Ze had zo graag een man willen hebben. Een gewone man, die zou vragen: 'heb je het druk gehad?' als ze vermoeid uit het werk zou komen. Die voor haar zou koken dan. Niet dat je daar zo gelukkig van werd, van die kookkunsten van hem. Aardappelen, groenten uit blik, een stukje vlees ofzo. Nee, daar moest je het niet van hebben. Maar toch, zo'n man die er altijd voor haar was, en wie ze het pas gekochte nieuw jurkje kon laten zien.
Maar hij? Hij geeft haar niet eens de kans om hem het jurkje te showen, terwijl ze zich omkleed zitten zijn handen al haar lichaam, betasten haar borsten. Eerst, toen ze hem pas kende vond ze dat leuk, opwindend.
Haar borsten, ongelijk, eentje eigenlijk te klein, de ander wat zwaarder, al niet meer zo sterk en stevig als toen ze jong was en van deze liefde nog niet wist. Het ongelukkige gerommel met Marcel, anderhalf jaar had het geduurd. Soms verloor zijn pik zijn sperma al bij de penetratie. Spoot hij haar heerlijk vol, zoals hij dan zei. Ging hij het liefst gelijk slapen. Alsof zij geen begeerte kende, geen hartstocht, geen behoefte.

Hoe anders was het met deze man. Goed, zijn lichaam was niet jong meer,mager, benig, en zomers bruin. Niets van dat sterke, van dat stoere dat Marcel kenmerkt. Zijn pik leek klein, te klein om haar te geven wat ze hebben wilde. Totdat.
Een keer zwom ze met hem de Maas over, zoals ze ook met Marcel gedaan had. Hopeloos, even was ze bang dat hij erin zou blijven. Maar als een wolf bleef hij haar volgen, haar, zijn prooi. Onvermoeibaar, om tenslotte, verkleumd en door en door koud zijn prooi op te eisen. Al onder de douche kwam er weer leven in zijn minuscuul geworden geslacht. In bed, nee nog voor het bed, gewoon staande in de kamer, gewoon op het kleed, nam hij haar. Niet zomaar, even, nee eindeloos. De dag, van alle mooie plannen kwam geen moer terecht. Het bed, de tafel, het kleed, geen plek was er veilig.

Dit was een man. Een echte man. Deze wilde ze hebben.Zijn roede in haar schede, zachtjes op en neer bewegend, dan weer ruw en hard.Zijn handen haar overal strelend, zijn gezicht vlak bij het hare. Nog nooit had ze zich zo een gevoeld, zo verbonden . Ze liet hem haar dildo zien. Een onmogelijk groot exemplaar. 'Het oog is groter dan de kut' lachte hij, en speelde wat met het ding. 'Maar van achteren?'
Geil vlijde ze zich tegen hem. 'Prefereer ik ook die van jou' zei ze zachtjes.
'Maar ik kan niet meer' protesteerde hij.
'Sinds wanneer?' glimlachte ze, Ze voelde alweer leven. Maar goed, misschien moest ze hem even die rust geven die hij verdiend had. Zelfs voor die aardappels en dat stukje vlees van hem had je toch wel gauw een uurtje nodig.

Deze man, ze had hem zo graag willen hebben. Altijd en overal om zich heen. Maar soms duurde het twee weken voordat ze hem weer zag. En erger, reageerde hij niet of pas uren later op ene ms'je van haar, bleef een mailtje onbeantwoord. had ze niemand behalve ma om het nieuw jurkje te laten zien.
'Mooi, maar ben je daar nu niet een beetje te oud voor?'
Vriendinnen begonnen haar te waarschuwen. Ja, zo gaan die dingen. De een, al meer dan tien jaar getrouwd met het type saaie boekhouder, wat wist die nu van echte liefde, van passie en begeerte, van echte seks? De ander, met ook al niet zo'n gelukkige hand van kiezen wat rustiger, beheerster: 'je moet het loslaten, dit gaat je niet gelukkig maken'.
Het. Haar minnaar, haar geile seksmachine. Ze hebben gelijk.
En voor het eerst laat ze een kans lopen om hem te zien. Ze bestelt een saaie boekhouder op de site. Door de telefoon gaat het al lastig, aan tafel is de forel heerlijk, het gesprek over zijn kinderen en overleden vrouw slaapverwekkend, in bed is hij hopeloos.
'Seks is ook niet alles' zegt te lang getrouwde vriendin. Ze doet het met vijftig tinten grijs.
'Nu moet je doorzetten' zegt vriendin met meer levenservaring. Ook zij heeft het boek gekocht, 'gekregen' zegt ze zelf, 'maar nog niet gelezen hoor, nog niet nodig'.
'Van hem.' Sinds een maand of twee heeft ze de ware gevonden. Denkt ze, hoopt ze, wil ze.
Die van haar gaf geen boek. .Die van haar schreef zelf verhalen, voor haar, over haar. Geile verhalen, romantische verhalen, niet allemaal top of the bill, maar wat zou het.
'Gooi ze weg' zegt vriendin wijs. Die verhalen lezen is maar oude wonden openrijten.
Ma zegt voor een keer niks. Die heeft allang gezien dat het jurkje in de kast is blijven hangen.

Nu het echt zomer is de overkant van de Maas onbereikbaar. Teveel boten en dan die ellendige jetski's. Het lawaai, ze verdraagt het niet meer. Ze moet hier weg. Weg van dat bed, dat kleed, die bank en die tafel, weg van hem. Ma zal het fijn vinden als ze weer thuis komt wonen, al is het maar voor even, een winter ofzo. Ook beter nu ze geen werk meer heeft. Haar laatste sms'je heeft hij niet beantwoord. Het is over en uit. Het is beter zo.