"Laatst keek ik in zijn telefoon, had ik gevraagd hoor, ja ik weet het, dom.....maar ja, niet sneaky tenminste!!"

"Toestemming' gevraagd of niet, 'sneaky' of niet: wanneer je getwijfel en onrust (paranoia?) zo groot is, dat je hem constant en systematisch moet (blijven) controleren, zij het stiekem of in alle openheid, is er naar mijn idee een groot gebrek aan Vertrouwen tussen jullie. En zonder vertrouwen is een relatie of samenzijn vroeg of laat gedoemd te mislukken. Hij wordt dat controleren van jou zat, en jij verdrinkt steeds meer in de vraagtekens.

Er 'geen goed gevoel bij hebben' is een sterk innerlijk signaal, noem het 'intuitie'. Je focused je momenteel alleen op zijn 'telefoon'-gedrag--maar wanneer je hier al 'geen goed gevoel' bij hebt, zullen er hoogstwaarschijnlijk ook andere gebieden zijn die dat gevoel versterken. Zo te lezen zijn al zijn argumenten en verklaringen die hij je geeft voor alles dat je in zijn telefoon vindt, bijzonder 'twijfelachtig', verontrustend en voer voor nóg meer twijfels en vraagtekens.

Bovendien, dat stiekeme 'uitwissen van sporen' voordat hij jou zijn telefoon aanreikt, lijkt mij al een bewijs op zich--en bevestigd wederom dat 'voorgevoel' dat je hebt dat hij blijkbaar dingen te verbergen heeft waarvan hij niet wilt dat jij deze ziet. Het zou mij enorm irriteren wanneer mijn vriend mijn contacten op mijn telefoon constant zou willen (moeten) 'controleren' (waar komt zijn wantrouwen dan vandaan, zou ik willen weten), maar als ik niets te verbergen heb--dan kan ik hem die telefoon geirriteerd toegooien, zonder dan ook maar 1 ding te veranderen of uit te wissen.

Dat hele kontfoto-verhaal rinkelt natuurlijk aan alle kanten--dat snap jijzelf ook wel. En het is niet zozeer het plaatje op zich (mensen sturen elkaar de gekste plaatjes), maar het feit dat hij zich in allerlei bochten wringt om uiteindelijk tóch toe te geven dat het, "jaja, inderdaad", een kont is.

Ik heb over deze situatie 2 speculaties:

1). Of jij bent van nature een zeer wantrouwend persoon met een grote drang tot controleren, waardoor je huidige vriend zich zo beklemd voelt dat hij vooralsnog zelfs 'onschuldige' contacten probeert te verbergen en voor zich houdt--uit angst dat er ruzie of conflict uit voortkomt.

2) Of hij heeft werkelijk het één en ander te verbergen en probeert jou telkens 'gerust te stellen' met twijfelachtige verklaringen, waarvan hij hoopt dat jij deze toch gelooft. Daarbij, het zou mij niet verbazen dat jij, zelf, diep van binnen intuitief heel goed beseft dat er dingen in zijn gedrag niet kloppen, hoe goed je deze ook probeert te rijmen--maar dat je deze voorgevoelens momenteel steeds maar klein praat voor jezelf omdat je niet wilt dat het uitgaat.

In alle eerlijkheid erkennen dat er dingen niet kloppen, zonder jezelf nog allerlei valse excuses voor te houden ('ah, misschien denk ik te ver door en is er helemaal niets aan de hand...", "het zal wel niets betekenen..." etc), betekent namelijk dat je een duidelijke standpunt moet gaan innemen. Besluit je verder te leven met een partner die jou deze onrust blijft brengen? Of besluit je deze onrust te zien als een duidelijk signaal, dat er een vertrouwens-basis in jullie samenzijn ontbreekt, en het op deze manier dus niet gaat werken?

Welke speculatie ook het dichtst bij de realiteit komt, feit is dat je hem niet vertrouwt en dat jullie relatie is terechtgekomen in de stroom van controleren (jij) en verbergen (hij). Lijkt mij een zeer ongezond, en bovenal onbevredigend en onrustig samenzijn.

Misschien moet je eens gaan uitvinden wat het precies IS, waarom je zo achterdochtig bent/blijft. Ik denk dat die telefoon bijzaak is. Blijkbaar is er iets in zijn gedrag dat vragen bij jou oproept, en blijkbaar zijn er behoeftes in jou, die momenteel niet bevredigd worden.