Schaamte

afbeelding van Zwelgje

Als iemand vraagt hoe het me gaat durf ik al niet meer te zeggen dat ik me ellendig voel, dus zeg ik altijd goed.
Maar in werkelijkheid voel me zo klote.
Pijn in mijn maag, nachtmerries, niet kunnen slapen.
Voel me ook onzeker omdat veel van kleding niet meer past en nu bijna iedere dag in een spijkerbroek rondloop.
Kan er niet tegen dat iemand anders in mijn ogen mijn leven heeft overgenomen inclusief wat vrienden en mijn uitgaansleven hier dichtbij. Hij doet alles met haar wat hij met mij deed. Dat is echt onverdraaglijk.
Voel me alleen, ben vaak alleen en als er iemand bij me is voel ik me nog alleen. Genieten van uitgaan of wat dan ook lukt me niet meer. Niet als hij niet achter me staat en ik niks meer kan vertellen aan hem wat ik meemaak en niet 's avonds bij hem in bed kan rollen. Wat kan je leven van de ene op de andere dag veranderen. Zo heb je nog een minaar en maatje (voor het leven dacht ik) en zo sta je voor je gevoel alleen op de wereld.
Mijn ouders zijn jarig geweest, ze gaan verhuizen dat soort dingen hoort hij gewoon bij. Hij hoort bij ons. En zo voelde hij dat ook.
Zie steeds meer sinterklaas en kerstspullen overal verschijnen. Als ik dat zie gaat er een steek door mijn maag. Hoe moet ik die "feestdagen" doorkomen als deze gewone dagen al een strijd zijn.
Waarom heeft hij geen spijt zodat ik hem kan vergeven.
Waarom komt hij niet terug en zegt dat hij een grote fout heeft begaan. Hoe kan het zijn dat hij na jaren van me te hebben gehouden en samenwonen mij niet 1 kans te geven om te laten zien hoe goed het weer tussen ons kan zijn.
Heb ik daar niet een klein beetje recht op?
Ik kom steeds weer van een koude kermis thuis
Kan hem niet vergeten.

afbeelding van looin

Ik denk dat je gewoon echt mo

Ik denk dat je gewoon echt moet proberen. Ik ben er ook ooit geweest en weet hoe je je voelt. Gewoon blijven doorgaan en plots ga je merken dat de pijn vervaagt en dat je je weer beter begint te voelen.

Ik denk dat de feestdagen voor iedereen moeilijk is, 24 december vier ik mijn verjaardag en ik weet nu al dat het alleen zal zijn maar ik weet dat het ooit zal beteren en met die gedachte in m'n achterhoofd kan ik vrolijk doorgaan. Probeer het ook maar, het helpt echt.

afbeelding van twijfelaar

helemaal mee eens

Als ik dit lees weet ik precies wat je voelt. Ik ga door dezelfde hel
Ik durf ook bijna niet meer te zeggen hoe het met me gaat. Zie ook zo tegen die feestdagen op en hoop dat ze snel voorbij gaan, waren ze vast maar voorbij.......
Gelukkig kom ik mijn ex niet meer tegen, niet bij het uitgaan en niet bij het sporten. Het lijkt wel of hij mij ontloopt.....
Aan de ene kant is het goed voor mij maar aan de andere kant snap ik het niet....Ach hij wil me toch niet meer want hij heeft voor die andere gekozen.
Ben wel blij dat zij in de states woont en niet hier dan zie ik ze tenminste niet samen... Ik heb ook nog spul van hem maar durf hem niet meer te bellen, bang voor zijn reactie en afwijzing..... dat hij weer zegt dat hij gaat emigreren en trouwen..... hoef dat niet steeds weer te horen, doet teveel pijn.... Ik hoop eigenlijk ook nog steeds op een kans zoals jij.... maar houden we onszelf niet voor de gek.
Ze hebben allebei voor een ander gekozen en dat doet zo'n pijn dat je dat gewoon niet kunt en wilt geloven..... Ik weet zo wat je voelt en ik hoop voor jou en mij dat de pijn een keer wat minder wordt, dat je opstaat en niet zo verdrietig en alleen bent en dat je geniet van wat je hebt.
Ik kan hem ook niet vergeten...... heel veel sterkte
liefs twijfelaar