Ik weet intussen hoe het gaat: 8 jaar geleden verliet mijn man me voor een ander. Daarna leerde ik een man kennen die me met de regelmaat van de klok aan de kant schoof om me maanden nadien met een hoop mooie woorden en loze beloften weer op te vissen.

De kluwens ontwarren wel, uiteindelijk. Maar zoals je zegt, in die tussentijd woedt er totale chaos in je hoofd en valt elke vorm van rede weg. Ik betrap me erop dat ik hem nog altijd verdedig, het op de drank schuif (wat ook wel zo is, nuchter is hij een schat van een jongen), maar ik spiegel mezelf wat voor. Hij heeft een probleem en weigert dat in te zien. En ik kan dat probleem voor hem niet oplossen.

En intussen mis ik hem, ik mis zijn lach, onze humor, de plagerijtjes over en 't weer, zijn zachte armen, zijn mooie ogen... Ik mis alles aan hem als hij nuchter is en de alcoholnevel zijn respect en liefde voor mij niet verwoest. Want ik ben er zeker van dat hij me echt graag gezien heeft, dat zijn liefde voor mij oprecht was.

Jammer genoeg heeft hij nooit geleerd verantwoordelijkheden te nemen, hij kent het "echte" leven niet, met al zijn beslommeringen en frustraties. Hij kon mijn leven niet aan, dat van alleenstaande moeder in een groot huis, waar voortdurend kosten zijn en dingen stuk gaan. Hij weet niet wat het is om op zijn eigen twee benen te moeten staan.

En nu is het over. Gedaan. Afgelopen. Omdat hij zijn heil weer in de drank zocht en herviel in zijn oude gewoontes van toen ik hem net kende. Omdat zijn moeder in het ziekenhuis ligt en hij die stress in combinatie met de situatie hier niet aankan.

Ik kan hem niet helpen, hoe graag ik dat ook wil, hoe hard ik het geprobeerd heb. Hij weet dat hij een probleem heeft, dat hij van lieve kerel in een agressieve klootzak kan veranderen als de alcohol begint te spreken, maar hij is blijkbaar niet in staat er zelf iets aan te doen.