Hey allemaal!

Ik lees hier al een tijdje mee op de site.. ik heb eventjes getwijfeld om mijn verhaal hier neer te zetten maar ben momenteel zo radeloos dat elke mening/advies meer dan welkom is!

Zo'n goed jaar geleden zette mijn ex een punt achter onze relatie. De afstand tussen ons begon zwaar door te wegen (ca. 200km), we zagen elkaar te weinig en het was niet meer te combineren met het dagdagelijkse leven: hij had namelijk 2 jobs en ik studeerde nog. We wisten beiden dat ik na een tijdje (vanaf september) in de stad waar hij woont zou gaan verderstuderen en we elkaar dan dus veel zouden gaan zien.. Maar dat heeft niet kunnen baten. We hebben toen een soort van knipperlicht relatie gehad.. we konden elkaar niet loslaten en zagen elkaar nog steeds graag, maar door de afstand en het vele werk werkte het gewoonweg niet.
We hebben elkaar toen een half jaar niet meer gezien maar steeds nog veel contact gehad via sms/msn. Één maand na onze definitieve breuk had hij reeds een nieuwe relatie (voor hem vlak bij de deur), maar dit sprong reeds na 2 maanden af omdat hij constant met mij in zijn hoofd zat en mij na al die tijd nog steeds graag zag (zijn woorden). Hij vroeg om ons een 2e kans te geven en zei dat alles anders zou worden eens ik in 'zijn stad' zou verderstuderen. We zouden dan vaak bij elkaar kunnen zijn, de afstand die er vroeger was zou dan volledig verdwenen zijn.

Na een half jaar elkaar niet gezien te hebben spraken we dus eind september met elkaar af om wat bij te praten. Het voelde net als vroeger en de gevoelens langs beide kanten waren nog steeds aanwezig! We deden zo nu en dan leuke dingen samen, het was precies gelijk the good old times together en ik was helemaal in de wolken.

Maar toen kwam het… ondanks dat hij vertelde me nog steeds heel graag te zien, zei hij (en zegt hij nog steeds) momenteel geen tijd te hebben voor een relatie omwille van zijn jobs. Door mijn verdere studie is de afstand tussen ons dan wel volledig verdwenen maar in vergelijking met toen is zijn werk nu verdriedubbeld. Voor zijn 2 jobs (ene job als zelfstandige, andere in horeca) werkt hij vaak 100u per week waardoor er weinig tijd overblijft om met elkaar af te spreken. Hij kan ook nooit van tevoren zeggen wanneer hij tijd heeft om af te spreken omdat er voor zijn werk altijd iets kan tussenkomen (wat al vaak gebeurd is!).. Dit is best vervelend omdat we zo nooit eens kunnen plannen om een dagje/avondje gezellig onder ons tweetjes weg te gaan.. Maarja ik had me hier min of meer wel bij neergelegd met de gedachte dat dit tijdelijk zou zijn.

Verder is hij ook heel erg materialistisch ingesteld, wil zich veel luxe kunnen veroorloven en dergelijke meer.. Hij ziet me graag, wil graag meer tijd samen doorbrengen maar door het werk is dat momenteel niet mogelijk zegt hij.. Hij wil momenteel ook niet minder gaan werken, omdat hij dan die levensstandaard niet meer bereikt, en hij moet en zal dat waarmaken! Hij werkt dus eigenlijk om al die dingen te bereiken, ten koste van andere vlakken..

Tijd brengt raad zegt hij dan.. maarja wat is tijd.. ondertussen is deze hele situatie 7 maanden aan de gang en zie ik nog steeds geen verandering. Bijkomende 'moeilijkheid' is dat het vaak tot meer leidt als we alleen zijn hetgeen de situatie er niet gemakkelijker op maakt. Heb hem onlangs gezegd dat ik dit niet meer op deze manier wil.. Het is voor mij 'alles of niets', maar heb het hiermee heel moeilijk mee. Deze hele situatie sloopt mij vanbinnen, wetende dat we elkaar graag zien maar momenteel geen relatie kunnen aangaan door zijn vele werk (en hij niet minder wil werken om bep. levensstandaard te behalen). Ik kan hem niet als een gewone vriend beschouwen en daarnaar handelen, daarvoor voel ik teveel.. Maar elkaar totaal niet meer zien kan ik ook niet, dan verlies ik mijn beste maatje..

Voel me gewoon radeloos en machteloos.. Moet ik nog op hem blijven wachten? Hopen dat hij eens tot inzicht komt? Misschien verandert de situatie na een tijdje, of misschien wacht ik wel op iets wat nooit zal komen..