Vanmorgen vroeg opgestaan , vitrage in de woonkamer open geschoven en met een beker koffie op de bank, staar ik naar buiten. Ben al twee uur op en nog niets gedaan . Zie de interieurverzorgers onze wijk inkomen en de kinderoppassen waarna de papa s en mama s vertrekken naar hun baan teneinde hun leuke optrekje met veel te hoge lasten te kunnen blijven bekostigen.
Papa in zijn nieuwe sportief gestroomlijnde stationwagon een witte want dat is nu hip en mama in de audi a1 , de damesvariant van die van papa . En zo trekt de wijk leeg op de vroege ochtend ...
En zit ik daar nog altijd op de bank gedachteloos voor me uit te staren en vraag me af of die mensen wel echt gelukkig zijn.
Daar achter die voordeuren zij s avonds heerlijk zorgeloos op de bank neerploffen , uitblazen van een lange werkdag de poten op tafel gooien en met een toastje de avond genieten. Het luxe bestaan waarin veel nog blanco is en de tijd het zal leren hoe dat ingevuld gaat worden , als gezin met elkaar waarschijnlijk.

Waarom zit ik al deze zinloze informatie in me op te nemen vraag ik me af , maar tegelijkertijd besef ik me, dat ik het vergelijk met het menselijke brein, mijn brein om exact te zijn .
De voordeur naar mijn innerlijke bestaan , hoe het moet zijn als ik naar het gezin kijk , structuur , orde , opgeruimd , rust . Als mijn innerlijke bestaan een huis was , stonden alle meubels door elkaar heen en overal losse spullen . Het enige wat op zijn plek staat is de kluis waarvan ik al zo lang de cijfercode ben vergeten maar zo vaak voor die deur sta om mijn vingers erop te leggen met het idee, alsof het dan spontaan weer in me op zal komen...het is als een woord die op je tong ligt maar waar je even niet op kunt komen. En zo is het in mijn hoofd, mijn voeten op tafel kunnen leggen heeft nog een hele lange weg te gaan.

Waarom ik hier nu zo mee bezig ben weet ik heel goed , voor me ligt een brief van het OM , met daarin het verzoek om te spreken op de zitting , maar alles op papier zetten mag ook .
Twee uur lang heb ik naar het blanco vel van mijn kladblok zitten staren en geen letter opgeschreven , he le maal niks . Apathisch staar ik naar het papier , dit gaat niet lukken en via de mail stuur ik een bericht naar mijn vertrouwen persoon ,morgen komt er hulp...goddank .
Ik weet nu dat het huis niet alleen betekenis had als vergelijking met mijn brein, maar ik me voorstelde de geborgenheid en het je veilig voelen hoe dat moet zijn , hoe heerlijk dat die mensen dat hebben, met elkaar

Mijn huis was niet veilig , de enige herinnering die in me opkomt is dat ik me verstopte s nachts in een steegje , maar dat willen ze niet weten , ze vragen: wat heeft dit alles met jou gedaan , geen idee ..