De rust is er nog steeds. Het voelt stabiel, maar toch ook weer niet. Is het weer een stilte voor de storm? Of is het echte rust?
Binnenkort heb ik weer met hem afgesproken. Ik kijk er iets teveel naar uit, daar moet ik mee oppassen. In een tijd van liefdesverdriet is je gevoel ten opzichte van de ander niet te vertrouwen, dat maakt het moeilijk. Ik ben eigenwijs geweest en heb de gevoelsmatige keuze gemaakt om vrienden te blijven, maar door alle waarschuwingen van anderen ben ik extra op mijn hoede. Heb ik geen verwachtingen? Zie ik het echt als een vriendschap? Ik denk niet dat ik nog verwachtingen heb, maar wel hoop... ik hoop nog steeds dat ik door mezelf te zijn hem weer van me kan laten houden.
Is dat erg? Is het erg verliefd te zijn op een vriend, maar je bewust te zijn van de realiteit dat hij niet verliefd is op jou? Ik weet het niet. Misschien verschilt het per persoon.
De realiteit is dat hij ooit verliefd was op mij en van mij gehouden heeft. Dat houden van zal nog steeds in hem zitten. De realiteit is dat ik nog steeds hetzelfde meisje ben. De realiteit is dat hij me nog steeds aantrekkelijk vindt. De realiteit is dat hij me nu als 'gewone' vriendin wil zien en daarom ziet. En de realiteit is dat ik hoop weer iets in hem los te kunnen maken
Ik denk nog steeds dagelijks aan hem. Men zegt dat ik daarmee fout bezig ben, maar ik kan mijn gedachten niet dwingen. Hoe harder ik tegen mezelf zeg dat ik niet aan hem mag denken, hoe meer ik aan hem denk. Zo werkt het nu eenmaal. Ik denk dat het verstandiger is om er goed mee leren om te gaan, met die gedachtes. Misschien ze gebruiken als stimulans om door te gaan, harder te werken aan jezelf.
Misschien heb ik ook wel gewoon een hele 'goede' ex. Een die zelf niet geplaagd wordt door emoties, en met engelengeduld. Maar ook een die niet zal toegeven aan mijn overtuigingsdrang, die niet ineens van gedachte zal veranderen. Dat is ook waarom hij altijd zo goed bij mij gepast heeft en dat is misschien ook waarom het, nu het uit is, me juist wel rust geeft om contact met hem te houden. Het voelt een beetje als een rustige vader die zijn kind in een agressieve bui vastklemt totdat het tot rust komt. Ik weet dat ik kan gillen, schreeuwen, discussieren, smeken tot ik er letterlijk bij neerval, hij zal daar nog steeds zijn, met dezelfde mening, dezelfde zinnen, dezelfde gevoelens, dezelfde rust. Het is uit. Geen emoties, geen twijfels.