lang geleden dat ik hier nog geweest ben...
het was eerder niet durven dan niet willen, bang om met mijn eigen gevoelens geconfronteerd te worden... nu, een half jaar na mijn laatste post, en 18 maanden na dag nul, kan ik eerlijk zeggen dat ik er langzaam maar zeker overheen begin te geraken, dat is, over de pijn... maar de woede over het bedrog en de leugens blijven, misschien omdat er elke maand wel enkele leugens opduiken... en omdat ze het nog steeds vertikt om de kids voor haar spelletjes te laten komen...
gelukkig laten ze zich blijkbaar niet beinvloeden, maar het blijft ze pijn doen... en mij maakt het nog steeds boos...
laat ons hopen dat het slijt... en dat de rede bij alle partijen uitijndelijk de bovenhand zal halen.