Regen in juli

afbeelding van Unremedied

Het weer blijft me trouw. Het zal inmiddels misschien anderhalf, misschien twee jaar geleden zijn dat ik constateerde dat het weer zijn best deed om zich aan mijn gemoedstoestand aan te passen. Klaarblijkelijk doet het dat nog steeds; het is herfst in de zomer en daarmee lijkt het weer uitdrukking te willen geven aan hoe ik me voel. Het is altijd fijn om zo'n trouwe kameraad te hebben. Het zorgt er in ieder geval een beetje voor dat het gevoel dat ik heb een minder schril contrast vormt met de wereld om me heen. Gisteren heb ik zeker een half uur met voldoening naar buiten gekeken, naar het natuurgeweld dat zich daar afspeelde. Leunend op het kozijn van mijn open raam, de regen die met bakken uit de lucht kwam zetten aanschouwend.

Het is even weer zover, dus. Lange tijd ben ik hier niet meer geweest, maar een definitief afscheid is het nog niet geworden, helaas. Tussen mijn laatste blog en nu zit een relatief korte, maar intense relatie. Ongeveer twee jaar lang liep het verdriet om M., mijn eerste vriendin en over wie ook praktisch al mijn blogs hier gaan, als een rode draad door mijn leven. Het lukte me niet om haar van me af te schudden en haar zelfs maar een beetje naar de achtergrond drijven had zelden duurzaam effect. Toen was daar K. Hoewel ik haar al een poosje kende, raakten dingen op zeker moment in een stroomversnelling en bijna voordat ik doorhad wat er precies gebeurd was, hadden we een relatie. De wereld werd van grijs even weer fris blauw, op een manier die ik al lang niet meer had meegemaakt. We leken elkaar echt gevonden te hebben, aanvankelijk.

Maar nu is het juli en het regent. De strak blauwe lucht begon wat wolkjes te vertonen en voordat ik goed en wel kans had gezien me tegen de regen te kleden, was het al begonnen te sputteren. Mijn relatie met K. is overgegaan in eenzelfde stroomversnelling als waarmee hij aanvankelijk begon. Allebei voelden we ons op het einde niet meer zo goed in onze relatie en we zagen kort gezegd geen mogelijkheid om hier samen nog de positieve draai aan te geven die het nodig had. Ondanks dat dat er bij mij dus niet echt anders voor stond dan kennelijk bij haar het geval was, wilde ik, in een poging te koesteren wat ik had gevonden, met de wil om iets wat mooi was en als het goed ging ook wel weer heel mooi zou kunnen worden te behouden en ervoor te vechten, nog niet opgeven. Maar zij kwam, na een kleine omweg waarin ze zich door onze gesprekken is gaan afvragen wat liefde en houden van eigenlijk is, tot de conclusie dat haar gevoel niet sterk genoeg meer was om de energie te kunnen vinden om het met mij weer de goeie kant op te duwen. Het eindigde.

Zo komt het dat het niet alleen buiten grauw en koud is, maar dat het er binnen niet heel anders voorstaat. Het weer als loyale kameraad weer aan mijn zijde. Want hoe het ook allemaal gelopen is, ik kan er niks aan doen dat ik haar wel mis. Misschien was mijn gevoel voor haar toch nog wat sterker dan ik op het einde zelf doorhad, misschien ben ik gewoon een kluns in loslaten. Misschien speelt de desillusie parten van het gevoel gehad te hebben dat de dingen eindelijk eens echt de goede kant opgingen, om mezelf hier nu toch weer terug te vinden op deze site. Als er geen verstand bij zou komen kijken, zou ik misschien nog wat langer hebben geprobeerd te vechten, zelfs nadat de regen begon door te breken, maar tegen het argument dat het gevoel tekort schiet, is geen kruid gewassen.

Laten we hopen dat we toch nog een warme en zonnige zomer krijgen, dan maar ietsje later. Maar wel het liefst deze maand nog.

afbeelding van Patrick_C

Merk ik juist op dat je

Merk ik juist op dat je verhaal doorspekt is met zelfmedelijden? Niet doen!
Ten eerste, denk ik, is je relatie met K. stukgelopen omdat je je niet kon losrukken van de baggage die je van je vorige relatie met M. meenam. Ten tweede is loslaten iets wat niet gemakkelijk is. Je voelt je alleen in de wereld omdat niemand beseft met welke wonden je rondloopt. Hou op met je zelf te beklagen! Niemand is het waard dat je een zulke last met je blíjft meezeulen! Je zou ook niet willen dat ze dat voor jouw deden!
Ik weet dat het gemakkelijker gezegt is dan gedaan... je moet het maar beseffen.

Veel sterkte toegewenst!

afbeelding van Patrick_C

Sorry, foutje, iets teveel

Sorry, foutje, iets teveel op de 'indien-knop' geduwd...

afbeelding van Unremedied

Dank voor je uitbundige

Dank voor je uitbundige reactie (zelfs drie keer! Glimlach). Maar ik geloof dat je mijn post niet helemaal zo hebt gelezen als ik hem heb bedoeld. Van zelfmedelijden heb ik niet echt last; van een wat triest gevoel wel. En ik denk dat dat logisch is na welke relatiebreuk dan ook. Aan die triestheid heb ik uiting gegeven in dit stukje. Zelfmedelijden heb ik in het verleden wel 'last' van gehad, maar goed - mijn relatie met M. heeft dik vijf jaar geduurd en met K. was het 'maar' vier maanden. De effecten van deze twee 'relatiebeeindigingen' zijn dan ook nauwelijks met elkaar te vergelijken. Daar komt bij dat me dit niet 'overkomen' is, maar dat ik er zelf ook aan heb meegewerkt (ik denk dat het het meest correct is te zeggen dat we het 'samen' hebben uitgemaakt, waarvoor ikzelf in eerste instantie de aanzet gegeven heb). Feit is alleen dat ik het allemaal liever anders had zien lopen. En dat het zo niet gelopen is, heeft in dit geval hooguit zijdelings wat met de bagage van M. te maken gehad, maar het heeft geen hoofdrol meer gespeeld - zoals in de twee relaties die ik in de tussentijd gehad heb, nog wel het geval was.

