Ben het weekend lekker weggeweest, zomaar in ééns! Auto ingepakt, trailer met mijn paard genomen en naar het stand in Nederland gereden.
Het was echt geweldig, en ik was even weer na jaren gelukkig. Het weer was geweldig en heb ook de hele nacht lekker door geslapen. Gisteren avond laat terug gekomen en ik was hartstikke moe. Nou, heb vannacht weer geen oog dicht gedaan en zit hier weer vanaf half 6 achter mijn computer. Het gaat wel steeds beter maar hij blijft maar spoken in mijn hoofd. Vandaag moet ik door zien te komen, morgen naar de advocaat
om mijn handtekening te gaan zetten. Er is nu geen weg meer terug, alle hoop is verloren. Het gevoel van onmacht en dat ik hem straks na 26 jaar mijn ex man moet noemen is echt onbeschrijflijk. Zit hier zonder tranen dit keer als verdoofd op de bank. Ik geloof dat eindelijk mijn tranen op zijn, voel dat ik het nu zelf hebt opgegeven en het is zo stom maar ik voel zelfs
een rare kalmte over mij heen komen. Ik zal altijd wel aan hem blijven denken en van hem houden, maar van af een veilige afstand waar hij mij nooit meer pijn zal kunnen doen en met de tijd zal ik hem alles vergeven als ik vast en zeker in de armen van mijn nieuwe droom prins ligt.