Hallo
Vandaag heb ik de stap gezet om een stukje van mezelf bloot te geven op deze site ( zie verhaal van niemand )
En doordat je dit zelf terug kan lezen krijg je een andere kijk op het hele relatie gebeuren. Niet altijd positief maar het opent wel mijn ogen en ga ik mezelf afvragen hoe ik toch dit alles maar heb geaccepteerd Natuurlijk heb ik ook wel mn fouten ,wie niet ,maar we zijn toch geen kleine kinderen en als je met een probleem zit hoor je toch bij elkaar te komen om erover te praten'.Weet je als ik zo naar de man in zn algemmenheid kijkt vindt ik ze maar grote egoisten ddor zo lang het probleem van zich af te schuiven en als ze het dan echt helemaal niet meer zien zitten wordt je tussen neus en lippen maar even verteld dat ze niet meer van je houden en daar kan je het maar mee doen. Kijk overdag moet je gewoon door met leven ,voor je kinderen of werkgever en als je sávonds thuiskomt na een kille begroeting kun je even de gedachten van je af zetten daar je het etren moet bereiden en je het gevoel hebt dat je toch voor hem moet zorgen ,hij was tenslotte toch je man ,de vader van je kinderen ,de lieve opa, je compagnon en maatje .Maar dan als de koffie op is en je weet dat je zo naar bed ga bekruip je het gevoel om zonder welterusten tegen elkar te zeggen en met het besef dat je de hele nacht bij hem in bed ligt ,hij waar ik zoveel van hou, en dat je dan de schijn moet ophouden om het elkaar een beetje draaglijker te maken.Hij die mij verdriet doet en waar ik maar op moet wachten totdat het misschien helemaal niet meer gaat.
Kun je denken ga dan apart slapen maar dat heb ik ook al geprobeerd en dat voelt alsof je geamputeerd ben van je man want samen waren wij toch altijd één.
Vaak hoop ik dat een paar borrels me slaperig maakt en dat het dan maar snel weer licht wordt helaas op de lange duur werkt dat niet meer en krijg ik alleen maar meer energie en zit ik vaak in de hoop dat hij wel even naar me toe zal komen tot diep in de nacht in de woonkamer.
Dit hele gebeuren is al een gewoonte in mijn huwelijk geworden en langzaam begin ik te beseffen dat hij alleen zichzelf belangrijk vind.Mijn leven is op het ogenblik net een kapot gevallen legpuzzel en bij elk stukje dat ik op de goede plek wil leggen komen er herrinneringen ,emoties,kwaadheid,en nog veel meer naar boven.Zo het is alweer laat ik ga even een sigaretje roken en heb weer stof om over na te denken want door dit probleem op papier te zetten hoop ik dat ik een heldere kijk krijg op mijn leven en dat van mijn man want over een huwelijk kun je niet praten.
welterusten

\\