Hoi met mij. Ik ben nieuw en dacht op een gegeven moment dat ik de enige was met zoveel verdriet en ben toen gaan kijken op internet. En dacht, gelukkig, ik ben niet gek, er zijn meerdere mensen die zo voelen en doen zoals ik. Dat lucht enorm op. Het is nu een dikke maand geleden dat mijn relatie voorbij is. Ik dacht dat ik de ware had gevonden en hij zei dat ook. Het obstakel wat wij hadden, volgens hem, waren mijn kinderen. Ik heb er 3, schatten zijn het, maar zijn zijn o.a. de reden dat wij niet meer bij elkaar zijn. 2 jaar zijn we bij elkaar geweest. Wat was ik verliefd, wat leefde ik in een droom. En nu sta ik weer met beide benen op de grond en dat doet pijn en is angstig. Ik heb het gevoel dat ik het allemaal niet kan zonder hem. Langzaam begin ik me te realiseren dat dat niet zo is. Wij lagen niet op het zelfde nivo, ik carriere vrouw, eigen zaak, mooie auto, goed inkomen. Hij, een stukje jonger, geen auto, geen rijbewijs, niet zoveel inkomen. Maar goed. We zijn dus uit elkaar gegaan, hij laat niets meer van zich horen, zegt dat het goed met hem gaat en mist mij alleen. Na een week wilde hij best een lat-relatie proberen, wij hebben 1 jaar samengewoond, na 2 dagen zegt hij alsnog, nee ik wil het toch niet, je hebt me teveel gekwetst. Ik snap mezelf niet dat ik steeds contact zoek. Vanochtend was de laatste keer. Ik had hem gesmst dat ik eindelijk het licht had gezien dat het echt over is en dat ik hem niet meer zal lastig vallen en dat ik door ga met mijn leven met de kids en dat ik het wel geweldig vond met hem ondanks de shit die we ook hebben gehad. Hij smst terug dat hij geen tijd heeft nu, hij lag te slapen. Het is nu avond en nog steeds niet van hem gehoord. Weet je, het is nu echt afgelopen. Ik ga nu echt verder. Ik moet realistisch zijn, als hij echt van me hield, was hij nu nog bij me geweest.....