Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Puzzelstukjes
Alles wat er overblijft, is een handvol losse puzzelstukjes. Losse herinneringen, losse vragen die ik niet meer kan passen in mijn leven als geheel. Mijn leven is een puzzel die ik in elkaar zet, maar het totaalbeeld wat ik voor ogen heb verandert in de loop der jaren voortdurend. Soms gebeurt dat plotseling, soms gebeurt dat geleidelijk. Daarom zal de puzzel nooit af zijn, maar daar gaat het ook niet om. Ik hoop alleen een ogenblik te bereiken waar de gedeeltelijk voltooide puzzel herkenbaar zal zijn als het beeld dat ik op dat moment wil maken.
Belangrijker is dat er altijd puzzelstukjes op tafel zullen liggen die niet meer passen, omdat de puzzel als geheel is veranderd. Ik heb er vrede mee dat die puzzelstukjes er zijn. Ze liggen in een apart hoekje, en meestal heb ik het te druk met passen en meten om er aandacht aan te besteden. Maar soms, als het rustig is, pak ik ze toch nog even op. Om te kijken of ik ze heel misschien nog ergens kwijt kan.
Soms vallen ze plotseling in mijn schoot, juist wanneer ik het even niet kan hebben. Het helpt niet om ze dan maar in een hoek te gooien. Ik hou ze vast en ik staar naar ze. Soms boos, soms verdrietig, soms gefrustreerd. Ik wacht totdat ik weer rustig genoeg ben om ze terug op het stapeltje op tafel te leggen.
Het zijn vragen als: ben jij veranderd? Ben ik veranderd? Pasten we op een gegeven moment niet meer bij elkaar? Of waren we altijd al zo? Was ik onvolwassen? Of jij? Het zijn vragen waar geen antwoord op te geven is. Daarvoor is het moment voorbij, daarvoor zijn we allebei te partijdig. Een antwoord lost niets op, een antwoord is niet toe te passen op mijn leven nu. Het zijn vragen die ik buiten de tijd heb moeten plaatsen.
Ook herinneringen zijn losse fragmenten geworden. In een context zijn ze zinloos: moet ik ze dan in elkaar passen in een verhaal van een gelukkige relatie? Dan zal ik nooit begrijpen waarom het niet werkte. Waarom jij veranderde, mij kwetste en ik machteloos stond. Of waarom ik misschien jou wegdreef, geen oog had voor wie jij was en wat jij nodig had, en waarom ik dat niet meer goed kan maken. Moet ik al die fragmenten dan samenstellen tot een relatie die een grote fout was? Dan blijft er alleen bitterheid over. Dan kan ik me alleen goed voelen als ik jou neerhaal. En als ik jou als een goed mens zie, zie ik mezelf als waardeloos.
De herinneringen moeten losse, betekenisloze puzzelstukjes blijven. Zoals ik naar je kon kijken als je sliep. Samen in de trein zitten. In het gras liggen. Hoe je me steunde als ik iets schreef.
Ergens mis ik je. Denk ik iedere dag wel even aan je. Ik probeer het niet groter te maken dan het is, ik zoek er geen moeilijke of diepe verhalen achter. Ik laat iedere emotie gewoon komen en gaan. Vaak voel ik dan de behoefte om misschien toch nog contact te zoeken. Ik wacht er altijd mee tot de stemming over is, en dan is die behoefte ook niet meer zo sterk. Bovendien bestaat degene die ik mis, waarschijnlijk toch niet meer. Die hele persoon staat, net als alle herinneringen en vragen, buiten de tijd. Jij hebt inmiddels ook een andere puzzel om in elkaar te zetten.
