Een paar dagen geleden had ik het niet meer. Ik was zo verdrietig, die onmacht. Ik wou met dingen gaan smijten maar kon me inhouden. Me afvragend waaraan ik dit verdriet had verdiend. Waarom ik? Waarom nog na al die tijd? Wanhopig en hulpeloos, maar vooral helemaal alleen. Ik zat daar helemaal alleen, mijn vrienden ver weg.
Huilend, hem missend. Nee, hij zou nooit meer terugkomen. Het maakte me echt kapot.

Totdat...er een vriend van mij op msn kwam. Tuurlijk zei ik dat alles goed met me zou gaan. Ook al zat ik jankend erachter. Vrienden zeiden al dat hij dingen voor me voelde, maar ik hield het alleen maar bij goede vrienden.
Tuurlijk, op feesten flirten we wel eens en was hij niet bij me weg te slaan. Maargoed...weet nou niet of ik wel meer met hem wil. We grapten wat aan en hij kon me wat opvrolijken gelukkig. We grapten dat we samen naar de bioscoop zouden gaan, we hadden het over daten enzo. Maar wat als snel met bluffen begon eindigde serieus. Volgens mij was t geen grap dat ie met me naar de bioscoop wou. Alleen wij tweetjes, als een soort date. Dit keer meende hij het.
Alhoewel ik nog steeds twijfel, ik moet het hem gaan vragen gwn. Of hij het nou echt meende of het gwn nog onderdeel was vd grap, wat er niet op leek.

Het huilen stopte...en ik ging slapen. Sinds zijn gesprek ben ik niet meer zo verdrietig geweest. Net of het me geholpen heeft mij een stap verder te laten komen. Ik zie mijn ex waarschijnlijk binnenkort weer, *slik*.
Geen idee hoe hij dit keer zal reageren, vast weer verlegen naar mij toe.
Want hij doet zich zo voor als de macho, maar als ik hem aankijk is hij niet zo macho meer. Eerder een bang haasje. Want als ik hem aankijk weet hij niet waar hij het zoeken moet. Zo lijkt het. Die spanning tussen ons blijft, en die is er altijd al gwst vanaf het begin. Een spanning die niet te omschrijven valt.
Toch zie ik in dat ik verder moet, heb het al 10x geprobeerd. En elke poging zorgt voor meer vooruitgang. Bang dat als ik hem ga zien ik weer hoop krijg.
Pfff...en dan nog die ene vriend. Het is een schat en voel me hartstikke op me gemak bij hem, we hebben altijd lol samen. Maar of ik meer voor hem zal voelen? Geeeeen idee...

Ik worstel er een beetje mee. Toch nog n sprankeltje hoop leeft er in me.
Maar als ik door zal blijven gaan dooft ie hopelijk al snel.
Voor de rest heb ik een leuk leven, mn nieuwe leven bevalt zeker wel!
Mis alleen mn oude vrienden soms, maar die ik spreek ik zo nu en dan nog wel eens. Voor de rest is het lekker veel uitgaan en plezier hebben.
Helaas moet er ook gewerkt worden, maar vooral mn studie neemt de grootste tijd in beslag.

Ben in een vreemde bui gwn. aan de ene kant mis ik hem nog wel, maar wil ik er niet meer aan denken, maar toch weer wel. Pff geen idee wat ik nou wil haha.
Vanavond ook lekker weg met een vriendin.

Ik wens iedereen nog veel sterkte, zelfs voor mij begint de zon dan eindelijk te schijnen. Alhoewel ik hem nog wel mis, het leven gaat goed zo.

Liefs,
Dearest...