Rustmoment leidt tot inzichten?

afbeelding van Rolinde

Na een huwelijk van 10 jaar wat is overgegaan ben ik 3 jaar geleden intens verliefd geworden op een man die ik al 2 jaar kende, de verliefdheid was wederzijds en kozen voor elkaar. Beiden hebben wij kinderen maar in de verliefde fase waren zij hier nog niet bij betrokken.
We zijn een latrelatie begonnen, en waren zo vaak als mogelijk bij elkaar. In het begin was dat zalig, uren in bed, samen koken, eten, op d ebank hangen, verliefd de leukste plekjes op aarde bewandelen..een heerlijke tijd.
Na deze mooie fase betrokken wij vorzichtig de kinderen in onze liefde, onwennig voor iedereen maar de liefde spatte ervan af en we meenden dat dit ook goed was voor e kinderen om dit mee te maken. Zij waren slechts een liefdeloze houding gewend in de relatie met hun eigen ouders.
Ook dit ging in het begin lekker.
..
We zijn nu een tijd verder, hebben elkaar pijn gedaan, vertrouwen geschonden, elkaars kinderen pijn gedaan, het gevoel van moeten kiezen voor de kinderen ( die niet volledig bij ons wonen maar toch) omdat zij ook onze ruzietjes meemaken.
Om het kort te houden, vriend en ik zijn nog erg gek op elkaar maar door alles wat er is gebeurd hebben we nu enige dagen even geen contact om dichter bj onzelf te komen, wat willen we, wat wil ik. We hebben elkaar de keel dichtgeknepen door steeds bij elkaar te zijn, onze eigen dingen hiermee nagelaten en slechts de tijd met elkaar besteedt.
Dit is ons opgebroken, we zijn ons teveel gaan voegen naar de wensen en verlangens van de ander. Deels mooi zou je zeggen en dat is ook zo maar we hebben beide het gevoel dat we onszelf zijn kwijtgeraakt. Door altijd maar samen te zijn, je steeds naar de ander te voegen. Ik vind het gevoel van alleen zijn best lekker, en mis hem ook. Ben bang dat dit het einde wordt en weet niet waar ik goed aan doe. Ondanks de afgesproken rust, mailt mijn vriend dagelijks kort omdat hij zijn bezigheden met mij wil delen. Ik weet niet of ik hierop moet reageren, want de rust wordt hierme verstoord. Aan de andere kant als ik niet reageer , krijgt hij het gevoel dat ik het wel goed vind zo en daar dus verkeerde conclusies uit kunnen trekken. Want ik vind het helemaal niet goed zo, ik wil dat deze pauze in de onze relatie ons tot inzichten brengt en dat de relatie wat mij betreft niet over hoeft te zijn maar dat dingen zeker anders moeten dan zoals het ging. Hierme afspraken over te maken zodat wij beiden niet nog een keer onszelf kwijtraken. De vraag reageer ik nu wel op zijn mail en deel ik ook mijn dag met hem , of lees ik zijn mail en laat het daarbij, houdt mij bezig. Ik weet niet waar ik goed aan doe. De reden dat ik nog niet heb gemaild lligt ook in het feit dat ik wens dat hij mij dan meer gaat missen, dat dat gevoel naar boven komt drijven, die kans wil ik hem geven, en natuurlijk mezelf. Maarja, hij kan ook menen dat ik niet meer met hem bezig ben en dat is nou eenmaal niet zo dus die gedachte wil ik hem dan ook niet geven.
Ik weet niet of ik hem een voorstel zal doen hem in het weekend te spreken, of hem te laten en wachten of het uit zichzelf komt, dat heb ik naturlijk het allerliefst. Kan evengoed da hij het van mij verwacht, dus ik ben in de war en weet niet wat te doen...
Ik pieker nog maar even verder..maar mijn hemel wat mis ik onze mooie momenten. * pink een traantje weg en haal adem*

afbeelding van Remmes

Heyy.., wil je een hart onder

Heyy.., wil je een hart onder de riem steken. Herken heel veel in jouw verhaal.
Jezelf kwijtraken in de ander is best gevaarlijk. Weet vaak zelf niet meer wie ik ben.
Aanpassen is volgens mij een stap te ver, rekening houden met elkaar lijkt me beter.
Het sluipt erin en voor je het weet sta je midden tussen de kruitdampen.
Zijn jullie er al uitgekomen ?

Groet;

afbeelding van mrpither

Re:

Doet me verdriet dit verhaal...
Heb moeite met het gedeelte dat je afspreekt geen contact te hebben, maar je verwacht wel een beetje dat hij contact met je opneemt....
Is een wreed dilemma..... Als ie om je geeft zal hij de "wapenstilstand" respecteren...., wat misschien bij jou anders zal overkomen....

Er is maar een manier... gewoon communiceren!!!! Je kan nou eenmaal niet ruiken wat de ander denkt....

Veel sterkte!

afbeelding van benijntje

heykes miss kort even

heykes miss kort even aanhalen naar hem toe waarom jullie nu net die pauze hebben genomen

kort even neerpennen voor hem

en je kunt open en eerlijk vertellen hoe jij het ervaart maar dat je ook wel even die ruimte nodig hebt om na te kunnen denken en dat hij die kans ook moet benutten nu

dat je kunt begrijpen dat je beide met angst zit en dat je er ook niet goed mee weet om te gaan.

Ik denk niet dat je hier iets mee verkeerd zal doen, maar jij kent je partner nog steeds het beste he.

Ik denk dat meer mensen dat tegen komen zich kwijt spelen in een relatie, ik zelf heb dat ook mee gemaakt, en ik ben nu ook enorm bezig met te zoeken naar mijn valkuilen zodat ik dit niet meer hoef mee te maken in de toekomst.

Miss dat het kan helpen het voor je op een rijtje te zetten wat je nu juist wilt, welke dingen je mist die je hebt opgegeven voor hem.

welke afspraken je denken te lukken, pen het even neer en bekijk het dan nadien, maak al een afspraak met je partner om na een tijd er over te praten en vraag aan hem om er ook over na te denken en wat neer te pennen van verlangens, om dan het samen te kunnen bekijken in een gesprek.

Ik had er een boek over gelezen waar ook handige manieren in stonden om te kunnen gebruiken om te leren communiceren maar ben de naam kwijt, ik had er leuke hulp middelen in gevonden, aan de hand van opdrachten.

Maar het hielp wel om zo meer inzichten te krijgen over alles.

ik wens je veel sterkte toe in dit alles

gr anneke