- Akemi's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Akemi
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hee Akemi, lang niet gezien
Hee Akemi, lang niet gezien hier! Maar het lijkt er dus op dat het ook bij jou nog niet zo is dat het verleden al helemaal tot het verleden behoort en je je er niet meer mee bezighoudt. Je hebt het nogal metaforisch omschreven in dit stukje, maar ik denk dat ik wel een beetje begrijp wat je bedoelt. Mij overkomt dat ook nog, dat ik plotseling vanuit het niets 'aangeschoten' kan worden door het verleden en het dan ook weer even echt kan voelen allemaal. Toevallig eergisteren nog. En op momenten dat dat gebeurt, kan ik me even echt heel erg rot voelen. Waarschijnlijk mede omdat ik dan dus constateer dat het nog steeds niet allemaal in kannen en kruiken is, hoewel we inmiddels 2,5 jaar verder zijn, en er geen manier lijkt te zijn om het écht van me af te schudden...
Hoi Unre,
Inderdaad, we zijn er allebei weer... Ik las net je laatste blogs en ook al heb je in de tussentijd hele andere dingen meegemaakt, het is herkenbaar. Wat ik eigenlijk met dit verhaal probeer te zeggen is, dat ik m'n verdriet niet meer zie als iets van vroeger, of het verleden. Ik denk dat het me in zodanige zin heeft gevormd dat het gewoon een deel van me is geworden. Dat is niet dramatisch bedoeld, integendeel. Het hoort er gewoon nu bij en iedere keer als het me bezighoudt, gaat het ook wel weer over.
Zoals ik al zei, heb ik soms toch nog de neiging om contact te zoeken met mijn ex. Maar die neiging onderdruk ik, omdat hij waarschijnlijk toch niets kan doen aan wat ik voel. Ik ben bang dat hij boos zal worden, of me zal negeren. Of dat hij in al zijn onhandigheid iets zegt wat goed is bedoeld, maar dan neerbuigend of kwetsend over komt. Dat hij belooft contact te houden en het niet doet, omdat hij het eigenlijk ongemakkelijk vindt. Dat ik kennis nr. 216 voor hem zal zijn, terwijl ik jaloers en weer emotioneel afhankelijk van hem word... Kortom, alles wat de vorige keren al is gebeurd...
Daarom plaats ik het allemaal buiten hem. De vragen die ik nog heb, zijn meer universele vragen, dan vragen aan hem specifiek. Vragen omdat ik nog steeds niet geloof dat ik van al die jaren iets heb kunnen leren, iets wat een eventuele volgende breuk minder zwaar zal maken. Het gaat gewoon door: 'It's not wrong, it's not right, it just is.'
Ik mis mijn vriendje van vroeger, of het beeld dat ik van mijn vriendje van vroeger heb. Dat is niet de persoon die mijn ex nu is. Dat ik dat vriendje soms mis, wijst erop dat ik iets in mijn leven mis. Wat ik mis, probeer ik te benoemen. Ik weet het nog niet. Maar zodra ik het weet, zal ik me afvragen: mis ik dat terecht? Moet ik dat echt najagen? Of moet ik het uit mijn hoofd zetten en tevreden zijn met wat ik heb?
Ik heb heel lang gedacht, als ik dat bereik, heb ik weer rust. Ik heb veel bereikt, maar niet die rust. Daarom ben ik bang om weer een plan te maken dat tot die rust moet leiden. Ik probeer het gevoel te ondergaan zonder er rationele plannen aan te verbinden, en zonder het me in m'n dagelijks leven te laten beperken. Dat is alles wat je, volgens mij, kunt doen.
@Akemi
Ja, soms kijk ik hier nog wel eens. Niet uit liefdesverdiet, maar puur uit nieuwsgierigheid naar toch mensen van de "oude garde". Ik hoop hier niet langer mensen uit mijn periode tegen te komen, ik gun ook hun betere tijden. Bijzonder om jou hier weer eens tegen te komen Akemi.
En een mooi stuk! Voor velen in een verder fase herkenbaar. Hoewel ik denk dat ik die rust wel gevonden heb. Al een tijdje geleden, voordat ik een nieuwe relatie kreeg. Maar inderdaad, het lijken allemaal wel losse fragmenten. Als ik denk aan mijn ex, aan de leuke en slechte tijden, dan ben ik de context nu kwijt. Ik zit er niet meer middenin, ik bekijk het van een afstand en dat maakt het anders. En een antwoord op vragen waarom het fout ging, of het de verkeerde tijd was etcetera, lost niks op.
