Hoewel ik niet echt het gevoel heb nog met ldvd te kampen te hebben (dat is inmiddels getransformeerd naar iets anders wat ik niet precies zou kunnen benoemen), is het nog wel zo dat af en toe een gevoel komt bovendrijven dat er wel verdacht veel op lijkt. Een soort nostalgie, maar dan eerder bitterzoet. Zoet, omdat het dan gaat om een goeie herinnering, maar toch nog met dat bittere randje omdat het om iets uit het verleden gaat. En in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.

Daar heb ik op dit moment een beetje last van. En ik merk dat ik, op het moment dat ik me er bewust van word, de neiging krijg om me ertegen te verzetten. Ik wil me niet mee laten sleuren door één of andere 'gloomy stemming'. Me er weer in verliezen. Want als ik er met mijn actieve bewustzijn mee aan de haal ga, weet ik dat de kans aanwezig is dat ik weer een poosje met de gebakken peren daarvan zou kunnen zitten. Dat is in het verleden al niet handig geweest, maar dat is het nu misschien nog minder.

Het is namelijk zo dat het op het moment allemaal een beetje erg saai is. Onlangs heb ik mijn (tweede) studie afgerond en eerder al ben ik gestopt met een reguliere (deeltijd)baan. Ik ben wat aan het freelancen om deze periode van 'even niet zoveel' te overbruggen, maar dat is niet iets waar ik het razend druk mee heb. Financieel gezien hoeft dat gelukkig ook niet. Ondertussen ben ik rustig aan het kijken naar wat precies waar te gaan doen als volgende stap, nu ik klaar ben met mijn studie. Tel daarbij op dat het zomer is en dat is sowieso altijd al een beetje een tamme periode. Veel mensen op vakantie, slechte televisie en een nagenoeg verlaten universiteit.

Ik vind het dus saai. In de afgelopen weken heb ik in eerste instantie mezelf aardig laten gaan onder het motto 'nu kan het eindelijk even weer' en tegelijkertijd 'nu kan het nog'. Slaap- en eetritme aan gort helpen door vaak tot diep in de nacht met vrienden te hangen of op stap te zijn en overdag een beetje hangen, weinig actiefs doen. Maar daar gaat de lol op den duur vanaf en al te erg verstoorde ritmes gaan op een gegeven moment storen en dat moet dan weer rechtgebreid worden. Dat is waartoe ik nu een poging aan het wagen ben.

Maar dan bevind je je dus 's ochtends (in plaats van 's middags) kort na het opstaan met een kop koffie achter de computer om mail en dergelijke te checken (wat er vroeg op de dag vaak nog niet echt is) en als de koffie dan op is, rijst de vraag 'okee, wat nu?'. Zoals vandaag. En dan gaat soms, zoals vandaag, de gedachte onwillekeurig uit naar het verleden, toen ik nog samen was met M. en op een gegeven moment ook van die perioden had dat het vrij rustig was (omdat ik met haar samen was, was het echter niet saai). Samen rustig wakker worden, samen koffiedrinken. Gisteravond al had ik even een flashback naar dat koffiedrinken. Dat was altijd (de laatste periode van de relatie misschien daargelaten) heel gezellig. Hoewel ik 's ochtends bepaald niet op m'n sterkst ben, konden we tijdens het koffiedrinken altijd goed en leuk praten. Dan vaak samen douchen. En natuurlijk ook wanneer we daar zin in hadden, voor of na het opstaan, de liefde bedrijven. Knus was dat. Om daarna eventueel ergens samen in een tentje in de stad te gaan lunchen.

Zeker als je dat zo opschrijft, lijkt het misschien mierzoet. Maar het ging toen wel zo. En ik heb haar toen ervaren als een muse; ze wist me te inspireren op heel veel vlakken. Dus ook in tamme perioden waarin er eigenlijk niet zoveel te doen was, was er ook genoeg wat ik in m'n eentje kon doen, had in veel dingen wel zin, waar zij passief een rol in speelde.

Maar we trekken ons terug uit deze herinneringen van jaren geleden en bevinden ons weer in het nu. Saaiheid alom. Zit je dan in je eentje, achter de computer, met een hele dag voor je waar je zoiets van hebt: okee, wat zullen we vandaag eens doen. Da's stom. Maar ik weet niet goed wat ik ertegen moet doen. Me verliezen in die herinneringen lijkt me echter niet de meest geschikte weg. Helemaal omdat ik wel gemerkt heb dat als ik iets teveel het M.-paadje ga bewandelen, ik me niet beter voel. Na mijn laatste e-mail aan haar, heb ik niks meer van haar vernomen en ik ben toch eigenlijk stiekem een beetje bang dat ik het er met die mail, hoezeer ik hem zelf ook wel geslaagd vond, niet beter op gemaakt heb. De neiging tot het hebben en onderhouden van contact, wat er even weer was en daarna op haar initiatief in ieder geval voorlopig weer werd stopgezet, waar ik met die mail wat aan heb geprobeerd te doen. Het zou goed kunnen dat dat een averechts effect gehad heeft. Maar ja, ben ik alwetend? Ik probeerde ook slechts wat vanuit mijn beste geweten en woorden in brieven en mails blijven nou eenmaal zwak, krachteloos, voor vele interpretaties vatbaar. Ik ben leuk en lief en heb goeie intenties enzo, maar of dat ook uit een mail gedestilleerd kan worden vanuit haar positie? Hoe zij tegen mij aankijkt, weet ik immers nog steeds niet.

Nou ja. In ieder geval heb ik weer even een klein tijdje wat te doen gehad door dit te schrijven. Neemt niet weg dat ik stiekem toch wel verlang naar wat positieve vibes te midden van deze saaiheid. Natuurlijk is het leuk als mijn rustige werkorientatie ervoor zorgt dat ik straks na de zomer ergens kan beginnen met werken wat helemaal bij me past - maar het is niet wat ik specifiek zoek. Ik heb nooit geleefd om te werken, maar altijd andersom. Het is dan toch wel zaak als dat leven weer een beetje opgespiced wordt. Maar forceren kun je het niet.

Nou ja, het zal wel weer een periode zijn. Gaat vanzelf weer over, toch?