Schemerwereld

afbeelding van Unremedied

Donkere wolken en een vlammende pijn. Iets wat zo gewoon geworden was, iets wat er altijd was, wat een vanzelfsprekendheid was, ineens... weg. Het is opgehouden. Waarom is het opgehouden? Omdat ik het heb laten ophouden.

Een stroom van positieve energie, van inspiratie, van liefde. Ik heb hem gestopt. Waarom? Gedeeltelijk uit liefde. Gedeeltelijk uit angst. Angst dat de liefde niet zou brengen wat het zou moeten brengen. En liefde voor het meisje dat zo angstig was.

Er was liefde en twijfel. Er is nu vlammende pijn. Een pijn die erg is in een mate waarvan ik het gevoel heb dat ik het nog nooit heb gevoeld. Dat terwijl de periode voordat ik de stroom van liefde en positieve energie stopte, bij mij de rivier van de positieve energie was uitgedroogd.

Uitdroging is niet definitief. Als het achter de bergen goed hard gaat regenen, begint de rivier weer te stromen. Iedere aardrijkskundeleraar die je dat kan vertellen. Ik had er geen rekening meer mee gehouden. Had dorpen met verstand en doorzettingsvermogen gebouwd, die nu allemaal overstroomd zijn. Velen liggen nog te spartelen in het water van de rivier en lijden pijn. Die pijn voel ik.

Wat heb ik gedaan? Hoe ver was ik van de wereld? Crises zijn er om overwonnen te worden. Niet om aan onderdoor te gaan. Degene die op dit moment en de afgelopen jaren voor mij de enige was die de rivier van de liefde kon laten lopen, heb ik vaarwel gekust. Met liefde. Met gevoel. Want het was beter. Zij, een engel, ik kon haar niet meer geven wat ze nodig had. En ik dacht dat dat andersom ook zo was. En waarschijnlijk was dat ook zo.

Vlammende pijn. Vuur heeft brandstof nodig. De brandstof wordt vervoerd door de rivier die eens de liefde bracht. Wat ooit fijn was, is nu pijnlijk. Wat ooit pijnlijk was, brengt nu een glimlach op mijn gezicht. Wanneer was ik nou van de wereld, toen of nu?

Mijn geliefde, mijn engel... Is niet langer mijn geliefde. En zal dat misschien ook nooit meer worden. De intensiteit waarmee ik liefhad, is dezelfde intensiteit als waarmee ik de pijn nu voel. Is er geen redding? De verstandigen zeggen: de tijd zal het leren. De tijd maakt ook de loop van de rivier. Op een dag zal de rivier misschien opgedroogd zijn en ergens anders een nieuwe rivier van positieve energie ontstaan zijn. Maar misschien was de brandstof voor de vlammende pijn nu net wel wat deze rivier nodig had om te kunnen blijven stromen. Voor altijd. En dat is een lange tijd. De tijd zal het leren.

afbeelding van Delfi

Wauw!

Wauw!

afbeelding van Phoenix

Wat prachtig, Unremedied. Ik

Wat prachtig, Unremedied. Ik heb er niets op te zeggen. Daarom voor jou een songtekst van Heather Nova:

River Of Life

I wanted to feel like a bird on the wings of time
But it was not our time
I wanted to lie for a while in the fields and dream
But it was not to be

Cuz sometimes you've gotta let love go
Even though it's hurting, even though
And sometimes you've got to let love slide
Out with the river, the river of life

I wanted to hold you so long in the dark till dawn
But I could feel you go
I wanted to sing; in my head I could hear a song
But it was not our song

Cuz sometimes you've gotta let love go
Even though it's hurting, even though
Sometimes you've gotta let love slide
Out with the river, the river of life

afbeelding van Phoenix

Jammer dat de harde returns

Jammer dat de harde returns zijn weggevallen. :-/

afbeelding van wattedoen

Echt een mooie verwoording

Echt een mooie verwoording van zoveel gevoelens, emoties en tijd.
Een betere beschrijving is denk ik niet mogelijk.
Ik weet niet wat ik moet zeggen, na het nog een paar keer te hebben doorgelezen..., het is heel erg mooi.

Wattedoen

- Aan het eind komt alles goed; Is het nog niet goed, dan is het nog niet het eind -