Maar hoe het allemaal ook zij, het is gewoon niet iets om blij van te worden. Zo beland je op deze site met je stukje, nietwaar Glimlach.

afbeelding van Patrick_C

Mmm... inderdaad wat

Mmm... inderdaad wat verkeerd begrepen blijkbaar. Natuurlijk als ik zo'n post lees denk ik eraan hoe ik me toen in dezelfde situatie voelde, en probeer ik iets te zeggen dat ik dan op dat moment graag zou gehoord hebben of me in ieder geval geholpen zou hebben. Maar ja iedereen verschilt...
Veel sterkte (en dit keer lees je dit maar één keer!)

afbeelding van Patrick_C

Merk ik juist op dat je

Merk ik juist op dat je verhaal doorspekt is met zelfmedelijden? Niet doen!
Ten eerste, denk ik, is je relatie met K. stukgelopen omdat je je niet kon losrukken van de baggage die je van je vorige relatie met M. meenam. Ten tweede is loslaten iets wat niet gemakkelijk is. Je voelt je alleen in de wereld omdat niemand beseft met welke wonden je rondloopt. Hou op met je zelf te beklagen! Niemand is het waard dat je een zulke last met je blíjft meezeulen! Je zou ook niet willen dat ze dat voor jouw deden!
Ik weet dat het gemakkelijker gezegt is dan gedaan... je moet het maar beseffen.

Veel sterkte toegewenst!

afbeelding van Patrick_C

Merk ik juist op dat je

Merk ik juist op dat je verhaal doorspekt is met zelfmedelijden? Niet doen!
Ten eerste, denk ik, is je relatie met K. stukgelopen omdat je je niet kon losrukken van de baggage die je van je vorige relatie met M. meenam. Ten tweede is loslaten iets wat niet gemakkelijk is. Je voelt je alleen in de wereld omdat niemand beseft met welke wonden je rondloopt. Hou op met je zelf te beklagen! Niemand is het waard dat je een zulke last met je blíjft meezeulen! Je zou ook niet willen dat ze dat voor jouw deden!
Ik weet dat het gemakkelijker gezegt is dan gedaan... je moet het maar beseffen.

Veel sterkte toegewenst!

afbeelding van Sharkane

Hey Unremedied, Dat is lang

Hey Unremedied,

Dat is lang geleden! Ja het weer is niet al te mooi inderdaad. En zoals jij het weer vergelijkt met mijn gevoelens heb ik vandaag ook nog wel wat te vertellen. Me ex kwam opeens online na een half jaar ofzo.. en juist die ochtend regende en onweerde het haha.

Je komt er wel bovenop. Eerst gelukkig met jezelf worden! Pas als je gelukkig bent met je zelf en niemand nodig hebt om je gelukkig te laten voelen, dan pas ben je klaar om iemand anders gelukkig te maken met jouw liefde!

Liefde is idd geen opvulling, maar een aanvulling Knipoog
Sterkte!

afbeelding van Mijzelf

Mooi

Mooi geschreven, dat het weer je trouw blijft in je stemming. Dat herken ik wel. Soms sta ik aan de rand van ons land, staar ik over de zee, en dan bedenk ik me dat ik op het randje van een continent sta, met tientallen culturen achter me, miljoenen mensen, met ieder hun eigen leven, hun eigen problemen, verdriet, vreugde.........die momenten relativeren, troosten me, net zoals het weer jou troost als het meehuilt of meelacht, als je schaduw je volgt door dit leven waarin je jezelf vaak een schaduw voelt........

Ik kwam hier terecht omdat iemand via een zoektocht op mijn site kwam....... www.gedachtengevangen.wordpress.com.
ik heb een account aangemaakt omdat jouw verhaal, jouw manier van schrijven me raakte.

Ik schrijf op gevangen gedachten heel persoonlijk, dagboekstijl.........op www.langsdedijk.nl schrijf ik gewoon algemeen, bot vaak, en cynisch, de stoere mens die het allemaal wel weet, de façade..........

Het is fijn dat de regen je troost, ik hoop dat je ook geniet van je gezelschap, je schaduw, als de zon schijnt.........tranen veranderen dan in diamanten, regenbogen van hoop.

Dank je wel dat ik even mee mocht lezen in je leven. Zet 'em op! XX JC

afbeelding van emotional

Unremedied

Alweer een prachtig geschreven blog, al is de reden van het schrijven natuurlijk niet zo fraai. Erg klote, als ik het zo mag zeggen, al hebben we het er al over gehad, maar ik had echt gehoopt dat bij jou alles goed gekomen was. Ik begrijp het heel goed. Na al dat verdriet van M. en zo lang ermee bezig geweest...dan eindelijk was daar het geluk. En dan die desillusie. Dat is enorm hard. Ook een korte relatie kan een enorme impact hebben en kan moeilijk zijn om los te laten. Maar misschien zijn wij ook wel niet zo goed in loslaten..kan natuurlijk ook.

Heel veel sterkte in elk geval en ik hoop dat voor jou dat het zonnetje weer snel gaat schijnen. En vooral..dat er heel erg veel en blijvend geluk komt!