Hoi ultiemleven, jij ook de ideale schoonzoon? Mijn schoonmoeder is dol op me, ik drink niet, rook niet, gok niet, heb geduld met iedereen, ben aardig, deed heel veel voor mijn vrouw en kinderen, helpt mijn vrouw altijd met het huishouden, ging nauwelijks uit, had alle tijd, geld en energie ingestoken in mijn gezin, keek ook nooit naar andere vrouwen. Gewoon, een fatsoenlijke opvoeding gehad, mijn moeder heeft haar werk erg goed gedaan, en een stel goede genen denk ik. Mr. Niceguy, en wat heeft het ons opgeleverd. Ik kan er zo kwaad om worden, krijgen de bad guys toch alle vrouwen, en de good guys blijven de eeuwige vriend, als een puppy achter die vrouwen aan hollend, gehoorzaam, wachtend op een aai over de bol?
Uiteindelijk de vrouwen die jarenlang gewoon gelukkig waren, opeens gaan flippen, doen we dan toch iets verkeerd, zijn we te aardig geweest, hadden we flinke ruzie moeten maken, schelden, slaan, vloeken, tieren, asociaal doen, mishandelen, ultra dominant, egoïstisch, alleen denken aan voetbal, auto's en vrouwen, vreemd moeten gaan. Dan blijven de vrouwen wel thuis aan je hangen? Schijnt vaak wel te werken, zie de loverboys.
Ach ultiemleven, sorry voor deze wanhopige reactie, maar kan soms toch zo kwaad maken, over vrouwen zoals de onze die gewoon flippen en zichzelf niet meer zijn, ons achterlatend als een hoopje twijfel, twijfels over wat we nou fout hebben gedaan. Het antwoord is NIETS, we hebben NIETS, maar dan ook NIETS fout gedaan! Zij zijn de FOUT ingegaan, zijn helemaal doorgedraaid, hebben ons verraden door zomaar 180 graden te draaien, komt ook door de hormonen? Je kunt het midlife crisis noemen, soort inhaalslag. Heeft jouw vrouw ook psychische problemen gehad, depressies en leegte gevoelens, slechte jeugd? Die van mij namelijk wel, heb haar jarenlang kunnen ondersteunen, maar dit steunpilaar vertoont nu zelf ook barsten. Er is naast een mooi huwelijk ook veel negatieve dingen gebeurd, alleen zag ik dat voorheen niet. Voor mij nooit meer een vrouw met psychische problemen, je wordt er zelf helemaal gestoord van, op een gegeven moment twijfelt je zelfs aan jezelf! Je kunt allerlei naampjes geven, borderline, depressief, midlife crisis erbovenop. Komt namelijk voor in haar familie, in mijn familie niet. Is dat dan een troost voor mij? Voor een gedeelte wel, is voor een gedeelte verklaard, neemt mijn eigen onzekerheid wel voor een groot gedeelte wel weg. Maar ik blijf wel nog steeds achter met een enorme gapend gat in mijn hart, elke avond als een junkie hunkerend naar warmte, liefde, en om mijn verdriet te kunnen uiten, bij vrienden, troost bij mijn kinderen, schrijven en lezen op deze site, verwerkingsmuziek aanzetten, heb elke dag uren nodig om bij te komen, om niet in te storten. We wonen helaas nog samen, zijn nog niet officieel gescheiden, maar wat wil ik dat zooo graag, ik wil zooo graag een nieuw leven beginnen, wil haar niet meer zien, misschien noodzakelijkerwijs voor de kids, maar ik kan pas echt beginnen als zij verhuist. Tja, ze is bereid om te verhuizen, waarom zou ik dubbel gestraft moeten worden? Ze is gelukkig een keer met me eens. Zucht...

Mr Bean