zijn en een heleboel veilloos doorhebben, ook al denken wij volwassenen van niet. Twee voorbeelden. Het laatste half jaar van mijn relatie heb ik niets doorgehad, dat er een eventuele breuk zou komen, er was wel spanning, maar voor mijn idee niet ernstig. Onze kinderen hebben het beter aangevoeld, zij zijn redelijk tevreden met de scheiding van hun ouders, omdat wij als ouders naar de kinderen toe veranderd zijn, leuker, aardiger, gezelliger.
Mijn ex heeft een vriend, waar wij (ik en de kinderen) tot 3 weken nog niet van wisten, de kinderen hebben mama tijdens de vakantie geconfronteerd met het feit of zij een vriend had.
Ik hoop voor jou dat het allemaal loopt zoals JIJ wil, vooral om het feit dat het erom gaat wat JIJ wil.
Ik kan natuurlijk alleen maar
Ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf praten.. maar WAAROM is hij zo lang uit beeld geweest?? Ik neem aan dat je daar op zn minst een verklaring voor kan vragen (klinkt heel onnozel, verklaring is te ligt, maar weet geen ander word) Zo doe je dat dus niet, en ook nog met twee kinderen!!
Hij 'woont nog bij zijn ouders' Hoe oud is hij?? Waarom niet op zichzelf?? Hij is toch vader??
Ik ben zelf erg zelfstandig, dus het kan aan mij liggen, maar bij het lezen van jou verhaal krijg ik alleen maar heel veel vragen.
Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat je wil dat het goedkomt, maar er zijn zo veel punten die niet duidelijk zijn. Ik zou eerst echt bij mezelf te raden gaan wat je ECHT voelt.. dan een goed gesprek, en duidelijkheid! Wacht daar niet te lang mee, anders gaat het je opnieuw heel veel pijn doen.
Heel veel sterkte!!
Gisteravond
Gisteravond heb ik hem weer gezien, het was weer fijn, maar het hele weekend heb ik lopen nadenken over waar ik nu eigenlijk mee bezig ben. Van jullie had ik een aantal reacties en die hebben mij aan het denken gezet. Ook had ik nog gebeld met een lieve vriendin en haar heb ik het hele verhaal verteld.... Ze vind het knap van me dat ik dit al zo'n tijd voor me kon houden zonder er met iemand over te praten.... We hadden een fijn gesprek en bij haar is het in goede handen.
Gisteravond ook heb ik hem gevraagd: "Hoe nu verder", "wil je er nog eens voor gaan" "is het alleen fysiek", kunnen we nog ergens komen, al is het maar af en toe... Het maakt immers niet uit hoe lang het duurt, we hebben de tijd... Ik wilde ook graag dat de kinderen het in iedergeval weten, dan hoef ik niet meer stiekem te doen.....
Heel zorgvuldig, zonder kwetsend te zijn koos ik mijn woorden, waar ik goed over nagedacht had, want ik hou immers van deze man, met alles wat ik heb... Het bleef stil.... Hij, die meer dan een jaar uit mijn leven was, die weer toenadering zocht, die mij 2 maanden lang de indruk gaf dat hij er weer voor wilde gaan, met mij en de kinderen nog eens wilde kijken, of we ergens konden komen....Hij gaf als antwoord: " Daar houd ik me niet mee bezig"... ...
Ik was met stomheid geslagen en mijn hart klopt weer zwaar....