Ik ben niet zo van de blogs schrijven, meer van het reageren óp, maar ik wilde toch even 'delen' hoe het mij vergaan is na mijn laatste verhaaltje.
Onze breuk heeft ruim een maand geduurd en even na het face to face 'het is over' gesprek draaide het hele boeltje weer om en besloten we om het weer van scrap op te gaan bouwen.
Hij geeft aan dit echt nodig gehad te hebben, zegt er beter van te zijn geworden, is zich meer bewust geworden van het feit dat hij heel erg veel van mij houdt en eigenlijk helemaal niet zonder mij verder wil. Resultaat van de breuk aan mijn kant is een rustiger gevoel, vreemd genoeg. Het ergste wat kon gebeuren is al gebeurd en ik heb het overleefd toen. Ik weet nu dat het verschrikkelijk veel pijn doet maar ook dat ik ondanks dát nog wel kan functioneren, ik kan door (ik weet het Looney, lief zijn voor mezelf maar met kids heb je niet zoveel keus he), ik kan er zijn voor de kinderen en ik kan plannen maken voor de toekomst. Lang leve mijn overlevingsinstincten
Ik kan meer loslaten nu, ik maak me minder druk om buien waarbij hij wat afstandelijker overkomt omdat ik het gevoel heb dat hij eindelijk een keuze gemaakt heeft. Misschien was dat wel wat ik miste eerder, het gevoel dat het 'wel goed' zat. Niet dat ik het ooit echt liet merken maar ik werd regelmatig onzeker van bepaalde aspecten van zijn gedrag, had vaak het idee een beetje te balanceren op een van tijd tot tijd, slap koordje. Dat is nu weg. Ik geniet van het nu, en de toekomst, ach, ik ga er van uit (niet hoop) dat het wel goed komt allemaal. In ieder geval gaan we straks eerst een lekker met z'n állen op vakantie en daar ga ik heel erg van genieten!