Ik heb het idee dat het goed met je gaat. Laat de gevoelens maar komen en ook weer gaan.
Een mens verandert: door ervaringen, en door het ouder worden. Situaties zijn nooit vergelijkbaar, net als relaties. De angsten die ik in mijn vorige relatie had, zijn er nu nauwelijks. Ik ken mijn valkuilen en soms sluimert er misschien iets. Maar mede door mijn kennis nu, en het feit dat mijn huidige partner en onze relatie weer anders is dan de vorige, maakt dat het sluimeren weer gewoon wegzakt.
Wat dat betreft ook nog aansluitend op een ander blog met als titel "35 en tikkend klokje". Ook dat herken ik! Maar voor als diegene dit leest: ik ben nu 34, heb een relatie met iemand van 42 met een dochter. En hoe raar het ook klinkt, ik houd zielsveel van mijn partner en zie een toekomst samen, maar een kind zit daar niet eens bij. Gek he? Waar ik dat bij mijn ex wel had, en nadat die relatie over was ook. Ik kijk er nu totaal anders naar.
Sterkte en veel geluk allen!!
Hee panic,
Hee panic,
Wat lief dat je reageert. Het is fijn om te lezen dat jij ook zoiets dergelijks voelt. Ik weet namelijk nog niet 100% procent zeker of dit 'isoleren' van m'n herinneringen en vragen nu een stap vooruit is of misschien juist een soort ontkenning...
Afgezien van die korte, trieste momenten gaat het inderdaad gelukkig goed met me. Heb inmiddels alweer een tijdje een fijne relatie. Inderdaad, zo'n nieuwe relatie zorgt voor een totaal andere dynamiek, al merk je dat je toch dezelfde issues meeneemt. Maar in deze relatie kan ik daar, net zoals jij, nu op een meer nuchtere manier mee omgaan.
Dat ik mijn (beeld van mijn) ex soms mis heeft meer te maken met de manier waarop hij me in m'n werk ondersteunde. Ik heb een nieuwe richting in m'n carriere ingeslagen die nog heel onzeker is en veel van me vraagt. Mijn vriend steunt me wel, maar deelt niet zo passioneel mijn interesses als mijn ex destijds deed, en hij is ook wat gereserveerder. Hij wil me niet 'te' enthousiast maken, blijft eerder nuchter en kritisch, en dat zijn juist ook eigenschappen die ik erg in hem waardeer. Maar soms zou het toch wel fijn zijn als iemand zei: 'kom op, doorzetten, jij gaat het helemaal maken!'
Hai Akemi
Ik denk dat dat isoleren niet slecht is. Wel als je het echt in een doosje zou doen en de sleutel weggooit. Dus als je krampachtig iets weg wilt stoppen. Ik kan niet voor jou spreken, maar voor mij geldt dat ik het zie als iets wat toen zo was. Ik heb wel geleerd van die relatie en mijn eigen fouten en ook de reactie van die ex daarop. Maar het is niet zo dat ik daar nog mee bezig ben. Het hoorde bij die relatie, bij die periode....
Ik kan me trouwens goed voorstellen dat je je ex soms mist. Iedere man of vrouw heeft positieve en negatieve eigenschappen. Zeker als het gaat over iets waar je zelf nog onzeker over bent, dan wil je die stimulans. Maar je kan het ook omdraaien door af te vragen waarom je huidige partner daarin wat gereserveerder is. Misschien heeft hij zelf soms moeite met nieuwe uitdagingen of daar nare ervaringen mee. Of hij is gewoon voorzichtig
Maar: zet wel door! En wat pad je ook inslaat, als het goed voor jou voelt moet je er helemaal voor gaan. En dan ga je het vast ook maken!
Liefs.